Po pierwsze, agresor – Rosja – uzyskuje de facto uznanie swoich zdobyczy. Tyle, że zgodnie z rosyjskim punktem widzenia, nikt nie mówi że cokolwiek wywalczyli tu żołnierze rosyjscy – wszak tych ani nie było na Krymie, ani też teraz nie ma ich w Donbasie.
Po drugie, Merkel i Hollande zgodzili się, by granica rosyjsko-ukraińska, przez którą dzień po dniu Rosja przerzuca uzbrojenie i żołnierzy, pozostawała nadal po kontrolą rosyjsko-rebeliancką, a nie – jak chciała tego Ukraina – pod nadzorem OBWE.
Po trzecie, rebelianckie obwody miałyby dostać „specjalny status” (co wymaga zmiany ukraińskiej konstytucji) i być przy tym utrzymywane finansowo przez Ukrainę. To trochę tak, jakby mąż porzucił żonę, ale załatwił sobie, iż porzucona żona ma na wszystkie jego zachcianki nadal płacić – w tym na jego nowe życie z wybraną kochanką.
Trudno się dziwić, że wielu obserwatorów (zwłaszcza amerykańskich) uważa, ze Putin załatwił w Mińsku to, co chciał. Przede wszystkim milczącą akceptację tezy, że w Kraju Sudeckim, przepraszam – w obwodzie Donieckim, mieszkają Niemcy, przepraszam – Rosjanie, którym w naturalny sposób bliżej do Niemiec, przepraszam – do Rosji.
A żeby było jeszcze bardziej zawstydzająco: ten spektakl ustępstw wobec rosyjskiego autokraty odbywał się w gościnie u innego dyktatora – ignorowanego dotąd przez europejskie salony prezydenta Łukaszenki.
I tak dobrze, że wracający do Berlina i Paryża Merkel i Hollande, gdy wysiadali z samolotu, nie machnęli nam paroma kartkami papieru z podpisem Putina, i wzorem Chamberlaina nie powiedzieli, że oto przywieźli nam pokój.
Co za wstyd!
mPolska24
