Europa boi się Allacha

Drezno, Dusseldorf, szwedzkie Eskilstuna to dopiero początek rekacji zachodnich społeczeństw na to, co od ponad roku robią bojownicy Państwa Islamskiego. W Szwecji poszło najostrzej, bo w płomieniach stanął meczet. Niewielki wprawdzie, ale i dom modlitw, i okoliczne mieszkania będą wymagały solidnych remontów. Na razie odbywa się bez ofiar, jeśli nie liczyć pięciu hospitalizowanych muzułmanów.

Wiadomo, że ogien w domu Mahometa nie był przypadkiem – było aż nado wielu świadków, którzy potwierdzili, że ogień pojawił się po tym, jak niezidentyfikowany do tej pory mężyczna wrzucił do środka ładunek podpalający. Wrzucił go akurat w momencie, kiedy wyznawcy Allaha modlili się o siłę w codziennej walce z zachodnią rzeczywistością. To zresztą nie pierwszy taki przypadek w tym niewielkim miasteczku. Już wcześniej młodzi, zdrowi i aryjscy Szwedzi pokazywali imigrantom z Bliskiego Wschodu, gdzie ich zdaniem jest ich miejsce. Policja szybko, na potrzeby opinii publicznej, określała to mianem neonazistowskich ataków. Prawda jest jednak taka, że szwedzkie społeczeństwo przeciwko tym atakom nie protestowało. I dyskretnie przyznawało, że to sprawa którą trzeba rozwiązać – bynajmniej nie przez aresztowania grup, które policja określa jako neonazistowskie.

Zresztą w marcu w Szwecji mają się odbyć wybory nowego parlamentu – jak na razie największe szanse na wygraną mają Szwedzcy Demokraci, którzy od lat głoszą antyimigracyjne hasła dość precyzyjnie wskazując, że nie podobają im się przede wszystkim Muzułmanie.

Na początku grudnia w większych miastach Niemiec odbywają się marsze protestacyjne pecyzyjnie wymierzone w politykę rządu zezwalającego na napływ do Niemiec wyznawców Islamu. Międzynarodowa już PEGIDA (Patriotyczni Europejczycy Przeciwko Islamizacji Zachodu) domaga się zaostrzenia przpisów o przyznawaniu azylu uchodźcom z krajów arabskich. W Dreźnie 8 grudnia na antyislamskim proteście zbiera się ponad 10 tys osób. Wcześniej w Dormagen na murach meczetu pojawiają się dymbole nazistowskie.

W nadchodzącej konfrontacji określa się również Turcja – dotychczas państwo konstytucyjnie świeckie i nie łączące spraw religii ze sprawami kraju, neutralne w konfrontacjach między Wschodem a Zachodem.

Prezydent Turcji Recep Tayyip Erdogan wskazuje na 'rosnący w Europie rasizm i isamofobię', z którym europejskie społeczeństwa i rządy sobie nie radzą. - Znajdźcie rozwiązanie tego problemu, bo to jest problem – mówi Erdogan, o którym jeszcze niedawno mówiono, że będzie prezydentem wprowadzającym Turcję w strutury Unii Europejskiej.

Również nieislamskie społeczności w Wielkiej Brytanii coraz bardziej boją się swoich kolegów i koleżanek spod znaku półsiężyca. Bojownicy Państwa Islamskiego mówiąc o planowanych zamachach na pierwszym miejscu wymieniają Londyn. Tymczasem rząd Camerona nie może sobie pozwolić na żadną reakcję wobec mniejszości islamskiej przede wszystkim dlatego, że Pakistańczycy i imigranci z krajów arabskich oraz północnej Afryki stanowią zdecydowaną większość siły roboczej i małego handlu. Cameron w ostatnich latach uraził niemal każdą europejską grupę imigrantów. Zrażenie do siebie islamistów może się skończyć zamieszkami, nad którymi ani służby Camerona, ani proeuropejscy imami z Londynu, Manchesteru i Glasgow już nie zapanują.