Raz a dobrze, wygrać

Brak inicjatywy nie koniecznie wynika ze słabości strony, może być ona liczebniejsza, lepiej wyekwipowana, silniejsza, może nawet posiadać przewagę moralną(!) ale przegrywa. Dlaczego? dlatego, że nie decyduje o miejscu i czasie starcia.

            Do 1943 roku inicjatywę strategiczną na frontach Europy utrzymywały Niemcy (nie naziści, tylko Niemcy). Ich armia była mniejsza od armii Polski, Francji, Czech, Zjednoczonego Królestwa oraz Związku Radzieckiego. A jednak biła po kolei wszystkich, głownie dlatego, że to ona decydowała o miejscu starcia. Pozostałe kraje były bierne. Do roku 1942-43 kiedy bitwa pod Stalingradem powstrzymała napór Niemców.

            Podobnie na Pacyfiku do 1942 roku, inicjatywę w trwającym konflikcie utrzymywała Japonia. Biła po kolei często liczniejsze od siebie wojska, jak pod Singapurem Brytyjczyków czy w Chinach, gdzie dwadzieścia kilka dywizji japońskich odpychało ponad milion żołnierzy chińskich rok po roku. Aż to bitwy pod Midway, w której przetrącono japońskiej flocie kręgosłup i posłano na dno Kagę, Akagi, Soryu i Hiryu.

            Do 1612 roku to Polska i Litwa były krajami, które aktywnie uczestniczyły w procesie „zbierania ziem ruskich”. W naszych granicach był Smoleńsk. Jednak odwrót spod Moskwy i co gorsze, nieosadzenie na tronie moskiewskim naszego władcy spowodowało, że na następne wieki to My byliśmy tymi co przyjmują ciosy.

            A nasz najnowszy „ukochany kraj”? W latach 1167-1171 Normanowie najeżdzają Irlandię, w ostatniej fazie prowadzeni przez króla Henryka II. Armia szybko pokonuje rozbite księstwa irlandzkie, jednak pełna pacyfikacja okazuje się niemożliwa a okres chaosu trwa przez stulecie. Inicjatywę zachowują Irlandczycy. Mimo przewagi Normanów szarpią ich bezlitośnie przez kolejne sto lat, tak że Normanowie w zasadzie nie są w stanie rozszeżyć swojego panowania. Do roku 1260. Brian Ua Neill, ostatni król Irlandii pada na polu walki. Przez następne 658 lat Irlandia jest w odwrocie.

I Napoleon pod Moskwą.

            Co charakteryzuje powyższe ciągi zdarzeń? To, że trzeba cały czas wygrywać. Jedna klęska kosztuje nas wszystko. I odwrotnie, kiedy jesteśmy w defensywie, naprawdę nie musimy martwić się porażkami, trzeba swoje siły zebrać do jednego wielkiego zwycięstwa, chroniąc wojsko, materiały, zasoby ludzkie w trakcie nieuniknionych (!) porażek.

            Martwią nas kolejne porażki wyborcze tych lub innych środowisk wolnościowych, to, że nie umiemy się przebić. Nic dziwnego, inicjatywę strategiczną na tym polu mają ciągle nasi wrogowie. Cierpliwości, popełnią błąd. Nasze zadanie polega na dziś na konserwowaniu zasobów, układaniu planów, które doprowadzą do jednego wielkiego zwycięstwa i odzyskania inicjatywy. Nie można tego zrobić jak J.Kaczyński, wygrać bez planu, nigdy nie zdobyć prawdziwej inicjatywy strategicznej i dać się pokonać w kolejnej potyczce. Nie, naprawdę trzeba mieć plan i jak wygrać to nie tyle pokonać wroga, ile odebrać mu inicjatywę. Lub jak niektórzy powiedzą narzucić własne tematy w codziennym dyskursie politycznym.

            I w tedy możemy zacząć się bać i martwić. Bo utrzymać inicjatywę, o, to może być trudne,

Opisywane przypadki utraty inicjatywy i kolejnych klęsk są typowe. Każdy kraj i naród to przeżył. Przeżywa to każda partia polityczna. Co natomiast charakteryzuje wielkich? To, że mają świadomość, iż inicjatywę strategiczną trzeba odzyskać(!). Niemcy próbowali w czasie IIWŚ wielokrotnie, pod Kurskiem, Budapesztem, w Ardenach, pod Charkowem. Japończycy? Oczywiście, chociaż wiedzieli, że idą pod Leyte umrzeć z honorem. Irlandczycy? Dopiero w 550 latach ale uwaga, polityką (!). My? Każdy chyba umie ocenić, czy mieliśmy wodzów i mężów stanu, którzy chcieli tą inicjatywę odzyskać. Po 1612 to chyba tylko Sobieski a potem w XX wieku, czyż nie.

Chciałem tylko powiedzieć, że bierni zasługują na swój los, przegrywać jest prościej niż wygrywać, a do odzyskania inicjatywy to się trzeba przygotować.