Wołyń 2013

Ani nie jestem prawnikiem, ani nie interesują mnie prawnicze dywagacje, czy było to ludobójstwo, czy znamiona, czy rzeź, czy coś innego. Wiadomo po co UPA to zrobiła – bestialsko mordując Polaków, chciała „oczyścić etnicznie” Wołyń z Polaków. Z zachowanych dokumentów jasno wynika, że liczono na to, że po widowiskowym wymordowaniu części, reszta ucieknie.

Prawie wszystko w tej sprawie zostało już powiedziane, z wyjątkiem chyba jednego: rzeź działa się pod niemiecką okupacją i za niemieckim przyzwoleniem oraz było bardzo korzystne zarówno dla Niemców, jak i bolszewików, którzy wkrótce tam dotarli. Cóż bardziej mogło ich ucieszyć niż bratobójczy bój podbijanych narodów?

W tym roku temat ludobójstwa na Wołyniu wybuchł z wielką siłą. Przyczyn jest wiele – przede wszystkich, przez cały okres PRL, sprawa była pod dywanem. Nawet w opozycji się o tym nie mówiło za wiele. Podobnie było w III RP – kolejne władze może trochę zbyt ostro, wygaszały temat, przedkładając to, nawet nie na dobre stosunki z Ukrainą, a na to, żeby ta Ukraina w ogóle utrzymała niepodległość, co jest dla nas zupełnie kluczowe i bodaj najważniejsze, jeśli chodzi o bezpieczeństwo narodowe. Generalnie co do tego panowała zgoda wszystkich sił politycznych w Polsce. Do tego roku.

W tym roku bowiem Jarosław Kaczyński, no i jakżeby inaczej, Leszek Miller, postanowili sobie ugrać parę procent poparcia, za nic mając najbardziej żywotne interesy Rzeczpospolitej. W przypadku Kaczyńskiego, jest to o tyle przykre, że zrobił to całkowicie wbrew polityce jego ś.p. brata, który wobec Ukrainy prowadził dokładnie taką samą politykę, jak Komorowski z Sikorskim. Nie ukrywam, że dotknęło mnie też głosowanie Jarosława Gowina przeciw rezolucji, bo jestem o nim dość dobrego zdania. Założę na swoje potrzeby, że nie rozumie o co chodzi.

Do akcji wołyńskiej przystąpiła też partiotyczna młodzież, słusznie chcąc uczcić zapomnianych i zepchniętych na margines. Od „prawicowych” polityków dostali wsparcie, podobnie, jak od prawicowych mediów. Głosy rozsądku, ludzi znających się na rzeczy, jak Andrzeja Talagi w Rzeczpospolitej czy Przemysława Żurawskiego vel Grajewskiego w Gazecie Polskiej, w ogóle się nie przebiły i zostały przemilczane.

W kwestii ludobójstwa na Wołyniu trzeba rozdzielić dwie rzeczy: prawdę historyczną i uczczenie ofiar oraz politykę. Kaczyński dla paru procent głosów, postanawia to jednak spiąć w jedno, mimo że doskonale rozumie o co chodzi i jaka jest stawka (jego brat rozumiał). Oczywiście trzeba dokumentować, badać, czcić i pamiętać o ofiarach ludobójstwa na Wołyniu i co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Zupełnie natomiast odrębną rzeczą jest to co należy zrobić w kwestii politycznej, mając na uwadze strategiczny interes przyszłości Rzeczpospolitej.

Jaki Polska ma teraz interes w wysyłaniu groźnych i radykalnych komunikatów politycznych do Kijowa? Żaden. Na Ukrainie trwa polsko-szwedzko-litewska walka z sojuszem niemiecko-francusko-rosyjskim o przyszłość geopolityczną Ukrainy, która może się w tym roku rozstrzygnąć. Nie jesteśmy w tej walce przegrani, co nieczęsto w historii się zdarzało. Naszym największym atutem są ukraińscy oligarchowie, którzy mają zbieżny z nami interes, tj. żeby Ukraina nie dostała się w rosyjskie łapy. Kto oprócz Rosji skorzystałby na wysłaniu radykalnego komunikatu politycznego (nie historycznego, drogie dzieci!!!) do Kijowa? Acha, Prezes Kaczyński dostałby 1,5% więcej głosów w wyborach parlamentarnych!

Trzeba oddzielić politykę od historii, żeby w przyszłości, ktoś nie włączył tej sprawy jako rozdział do książki „Z dziejów głupoty w Polsce”. Powinniśmy sobie odpowiedzieć na pytanie co wolimy – wysłanie ostrego komunikatu politycznego do Kijowa czy Armię Czerwoną nad Bugiem? Uczciwie. Rosja bez Ukrainy jest dużym Państwem. Z Ukrainą – Imperium, którego przywódcom natychmiast odzywają imperialne ambicje i stanowi to bardzo poważne zagrożenie dla naszej niepodległości.

Ukraina nie jest gotowa na przyjęcie politycznej odpowiedzialności za ludobójstwo na Wołyniu. Ukraina nie jest gotowa do uznania Wielkiego Głodu za ludobójstwo. Jak się rozmawia – nawet z kijowskimi elitami! – o niebywałej zupełnie zbrodni – wysadzenia Chreszcziatika z mieszkańcami przez Armię Czerwoną, to wiją się jak piskorze i nie mają jednoznacznego stanowiska… (Rosjanie zaminowali centrum Kijowa, jak się wycofywali i po wejściu Niemców, drogą radiową wysadzili je razem z mieszkańcami…).

Nie zapominając o ludobójstwie wołyńskim – politycznie powinniśmy dać Ukrainie czas, żeby dojrzała do politycznego spojrzenia prawdzie w oczy w tej sprawie i uznania swoich win. To proces, który potrwa pewnie długo, ale do niego kiedyś dojdzie, pod warunkiem, że Ukrainia utrzyma niepodległość.

Ponadto zastanawiam się jaka tradycję – jakaś musi być!!! – chce Ukrainie zaproponować PIS. Krajowi z rachitycznymi elitami, kruchą niepodległością, dla którego części elit w zasadzie nieważne jest czy będzie niepodległym krajem. Czy nam się to podoba czy nie – Ukraińcy mają do wzięcia jedną z dwóch tradycji – Wojny Ojczyźnianieji lub UPA. Która dla nas lepsza?

Wykażmy polityczną mądrość w politycznym komunikowaniu ludobójstwa wołyńskiego. Nie ma dla Polski ważniejszej sprawy niż niepodległa Ukraina. Wszystko jedno jaka ta Ukraina będzie – byleby była niepodległa.

Kiedyś z Tomaszem Wróblewskim spotkaliśmy się z Oleksandrem Turczynowem, późniejszym szefem MSW za Tymoszenko i on powiedział jedną rzecz, która utkwiła mi w pamięci: „Wy Polacy macie łatwiej, bo macie kilka rzeczy, w których się wszyscy zgadzacie. My nie mamy takiej, ani jednej”. Zachowanie głównej partii opozycyjnej wskazuje, że zaczynamy równać do ukraińskich standardów w tej dziedzinie.