ZAPOMNIANY I ZAKAZANY HOLOKAUST DZIECI POLSKICH W GETCIE ŁÓDZKKIM
Tytuł książki " w pełni obrazuje udokumentowane historycznie ludobójstwo okrutne
( genocidum atrox) popełnione przez Niemców okupujących Rzeczpospolitą Polskę oraz ich kolaborantów, policję żydowska z Judenratów (Rad Żydowskich) powołanych przez Niemców do działalności w gettach niemieckich na terenie okupowanej Rzeczpospolitej Polskiej, zgodnie z dyrektywą Reinharda Heydricha z 21.09.1939 r. oraz z zarządzeniem generał-gubernatora Hansa Franka. Podczas okupacji były podstawowym ogniwem wykonawczym poleceń władz niemieckich.
Judenraty otrzymywały także rozkazy bezpośrednio od SS i Gestapo.
Teren getta łódzkiego został wydzielony dla powołania obozu zagłady dzieci polskich - "Polen Jugend Wervahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt".
Istnienie owego obozu było zatajane przez Niemców. Nikt w Łodzi i w całej okupowanej Polsce nie miał najmniejszej wiedzy o wydzieleniu z części getta łódzkiego w tym celu.
Do owego obozu Niemcy zwozili polskie dzieci w wieku 2 - 16 la z oskarżeniami popełnionych przestępstw. Często w obozie znajdowały się dzieci rodziców politycznie i patriotycznie zmagających się z okupantami niemieckimi.
W obozie nie było komór gazowych, krematoriów ale dzieci były mordowane głodem, biciem, polewaniem wodą na mrozie i w śniegu.
Specjalną rolę w owych zbrodniach odegrał utworzony "blok dla dzieci bezwiednie oddających mocz".
W czasie pobytu w tym bloku dzieci były głodzone, bite palkami przez policjantki żydowskie, niejednokrotnie po głowach. Gdy policjantki żydowskie oddawały Niemcom dzieci, którym uniemożliwiły ucieczkę i biły do nieprzytomności dostawały bochenek chleba.
W wyniku działań wojennych i okupacji niemieckiej naród polski poniósł ogromne straty w ludziach. Ogółem poniosło śmierć 6 020 000 obywateli polskich. Z tej liczby w wyniku zespołu środków terroru okupacyjnego zginęło 5 384 000 Polaków, co stanowi
89 % zamordowanych w wyniku środków terroru. IPN oszacował, że liczba polskich ofiar II Wojny Światowej wynosi pomiędzy 5,6 a 5,8 miliona ludzi.
Pośród ofiar polscy Żydzi, obywatele polscy, stanowili największą grupę. Liczyła ona około 3 miliony osób. Zostali zamordowani w niemieckich nazistowskich obozach zagłady, w Auschwitz-Birkenau, Treblince, Majdanku, Bełżcu, Sobiborze, Chełmnie lub zmarli z głodu w niemieckich gettach w okupowanej Polsce. Wielu zginęło na skutek działalności na Wschodzie niemieckich hitlerowskich szwadronów śmierci, Einsatzgruppen.
Niemcy utworzyli wiele gett, w których skupiano Żydów z okupowanych terenów.
Największe były - getto w Warszawie, w którym znajdowało się ok.460 tys. osób w oku 1941.
Inne polskie miasta, w których powstawały duże getta, to m.in. Lwów,
Białystok, Kraków, Przemyśl, Kielce, Radom, Wilno. Lublin.
Ewenementem na skalę krajową było otwarte getto w Szydłowcu.
GETTO W SZYDŁOWCU
W grudniu 1941 r. Niemcy utworzyli w Szydłowcu getto. Jego teren obejmował niemal cały obszar miasta, zgodnie z zarządzeniem: „Cały Szydłowiec tworzy żydowski kwartał, oprócz domów przylegających do autostrady”. W getcie znalazło się
- 16 tys. osób – dawni żydowscy mieszkańcy Szydłowca oraz uciekinierzy i przesiedleńcy z innych miejscowości (The Encyclopedia of Jewish Life Before and During the Holocaust podaje 10 tysięcy).
Ogromnym problemem było przeludnienie oraz brak odpowiedniej infrastruktury sanitarnej, co w konsekwencji doprowadziło do epidemii tyfusu. Podobnie jak w innych gettach, również szydłowieccy Żydzi byli zmuszani do katorżniczych prac na rzecz okupanta.
Pierwsza akcja likwidacyjna miała miejsce 22 sierpnia 1942 r. (The Encyclopedia of Jewish Life Before and During the Holocaust podaje 23 września 1942 roku).
Miasto zostało otoczone szczelnym kordonem straży, a następnie Niemcy przystąpili do wyrzucania ludzi z domów i gromadzenia ich na Placu Wolności. Później kilka tysięcy osób poprowadzono do odległej o kilka kilometrów stacji kolejowej.
Tam ofiary zostały załadowane do wagonów i wywiezione do niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady w Treblince. Następnie w podobny sposób zgładzono grupę około 5 tys. Żydów zamkniętych na zamku. (The Encyclopedia of Jewish Life Before and During the Holocaust nie potwierdza tego faktu).
Podczas wywózki na terenie miasta Niemcy zamordowali ok. 600 osób (głównie starających się ukryć), w tym 52 pacjentów szpitala żydowskiego.
Na początku października 1942 r. około 600 Żydów z Szydłowca Niemcy wysłali do obozu pracy przymusowej HASAG (Hugo Schneider Aktiengesellschaft Metallwarenfabrik) w Skarżysku-Kamiennej.
10 listopada 1942 r. niemieckie władze okupacyjne wydały zarządzenie o utworzeniu w Szydłowcu getta wtórnego – tzw. miasta żydowskiego. Według zapewnień Niemców, miało ono stanowić bezpieczne schronienie dla Żydów znajdujących się na terenie dystryktu. Obietnice władz oraz nadchodząca zima sprawiły, że wiele ukrywających się osób zdecydowało się zamieszkać w Szydłowcu. Był to jednak podstęp. Warunki socjalne były tragiczne – jak wspominał pochodzący z Radomia Jerzy Krongold: „W Szydłowcu zebrało się 8 tysięcy Żydów. Nie mieli dachu nad głową. Codziennie zapadało na tyfus plamisty około 150 osób. Chorych zamykano i nie dawano im wody”. Inne źródła podają liczbę 6 tys. osadzonych w getcie wtórnym.
8 stycznia 1943 r. Niemcy zlikwidowali także getto wtórne w Szydłowcu. Około tysiąca osób zostało skierowanych do obozu pracy HASAG w Skarżysku-Kamiennej, pozostałych wywieziono do komór gazowych niemieckiego nazistowskiego obozu w Treblince.
Źródło:
Wirtualny Sztetl
https://sztetl.org.pl/pl/aktualnosci/nowy-wirtualny-sztetl
GETTO WARSZAWSKIE
Warszawskie getto zostało założone przez generalnego gubernatora Hansa Franka 16 października 1940 r. W tym czasie 450 tys. Żydów skupionych w getcie stanowiło ok. 30% populacji Warszawy, podczas gdy zajmowało ono tylko ok. 2,4% powierzchni miasta. 16 listopada 1940 r. wybudowano wysoki mur, ostatecznie odgradzając je od reszty świata. W ciągu następnego półtora roku do getta przywożono Żydów z mniejszych miast i wsi. Jednak liczba w ten sposób uwięzionych pozostawała ta sama, gdyż wielu umierało z powodu głodu i chorób zakaźnych, zwłaszcza tyfusu. Średnie racje żywieniowe w 1941 r. dla Żydów w Warszawie wynosiły 253 kcal, 669 kcal dla Polaków, podczas gdy dla Niemców – 2613 kcal.
15 października 1941 r. gubernator Hans Frank wydał rozporządzenie zabraniające Żydom opuszczania wyznaczonych dla nich dzielnic pod groźbą kary śmieci.
Rozpoczęła się masowa deportacja, w czasie której około 300 tys. osób zostało przewiezionych pociągami do obozu zagłady w Treblince.
Deportacja została przeprowadzona przez 50 niemieckich żołnierzy SS, 200 łotewskich żołnierzy z batalionów Schutzmannschaften, 200 ukraińskich policjantów i 2500 żydowskich policjantów, członków kolaborujących z Niemcami Judenratów.
W zamian za współpracę, nietykalność zagwarantowano pracownikom Judenratu, jak również funkcjonariuszom żydowskiej policji i ich rodzinom. Okazało się jednak, że gwarancje te działały tylko przez krótki czas.
Część mieszkańców getta (pośród nich byli członkowie Żydowskiego Związku Wojskowego (ŻZW) i Żydowskiej Organizacji Bojowej (ŻOB), stawiła zbrojny opór przeciwko kolejnym deportacjom. Ostateczne zniszczenie getta nastąpiło
po zduszeniu przez Niemców Powstania Warszawskiego.
Los warszawskiego getta był podobny do tego, co spotkało inne getta. Wraz z decyzją Niemców hitlerowców o podjęciu Ostatecznego Rozwiązania (Endlösung) – eksterminacji europejskich Żydów – rozpoczęła się w 1942 r. Akcja Reinhard, podczas trwania której (tj. do października 1943 r,) zamordowano ok. 2 mln Żydów.
W samej tylko Warszawie zginęło więcej ludności niż w Wielkiej Brytanii i USA łącznie, przez cały okres II Wojny Światowej.
W niemieckim programie zagłady narodu polskiego szczególne miejsce przypada eksterminacji dzieci i młodzieży polskiej. W bilansie strat poniesionych przez naród polski w ostatniej wojnie, 2 235 000 przypada na dzieci i młodzież, co stanowi 35 % strat globalnych. Niemieccy ludobójcy przekształcili nasz kraj w jeden wielki poligon ludobójstwa.
To szczególne „uprzywilejowanie” narodu polskiego wynikało z założeń, że w następnej kolejności po Żydach ich los podzielić mieli Polacy.
Władcy Trzeciej Rzeszy Niemieckiej bynajmniej nie ukrywali swoich zbrodniczych zamiarów, w przeciwieństwie do ich sprzymierzeńców sowieckich ludobójców, którzy 17 września 1939 roku przyszli „wyzwolić” nasz kraj.
Na odprawach Wehrmachtu, Luftwaffe, Waffen-SS i policji owi władcy oświadczali dowódcom jasno i bez niedomówień, że celem wojny jest zdobycie przestrzeni życiowej (Lebensraum) dla wielkich Niemiec przez likwidację państwa i narodu polskiego.
Plany kierownictwa politycznego i dowództwa wojskowego Trzeciej Rzeszy Niemieckiej wprowadzano już od pierwszych dni wojny i realizowano aż do kapitulacji Niemiec. W planach wyniszczenia narodu polskiego wiele miejsca poświęcono eksterminacji dzieci i młodzieży polskiej przewidując w tym względzie dwie możliwości – zniemczyć lub zniszczyć.
Do realizacji tych zbrodniczych zamierzeń wprzęgnięto cały okupacyjny aparat: wojsko, policję, SS, NSDAP i administrację cywilną. Już w pierwszych dniach września 1939 roku pod salwami plutonów egzekucyjnych ginęły dzieci, w tym także niemowlęta.
Dekretem z 7 października 1939 roku Hitler mianował Reichsführera SS i szefa policji niemieckiej Heinricha Himmlera Komisarzem Rzeszy do Spraw Umacniania Niemczyzny. Umacnianie niemczyzny oznaczało w praktyce wyniszczenie narodu polskiego.
Jednym z głównych elementów tego programu był rabunek i germanizacja dzieci polskich. Powołano specjalny sztab Komisarza do Spraw Umacniania Niemczyzny, który opracował szczegółowe plany rabunku i germanizacji polskich dzieci.
Ofiarą tej bezprzykładnej zbrodni padło 200 000 polskich dzieci.
Z tej liczby udało się odszukać i rewindykować zaledwie 20 %.
Dwustu tysiącom polskich dzieci kazano zapomnieć, że są Polakami, zakazano mówić i nawet myśleć po polsku. Rodziców zastąpili hitlerowscy „opiekunowie”, "wychowawcy", ze znakiem trupiej czaszki.
Natomiast dzieci uznane za „bezwartościowe rasowo” skazano na zagładę.
Najdogodniejszym miejscem dokonywania eksterminacji dzieci były różnego rodzaju więzienia i obozy. Dzieci polskie ginęły od pierwszych dni wojny razem z dorosłymi i ze swoimi rodzicami. Ginęły w komorach gazowych i w piecach krematoryjnych niemieckich obozów koncentracyjnych i ośrodkach masowej zagłady, ginęły w więzieniach i obozach jenieckich, podczas pacyfikacji, wysiedleń, deportacji, pod salwami plutonów egzekucyjnych, w wyniku pseudo lekarskich doświadczeń, ginęły na szubienicy.
Dziesiątki tysięcy polskich dzieci i młodzieży polskiej zesłano w głąb Rzeszy Niemieckiej do obozów pracy przymusowej przy fabrykach zbrojeniowych, jako „białych murzynów” do niewolniczej pracy u niemieckich „bauerów”.
Dziesiątki tysięcy innych, ze względów rasowych, politycznych i ekonomicznych, w odwet za działalność polityczną rodziców – zesłano do obozów koncentracyjnych na śmierć, bez odwołania.
Wojska sojusznicze na wschodzie i na zachodzie wyzwalając niemieckie obozy zagłady znajdowały na miejscach masowych kaźni stosy zwęglonych zwłok dziecięcych, których ogień nie zdążył zamienić w popiół.
Obok zamordowanych znajdowano za drutami kolczastymi tysiące wygłodniałych dzieci-widm – żywych jeszcze, ale już prawie umarłych kościotrupów, niezatarte świadectwo „Neuordung Europas” – nowego hitlerowskiego ładu.
W Ravensbrück uratowano od niechybnej śmierci 500 takich dzieci, w Bergen – Belsen – 500, w Buchenwaldzie – 1000, w Potulicach 660. W czasie ewakuacji obozu potulickiego eskorta esesmańska rozstrzelała w okolicy Więcborka 21 dzieci w wieku 8 – 12 lat.
Przez obóz w Mysłowicach (Ersatz-Polizei-Gefändgnis in Myslowitz) przewinęło się kilkaset dzieci, w tym również niemowlęta. Część z nich „dostarczono” do obozu w Potulicach (Cmentarz wojenny - zlokalizowany na terenie byłego obozu przesiedleńczego i pracy (podobóz Stutthofu), mieści pochówki ok. 30 tys. osób). W czasie okupacji niemieckiej w okresie II Wojny Światowej, Potulice znalazły się w granicach III Rzeszy Niemieckiej. Nazwę wsi zmieniono na Potulitz, a później Lebrechsdorf. We wsi założono niemiecki obóz przesiedleńczy i obóz pracy Lebrechtsdorf. Obóz zaczął funkcjonować z dniem 1 lutego 1941 roku.
Część dzieci „dostarczono” do różnych innych obozów, ponad 100 do obozu łódzkiego (Polen – Jugendverwahrlager) zlokalizowanego na terenie łódzkiego getta (Ghetto Litzmannstadt, również Litzmannstadt-Getto, (jidysz לאדזשער געטא; Lodżer geto; ליצמאנשטאטער געטא; Licmansztoter geto) – getto żydowskie istniejące w okupowanej przez Niemców Łodzi (od kwietnia 1940 – Litzmannstadt).
Dzieci więziono na Montelupich w Krakowie i Pawiaku w Warszawie przy
ul. Daniłowiczowskiej, w Gross-Rosen i Dorze (Buchenwald – Dora). Zachował się dokument świadczący o więzieniu dzieci przy ul. Kanoniczej w Krakowie. Dzieci z Powstania Warszawskiego zesłane do Stutthofu uczestniczyły w pamiętnym marszu śmierci w czasie ewakuacji obozu; ile z nich zginęło?
POLEN JUGENDVERWAHRLAGER DER SICHERHEITSPOLIZEI IN LITZMANNSTADT
Przygotowując niniejszą pracę ( dot. wydania pierwszego z 2013 oku) miałem na celu udostępnienie wiedzy publicznej, zatajane istnienie w latach 1942 – 1945 obozu dla polskich dzieci w łódzkim getcie (POLEN JUGENDVERWAHRLAGER DER SICHERHEITSPOLIZEI IN LITZMANNSTADT).
Historyczna wiedza publiczna - historiografia lub monografia - o tym obozie zagłady dla polskich dzieci w sercu łódzkiego getta nie istnieje. Nikt jej nie opracował, nawet IPN.
Nie została dotąd napisana historiografia, bądź monografia związana z tym zatajanym obozem zagłady polskich dzieci. Dotychczas udało się ustalić, iż przez ten obóz w latach jego istnienia więziono rotacyjnie ok. 10 – 20 tys. dzieci w wieku 2 – 16 lat. Dzieci po ukończeniu 16 roku życia kierowano do niemieckich obozów zagłady.
W obozie POLEN JUGENDVERWAHRLAGER DER SICHERHEITSPOLIZEI IN LITZMANNSTADT ocalało ok. 900 dzieci w różnym wieku obojga płci.
Dane liczbowe niestety nie wyjaśniają ile dzieci zginęło w tym obozie. Nie zachowała się żadna dokumentacja na której można się oprzeć.
Ponadto w przypadkach zamęczenia dzieci wyrafinowanymi torturami stosowanymi przez „wychowawców, w oficjalnych spisach podawano fałszywe przyczyny śmierci, jak: zapalenie płuc, niewydolność krążenia, dur brzuszny, etc.
Pracę oparłem na materiałach przekazanych dla mnie przez byłych więźniów łódzkiego obozu. Najważniejsze i najobszerniejsze dane pochodzą od byłych więźniów: Józefa Witkowskiego, Piotra Michalczewskiego, Karola Kowalskiego, Jerzego Rosołowskiego i innych byłych więźniów pomieszczone w I wydaniu "Mordu polskich dzieci łódzkim getcie" w roku 2013 ( wydawca Wydawnictwo Bollinari Publishing House "Warszawska Gazeta").
Istnieje komentarz "Warszawskiej Gazety" do wydania pierwszego - rok 2013:
" Aleksander Szumański wykonał tytaniczną pracę, by dotrzeć do nielicznych świadków bestialskiego mordu, dokonanego na polskich dzieciach w łódzkim getcie.
O tym, że takie miejsce istniało, nie wiedzieli nawet mieszkańcy Łodzi. Niemcy zwozili tam polskie dzieci, zmuszali do wyczerpującej pracy, głodzili i katowali. Niewielu jest tych, którym udało się przeżyć. Podejmowane ucieczki nie miały szans na sukces, bo policja żydowska z Judenratów dostarczała uciekinierów w ręce Niemców.
Autor "Mordu polskich dzieci w łódzkim getcie" zebrał skąpe świadectwa historyczne oraz wspomnienia więźniów" podaje "Warszawska Gazeta".
ZAPOMNIANY I ZAKAZANY HOLOCAUST DZIECI POLSKICH W GETCIE ŁÓDZKIM
"MORD POLSKICH DZIECI W ŁÓDZKIM GETCIE" WYDANIE DRUGIE
Obecne drugie wydanie książki "Mord polskich dzieci w łódzkim getcie" - wydawca Penelopa - rok 2022/2023 - przekazuję Szanownym Czytelnikom znacznie poszerzone.
Dodatkową wiedzę historyczną o tej gehennie dzieci polskich w łódzkim getcie uzyskałem od byłego więźnia tego obozu Pana Piotra Michalczewskiego zamieszkałego w Myślenicach pod Krakowem już po ukazaniu się wydania pierwszego.
Bogate materiały spisane w formacie Word, Pan Piotr Michalczewski przesłał mi
ze swoją poszerzoną wiedzą.
Początki tej książki zawarłem w tekstach „Mord polskich dzieci w łódzkim getcie” w Internecie na stronach autorskich.
http://niepoprawni.pl/blog/2171/mord-polskich-dzieci-w-lodzkim-getcie-cz-i
http://niepoprawni.pl/blog/2171/mord-polskich-dzieci-w-lodzkim-getcie-cz-ii
„WARSZAWSKA GAZETA” 14.IX.2012 - MORD POLSKICH DZIECI W ŁÓDZKIM GETCIE
Aleksander Szumański
Podaję pełny tekst, który ukazał się w „Warszawskiej Gazecie” 14 września 2012 roku, obrazujący
OBÓZ DLA POLSKICH DZIECI W GETCIE ŁÓDZKIM
POLEN JUGENDVERWAHRLAGER DER SICHERHEITSPOLIZEI IN LITZMANNSTADT
Wprawdzie niektóre fragmenty tekstu znajdują się już w książce „Mord polskich dzieci w łódzkim getcie” ( wydanie pierwsze). lecz publikacja prasowa obrazuje w sposób skrótowy przekaz świadków historii zagłady i męczeństwa polskich dzieci w łódzkim getcie.
„Z modlitwy do niemieckiego Boga”
„Poraź o Panie, bezwładem ręce i nogi Polaków,
Zrób z nich kaleki, poraź ich oczy ślepotą,
Tak męża, jak kobietę ukarz głupotą i głuchotą.
Spraw, żeby lud polski gromadami całymi zamieniał się w popiół
Ażeby z kobietą i dzieckiem został zniszczony,
sprzedany w niewolę.
Niech nasza noga rozdepcze ich pola zasiane!
Użycz nam nadmiernej rozkoszy mordowania dorosłych, jak też i dzieci.
Pozwól zanurzyć nasz miecz w ich ciała
I spraw, ze kraj polski w morzu krwi zniszczeje!
Niemieckie serce nie da się zmiękczyć!
Zamiast pokoju niech wojna zapanuje miedzy oboma państwami.
A jeśli kiedyś będę się zbroił do walki na śmierć i życie
To będę wołał umierając:
„Zamień, o Panie, Polskę w pustynię!”
Przedstawię fakty martyrologii polskich dzieci całkowicie nieznane opinii publicznej, zatajane przez serwilistyczne mainstreamowe środki masowego przekazu.
Z okazji 65 rocznicy (2009 rok) likwidacji getta łódzkiego (Litzmannstadt Ghetto), jeszcze za łódzkiej prezydentury Jerzego Kropiwnickiego, zostałem zaproszony jako dziennikarz chicagowskiego „Kuriera Codziennego” na konferencję prasową w warszawskiej „Zachęcie”.
Na konferencję pojechałem w towarzystwie osoby ocalałej z polskiego obozu w Litzmannstadt Ghetto .
Konferencję prowadzili na zmianę: Kropiwnicki, pracownica „Zachęty” i w stroju rytualnym Symcha Keller (vel Krzysztof Skowroński; ur. 1963 w Łodzi) – polski chazan, podrabin, działacz społeczności żydowskiej, przewodniczący Rady Religijnej Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich w RP. Jego żoną jest Małgorzata Burzyńska-Keller, która piastuje stanowisko szefowej Fundacji Ochrony Dziedzictwa Kultury Żydów „Wspólne Korzenie” oraz jest pomysłodawcą i dyrektorem Festiwalu Sztuki Filmowej Jidysz, obecna wówczas w sali warszawskiej „Zachęty”.
Uprzednio, jeszcze w Krakowie, osoba towarzysząca mi przygotowała swoje wystąpienie o losach polskich dzieci w łódzkim getcie.
Gdy otrzymałem prawo głosu, po przedstawieniu się, włącznie z nazwą gazety którą reprezentowałem, przeszedłem do zapowiedzi spraw związanych z martyrologią polskich dzieci w łódzkim getcie, jak i z informacją o przybyciu na konferencję osoby, która przeżyła likwidację polskiej części getta łódzkiego. W tym momencie został mi wyłączony mikrofon, a osoba ze mną przybyła już nie została dopuszczona do głosu. Kropiwnickiemu i rabinowi wydawało się, iż sprawa blisko dziesięciu tysięcy polskich dzieci zamęczonych w łódzkim getcie nie przedostanie się do wiadomości publicznej.
W grudniu 1942 roku na terenie łódzkiego getta, mniej więcej w obrębie dzisiejszych ulic: Brackiej, Emilii Plater, Górniczej i Zagajnikowej, przy ul. Przemysłowej wyodrębniono obóz dla polskich dzieci i młodzieży (Polenjugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt). Główna brama obozu znajdowała się przy ul. Przemysłowej, stąd popularna nazwa: „Obóz przy Przemysłowej”.
W zarządzeniu Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy z 28 listopada 1942 roku podano, że będzie to obóz dla młodocianych Polaków – kryminalistów – lub pozbawionych opieki, będących zatem elementem niebezpiecznym zarówno dla dzieci niemieckich, jak też i przez to, że mogliby w dalszym ciągu uprawiać swą kryminalną działalność. Zachowano pozory, że ma to być obóz prewencyjny i wychowawczy. W rzeczywistości był to obóz koncentracyjny przeznaczony dla dzieci i młodzieży w wieku od kilku do 16 lat. Dzieci miały numery zamiast nazwisk, chodziły w szarych drelichach i trepach, pracowały od świtu do wieczora. Były bite, pałowane przez załogę obozu i żydowską policję (Jüdischer Ordnungsdienst), potocznie zwaną „odmani”. Dzieci od lat 2 do 16 lat umierały z głodu, pragnienia, wyczerpania czy też pałowania przez „odmanów”.
Obszar obozu otoczony był wysokim parkanem z desek i strzeżony przez niemieckich wartowników.
Więźniowie pochodzili z terenów włączonych do Rzeszy oraz z Generalnego Gubernatorstwa. Część zabrano z sierocińców, część to dzieci, których rodzice zostali zamordowani lub przebywali w więzieniach za udział w konspiracji. Do stycznia 1945 roku przeszło przez to miejsce około 1600 polskich dzieci, choć dokładna liczba uwięzionych jest trudna do ustalenia, ponieważ zaginęła część dokumentacji. Według zeznania ocalałego świadka liczba uwięzionych w getcie łódzkim dzieci wynosiła ok. 10 tysięcy. W momencie zakończenia wojny było tam blisko 900 więźniów (zapis zgodny z zeznaniem).
Dzieci pracowały, podobnie jak ich rówieśnicy z getta po drugiej stronie wysokiego muru. Miały nawet tych samych nauczycieli – żydowskich rzemieślników, którzy zostali tam skierowani przez Niemców. Dzieci szyły ubrania, wyplatały buty ze słomy, reperowały tornistry, prostowały igły. Wiele zmarło z głodu, zimna i wycieńczenia, zwłaszcza podczas epidemii tyfusu na przełomie 1942 i 1943 roku. Udokumentowane są zgony 136 osób. Chorych odsyłano do szpitala przy ul. Dworskiej 74 (dziś ul. Organizacji WiN) na terenie getta.
Dzieci polskie w obozie zostały całkowicie odizolowane od świata zewnętrznego, nie miały też żadnego kontaktu z ludźmi z drugiej strony parkanu. Filia obozu dla polskich dzieci znajdowała się w majątku ziemskim w Dzierżązni, 15 kilometrów od Łodzi. Dziś po Polenjugendverwahrlager pozostał tylko budynek dawnej komendy przy ul. Przemysłowej 34.
Przez wiele lat po wojnie nie wiedziano o tym obozie. W maju 1971 roku małych więźniów uczczono Pomnikiem Pękniętego Serca, postawionym w parku im. Szarych Szeregów (dawniej Promienistych). Zaprojektowali go Jadwiga Janus i Ludwik Mackiewicz. Stoi poza terenem obozu, ale jest hołdem dla polskich dzieci; wobec tych, którzy przeszli przez ten właśnie obóz wydzielony z obszaru Litzmannstadt Getto.
KRONIKA GETTA ŁÓDZKIEGO
Józef Witkowski – Piotr Michalczewski „Martyrologia Dzieci Polskich w systemie hitlerowskim 1939 – 1945 r ”.
18-19 października 1942, t. 2, s. 304:
„Wyłączono z getta część Marysina, a mianowicie ul. Emilii Plater, Przemysłową, Otylii i teren przy murze cmentarnym.
Od razu po zakończeniu ewakuacji władze niemieckie rozpoczęły tam budowę bardzo wysokiego drewnianego parkanu o bezszczelinowej konstrukcji. Wydział Budowlany getta otrzymał od Kripo (niemiecka policja kryminalna) nakaz dostarczenia niezbędnych robotników. Małe domki drewniane ulegają rozbiórce, natomiast buduje się tam baraki. Terenem tym będą dysponować władze policyjne. Budowa obozu dla młodocianych Polaków na Marysinie posuwa się w szybkim tempie. Wysoki drewniany parkan jest już gotowy; domy wchodzące w skład tego bloku odremontowano i wyposażono w doskonałe piece; wszędzie ustawia się podwójne (dwupiętrowe) prycze. M.in. urządzono też dla załogi obozu kryty kort tenisowy na okres zimy”.
24 listopada 1942 r., t. 2, s. 396:
„Przestrzeń bloku racjonalnie wykorzystano, tak że będzie można ulokować do 1800 osób. Prace te wykonuje tutejszy Wydział Budowlany pod nadzorem władz niemieckich. Do obozu młodocianych Polaków, który istnieje już od 10 dni, zaangażowano różnych tutejszych fachowców, celem prowadzenia nauki w tamtejszej szkole zawodowej”.
20 grudnia 1942 r., t. 2, s.441:
Gertruda Nowak, jedna z więźniarek obozu dla dzieci polskich przy ul. Przemysłowej:
„W czasie epidemii tyfusu widziałam okropne rzeczy. Chore dzieci, których nie zdążono wywieźć do getta leżały na „izbie chorych” bez żadnej opieki. Te, które już umierały, ale jeszcze żyły, wynoszono razem z trupami do trupiarni nago i ładowano do skrzyń lub worków papierowych i tam dogorywały.
4 września 1943 roku Chaim Rumkowski przewodniczący Judenratu w łódzkim getcie wygłosił przemówienie wzywające mieszkańców do oddania dzieci. Rozpoczął się jeden z najbardziej dramatycznych rozdziałów historii łódzkiego getta, który przeszedł do historii pod nazwą „Wielka szpera”.
Chaim Rumkowski kolaborant niemiecki. Chaim Mordechaj Rumkowski (ur. 27 lutego 1877 w Ilinie, powiat ostrogski, zm. 1944 w Auschwitz-Birkenau) – przemysłowiec, działacz syjonistyczny, przewodniczący Judenratu (Żydowska Rada Starszych) w łódzkim getcie, kolaborant pod okupacją niemiecką, dla większości ocalonych z Zagłady Żydów przestępca wojenny. Na początku XX wieku prowadził w Łodzi razem z Abem Neimanem zakład produkcji tkanin pluszowych, po I wojnie światowej pracował jako agent ubezpieczeniowy. Od 1921 roku był członkiem Gminy Żydowskiej, mieszkał przy ulicy Południowej 26 (dziś ul. Rewolucji 1905 r.). Pełnił m.in. funkcję kierownika domu dla sierot „Helenówek”. 13 października 1939 roku został mianowany przez okupacyjne władze niemieckie przewodniczącym Judenratu w getcie łódzkim. Nominacja ta była związana z tym, iż Chaim Rumkowski był jedynym członkiem przedwojennej Gminy Żydowskiej w Łodzi, który pozostał w mieście. Jego działalność na tym stanowisku budziła i wywołuje do dziś wielkie kontrowersje.
Krytycy zarzucają mu wręcz współpracę z Niemcami, która miała się wyrażać w zmuszaniu Żydów do wyniszczającej pracy na rzecz Trzeciej Rzeszy i – w odróżnieniu np. od Adama Czerniakowa z warszawskiego getta – milczącej zgodzie na eksterminację osób „nieprzydatnych dla gospodarki” (głównie starców i dzieci).
Nazwa „szpera” pochodzi od niemieckiego określenia Allgemeine Gehsperre, które oznaczało wprowadzony wówczas zakaz opuszczania domów. Mieszkańcy getta nie mogli wychodzić z mieszkań, a żydowscy policjanci pod nadzorem niemieckich żandarmów przeszukiwali dom po domu. Zabierali ludzi starych, chorych, zniedołężniałych, a także dzieci poniżej 10 lat, po drodze pałowanych niemiłosiernie.
Niemcy uważali, że są oni w getcie niepotrzebni, bo nie mogą pracować. W dniach 1-12 września poza getto wywieziono 15 681 osób, w tym 5 862 dzieci do 10 lat.
Wszyscy zostali zamordowani w ośrodku zagłady w Chełmnie nad Nerem.
Niepokój budzi się zawsze, gdy współczesny historyk w XXI wieku chce „dać świadectwo prawdzie” minionym wydarzeniom, blisko 70 lat od zakończenia II wojny światowej o martyrologii Polaków i Żydów. Bo cała, albo prawie cała, prawda została już przed nami odkryta.
Odkrywanie historii „dającej świadectwo prawdzie” staje się zadaniem wykonywanym dla własnych, czysto egzystencjalnych celów. Mało tego. Odkrywanie de novo tego, co zostało już zapisane, a najczęściej przemilczane, nie tylko budzi niechęć, lecz także wywołuje protesty społeczne. Krótko – operowanie fałszem historycznym, dla własnych wyimaginowanych potrzeb jest zajęciem nie tylko burzącym porządek społeczny, lecz także wywołującym odpowiednie nastroje, przedstawiające pokraczne idee, krzywe zwierciadło pomówień i potwarzy wymierzonych w tym przypadku przeciwko narodowi polskiemu:
Żydowski Instytut Historyczny w Warszawie ma od 3 października 2011 roku nowego dyrektora z nominacji ministra kultury i dziedzictwa narodowego. Został nim Paweł Śpiewak. Z tej okazji dziennik „Rzeczpospolita” (26-27.11.2011) zrobił z nim wywiad, którego głównym akcentem jest pewna liczba. Nowy dyrektor, powołując się na książkę o stosunku polskich chłopów do Żydów, wydaną przez Barbarę Engelking( „Jest taki piękny słoneczny dzień”) oznajmił :
„Z tych badań wynika, że z rąk Polaków zginęło w czasie wojny 120 tys. Żydów”. Dalej zaś powołuje się już na tę liczbę jak na ustaloną („skoro historycy wyliczyli, że było 120 tys. ofiar żydowskich…”) i wzywa Polaków do „prawdziwej refleksji” nad nią.
Liczba „120 tys.” jest nowa. Rok temu J.T.Gross wymieniał „200 tys.”, z czego się potem wycofał do „kilkudziesięciu tysięcy”; a teraz znowu zwyżka. Skąd Śpiewak tę liczbę ma? Wziął ją z centralnej wytwórni antypolskich oszczerstw, jaką jest czynne od ośmiu lat Centrum Badań nad Zagładą Żydów przy Polskiej Akademii Nauk, kierowane przez Barbarę Engelking-Boni, psychologa i żonę ministra Michała Boniego, TW „Znak”. Centrum stosuje różne chwyty politycznego marketingu, a jednym z nich jest żonglerka sfingowanymi liczbami. Rzuca się taką liczbę na próbę i patrzy, co będzie: gdy trafia na opór, to się cofamy i znów patrzymy; gdy zaś oporu już nie ma, idziemy naprzód.
”POLACY JAKO NARÓD NIE ZDALI EGZAMINU”
Dr Alina Cała (Żydowski Instytut Historyczny) udzieliła wywiadu Piotrowi Zychowiczowi („Rzeczpospolita 25 maja 2009 r.)
W pewnym sensie Polacy są odpowiedzialni za śmierć wszystkich 3 milionów Żydów – obywateli II RP – mówi historyk z Żydowskiego Instytutu Historycznego Alina Cała
Rz: Czy Polacy są współodpowiedzialni za Holokaust?
Alina Cała: W pewnym stopniu tak. Przyczyną tego był przedwojenny antysemityzm, który nie przygotował ich moralnie do tego, co miało się dziać podczas Zagłady. Nośnikiem tego antysemityzmu były dwie instytucje. Ugrupowania tworzące obóz narodowy oraz Kościół katolicki. Ten ostatni mniej więcej od 1935 roku zaczął sprzyjać endecji. W efekcie wysokonakładowe pisma konfesyjne zaczęły głosić propagandę antysemicką. Choćby „Mały Dziennik” Kolbego.
Rz:Od endeckiego ekonomicznego antysemityzmu czy kościelnego antyjudaizmu do ludobójczego rasizmu Adolfa Hitlera chyba jest daleka droga.
A.C. Wcale nie taka daleka. Wszystkie rodzaje antysemickiego dyskursu w latach 30. zaczęły się zlewać. Antysemityzm ekonomiczny był uzasadniany rasizmem, a antyjudaizm katolicki stał się rasistowski, pochwalający politykę Hitlera. W programie Obozu Wielkiej Polski już w 1932 roku zawarto postulaty podobne do tych, które później się znalazły w ustawach norymberskich.
Obóz Narodowo-Radykalny wysunął projekty masowych deportacji, połączonych z żądaniem, żeby to Żydzi sfinansowali swoje wygnanie. Właśnie to zrobili hitlerowcy.
Zagłada została sfinansowana z majątków zrabowanych Żydom. Oenerowcy i klerykalni antysemici domagali się tworzenia otoczonych murem gett. Ich życzenie spełnili okupanci.
Rz: Endecy nie postulowali zabijania ludzi.
A.C. Ale inicjowali niektóre antyżydowskie rozruchy, zarówno w latach 1918 – 1920, jak i podczas fali ponad 100 pogromów w latach 1935 – 1937. W pogromach tych ginęli ludzie. Po rozpoczęciu okupacji doszło w Polsce do spontanicznych pogromów, takich jak wielkanocne rozruchy w Warszawie w 1940 roku, przygotowany przez organizację związaną z ONR Falanga Bolesława Piaseckiego.
Rz: A nie przez Niemców?
A.C. Nie. Wydarzenie to jest związane z próbą kolaboracji podjętą wówczas przez grupę działaczy Falangi. Piasecki pozostał w cieniu, a jego rola nie jest do końca wyjaśniona.
Rz: Ci działacze Falangi zostali rozstrzelani w Palmirach.
A.C. Zostali wykorzystani do mokrej roboty i usunięci. Chwalimy się, że byliśmy państwem bez Quislinga. Ale chętni byli, to Niemcy nie chcieli współpracy z Polakami.
Rz: Ale mówi pani, że to Niemcy wykorzystali Polaków do mokrej roboty.
A.C. Ten pogrom odbył się oczywiście ze wsparciem logistycznym Niemców. Bojówkarze byli podwożeni ciężarówkami Wehrmachtu. Ale bez przedwojennego antysemityzmu do tego wydarzenia by nie doszło.
Rz: Jego skala była jednak niewielka. Kilka pobić czy nawet zabójstw to chyba za mało, żeby mówić o współudziale w Holokauście.
A.C. Z moralnego punktu widzenia przemoc to przemoc. Ale przecież ta fala pogromów to nie wszystko. Spójrzmy na problem ratowania Żydów podczas Zagłady. Polak, który przed wojną był bombardowany kościelną i endecką agitacją antysemicką, musiał mieć rozterki, czy ratowanie Żydów jest moralne.
Rz: A może rozterki te brały się nie z czyjejś agitacji, tylko z powodu terroru okupanta. Kara śmierci dla całej rodziny za ukrywanie Żyda... Proszę się postawić w sytuacji matki, która ryzykuje życie dzieci dla obcego człowieka.
A.C. Za ukrywanie polskiego patrioty, członka ruchu oporu, też groziła śmierć. A jednak łatwiej to było zorganizować i więcej ludzi się na to zdobywało. Bo tu nie było już żadnych moralnych rozterek. Poza tym niektórzy Polacy brali aktywny udział w Zagładzie. Choćby sprawa buntu w Sobiborze. Więźniowie, którym udało się przedrzeć do lasu, zostali wyłapani przez chłopów. W ogóle sołtysi w okupowanej Polsce mieli obowiązek denuncjowania wszystkich ukrywających się Żydów i partyzantów. Tych ostatnich jednak na ogół nie denuncjowano, a Żydów często. Jest bardzo niewiele przypadków, żeby cała wieś wzięła na siebie odpowiedzialność za ukrywającego się Żyda.
Rz: Być może ludzie po prostu obawiali się donosu.
A.C. No, ale o czym świadczy ten lęk przed donosem sąsiada?
Rz: O tym, że niegodziwcy są w każdej społeczności.
Piotr Michalczewski – Polak – ocalałe polskie dziecko
Litzmannstadt Getto wspomina:
LITZMANNSTADT POLSKIE DZIECI
„[…] jak uczcić śmierć Waszą
Zginęli bez śladu
Nagich wprost do piachu,
Bez śladu i epitafium….
…Stłumić ból dręczonych dzieci
W spazmatycznym krzyku Nie!
Jak cierń róży wbija się kolcem
W nasze serca po dziś
W źrenicach krople łez
Choć pamięć już zawodzi
I kryje jasność widzenia
Choć chciałbym już
Nie czytać w wspomnieniach
Lecz znów nasuwają się spojrzenia
Na gwałt przemoc
I zbrodni rażenia
Czy płacz
Skapie jak
Świece wosku
Ze źrenic dzieci […]”.
Piotr Michalczewski
HITLEROWSKIE BARBARZYŃSTWO W POLEN JUGENDVERWAHRLAGER DER SICHERHEITSPOLIZEI IN LITZMANNSTADT
Małych więźniów zadręczali nie tylko „kapo”. Kapo był szefem komanda roboczego. Na kierownicze funkcje wybierano często pospolitych kryminalistów i sadystów. Kapo, mimo że był więźniem, cieszył się wieloma przywilejami. W zamian za pełnioną funkcję dostawał m.in. dodatkowe porcje wyżywienia. Miał bardzo dużą władzę nad podległymi więźniami – za pobicie, odebranie jedzenia czy nawet zabicie więźnia nie groziły mu żadne kary. Niektórzy słynęli z dużego sadyzmu.
Partnerowali im niespotykanym sadyzmem żydowscy policjanci „odmani”, „ordnerzy”, pałując nieszczęsne dzieci, gdzie tylko się dało. Gdy tylko dziecko nie posłuchało wykonania komendy, spotykały je kary: wyzwiska, bicia kolanami i kopniaki.
Karna gimnastyka bez końca, musztra, walenia specjalną gumą gdzie popadnie, również kijem, bykowcem czy pejczem. Te częste objawy wściekłości watah były szczególnie niebezpieczne, nierzadko kończyły się zakatowaniem ofiar. Bito aż do zabicia. Celowali w tym „odmani”, wyposażeni w pałki policyjne.
Niektóre uderzenia były wystudiowane, tak aby doprowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń narządów wewnętrznych. Był to oczywiście sadyzm doprowadzony do perfekcji.
Był taki „wachman”, nazywał się August. Hojnie, z upodobaniem i szyderczym uśmiechem wykazywał przejaw swej życzliwości w biciu nas. Pod tym względem potrzeba było sprytu i nie lada podstępów, by uniknąć celnych ciosów jego ręki czy kopniaka podkutych butów. Nie jeden z nas odczuł na twarzy ciężar jego ręki, kiedy wypluł zęby albo kopniakiem miał przetrącone, lub wybite ze stawu kolano czy biodro. Takie dziecko stawało się wówczas śmieciem niezdolnym do pracy i wywożone było wraz z trupami na wózkach poza teren getta.
Perfidnie wściekły, okrutny sadysta zawsze znęcał się nad dziećmi.
Józef Witkowski – był jednym z około dziesięciu tysięcy dzieci polskich, które w latach 1942-1945 więzione były w tym jedynym w swoim rodzaju niemieckim obozie koncentracyjnym, założonym przez Niemców specjalnie dla dzieci. Jednym z niewielu, któremu udało się przeżyć.
Oto jego opowieść:
NIEZNANA RADOŚĆ Z ZABIJANIA DZIECI
Przez wiele lat ta okrutna przeszłość czaiła się gdzieś na granicy moich wspomnień. Nie chciałem jednak ich budzić; przywoływane na nowo powodowały różne uczucia i odczucia. Wówczas powstawało uczucie udręki, takiej, jaką odczuć może jedynie człowiek w mojej sytuacji. Słyszałem, szczególnie po nocach, wyimaginowany szczęk repetowanej broni, wrzaski niemieckich oprawców, czy krzyk zadręczanych dzieci. W snach widziałem i odczuwałem całe to okrucieństwo niemieckich „kapo” czy żydowskich „odmanów” pastwiących się nad nami dziećmi przecież pięcio lub ośmioletnimi. Gdy po wojnie oglądałem film z dziennikarską narracją o naszym – dzieci – wyglądzie eskortowanych w mróz – nago – do oczekujących wagonów, nie dawałem wiary tej okrutnej prawdzie:
„staliśmy na mrozie w zwartym szeregu, nadzy, wyglądający jak ludzkie poczwarki. Długie kościste ręce sięgające wzdłuż tułowia prawie do kolan, ciała kościste, jakie oglądamy na filmach z niemieckich obozów zagłady, głowy wygolone, nieproporcjonalnie duże, robiące wrażenie głów potworów, a nie ludzi. Po wielogodzinnym oczekiwaniu wchodziliśmy do wagonów i tam staliśmy w tej samej pozycji, co na peronie. Nieprawdopodobne, a jednak prawdziwe”.
Gdy po latach przeczytałem bałamutną opowieść o naszej, dziecięcej katordze, przemienionej piórem w niewinną opowiastkę rodem z opowieści pseudo historyków podjąłem przedsięwzięcie, o którym przedtem ani nie myślałem.
Na własną rękę przemierzałem kraj wzdłuż i wszerz szukając dowodów tych nieludzkich przecież zbrodni. Wysiłki moje zaowocowały; dotarłem do ponad 250 współwięźniów, zgromadziłem kilkaset dokumentów; obozowych kartotek, fotografii, urzędowych pism niemieckich, listów pisanych przez dzieci – więźniów – do swych rodzin.
Kierowca obozowy Jan Sierpień:
„Pamiętam, gdy jesienią 1943 roku esesmani August i Kacper przywlekli do wartowni dziesięcioletniego chłopca i tak go bili i kopali, iż zostawili na miejscu krwawej masakry trupa.
Inne dziecko, dziesięcioletnią dziewczynkę, pobili do nieprzytomności i zanurzyli ją w beczce z zimną wodą stojącą obok garażu zaprowadzili ją później do bunkra, gdzie niebawem zmarła”.
Byłem na procesie Augusta, oskarżonego o spowodowanie śmierci 10 dzieci.
W czasie procesu oświadczył on:
„Będąc w łagrze wychowawcą, biłem dzieci, stosując to jako środek wychowawczy, karałem je czysto po ojcowsku”.
Józef Borkowski:
„…widziałem w baraku esesmana goniącego chorą dziewczynkę, która nie wyszła do pracy, okładającego ją kijem, aż zmarła. Sam esesman po tym mordzie czuł się zmęczony i odpoczywał w baraku. Nie przeszkadzał mu w odpoczynku leżący przed nim trup dziecka.
Pamiętam chłopca, chyba siedmioletniego, leżącego w tzw. izbie chorych, bez żadnej opieki wygłodzonego i spragnionego. Był wychudzony i zrozpaczony i w skutek różnych kar, które otrzymywał, był kaleką. Miał uszkodzoną jedną nogę, która na skutek stałego bicia była krótsza. Chłopiec ten zmarł, jak setki innych”.
Literatura, opracowania, źródła cytatów:
- Zeznania ocalałych świadków – materiały w archiwum autora niniejszego wpisu - Józef Rosolowski, Józef Witkowski, Karol Kowalski, Piotr Michalczewski
- "Mord polskich dzieci w łódzkim getcie" Wikipedia.
- Józef Witkowski – Piotr Michalczewski „Martyrologia Dzieci Polskich w systemie hitlerowskim 1939 – 1945 r. kronika getta łódzkiego”. wyd. 1975 "Ossolineum" nakład 2000 egz. (bez ISBN).