Białobocki Zamek

Jest rok 2021 i jest to nie byle jaki rok, bo Rok Stanisława Lema. Zachęciła mnie setna rocznica jego urodzin do uporządkowania (a w sporych fragmentach i napisania) wspomnień z lat dziecinnych i wczesnej młodości.
Wzorzec stanowi „Wysoki Zamek” mistrza.
Niby nic nie łączy dziejów dziecka zamożnych lwowskich mieszczan, dorastającego w dwudziestoleciu międzywojennym z losem syna podkarpackich chłopów, urodzonego za wczesnego Gomułki. Wchodzącego w dorosłość za późnego Gierka, więc w środkowym etapie panowania ideologii komunistycznej w Polsce.
Ale jednak geniusz pisarski Lema obudził i moje wspomnienia i zmobilizował mnie do ich w miarę systematycznego opisania.
Stanisław Lem napisał powieść. Autobiograficzną, ale powieść.
Oczywiście nie mam takich aspiracji. Nie siliłem się więc tutaj okraszaniem życiorysu przemyśleniami filozoficznymi czy psychologicznymi, których w Wysokim Zamku jest niemało. Lem jest znany przede wszystko przede wszystkim jako autor utworów o tematyce fantastycznonaukowej. Ale uważam że jest jednym z najbardziej oryginalnych polskich filozofów i nie jestem w tym mniemaniu odosobniony.
Miałem to szczęście że zetknąłem się z mistrzem osobiście. Co ciekawe, o ile regułą było że spotkania autorskie z nim miały bardzo wysoką frekwencję, akurat na to przyszło nas tylko kilku studentów i rozmowa miała bardziej kameralny charakter.
Spotkanie to odbyło się w 1981 roku, a więc w czasach „karnawału” Solidarności. Gorący był to wtedy czas i rozmaitych wieców i spotkań nie brakowało.
Był to też końcowy okres moich studiów, przede mną była decyzja co do dalszych losów, pozostać na uczelni i klepać biedę jako naukowiec, czy też wrócić za żoną na wieś i stamtąd realizować swoje marzenia chemika.
Wybrałem pragmatycznie. A moja decyzja, jak teraz widzę po czasie została ukształtowana też już wtedy, w dzieciństwie.
A więc w opisywanych tu czasach.