Przez lata lekarze dysponowali wiarygodnymi schematami przedstawiającymi krwioobieg, układ trawienny czy nerwowy, ale mózg stanowił na tej mapie białą plamę. W ostatnim czasie zespół neurologów, informatyków i inżynierów ogłosił, że opracowali coś, co „może być najdokładniejszą jak dotąd mapą” tego, co mamy za oczami. Podczas tego procesu udało się odkryć niemal 100 nieopisanych wcześniej rejonów pomarszczonej, zewnętrznej warstwy mózgu, która nosi nazwę kory mózgowej.
Te nowe spostrzeżenia powinny pomóc wyjaśnić, jak ewoluowała kora mózgowa i jak specjalizowały się jej poszczególne części - mówi Bruce Cuthbert z amerykańskiego National Institutes of Health, które współfinansowało badania opublikowane w czasopiśmie „Nature”. Pewnego dnia może umożliwić to niesłychaną precyzję przy operacjach mózgu – dodaje. Przez ponad wiek, początkowo kierując się wyłącznie intuicją, ludzie próbowali wyznaczyć poszczególne obszary mózgu i ich funkcje.
W XIX wieku frenolodzy dokonali podziału mózgu na części kontrolujące poszczególne zmysły i cechy charakteru. Rejon odpowiedzialny za destruktywność został zlokalizowany gdzieś powyżej uszu, a „miłość rodzicielska” z tyłu głowy. Ta obecnie nieprzydatna gałąź nauki wymarła i została zastąpiona bardziej naukowymi sposobami badań.
W 1909 r. niemiecki neurolog Korbinian Brodmann opublikował prawdopodobnie najbardziej znaną mapę mózgu, którą oparł na badaniach dzielących mózg na rejony ze względu na rodzaj budujących je komórek. Pola Brodmanna, które dzielą korę mózgową na kilkadziesiąt obszarów, są używane nawet obecnie. Od pewnego czasu mniej więcej wiedziano, które rejony mózgu odpowiadają za świadome ruchy mięśni, wzrok, słuch czy nawet aspekty osobowości.
Do dzisiaj naukowcy spierają się o to, ile jest tych obszarów i za co one odpowiadają. Zanim zaprezentowano nową mapę, wiadomo było o 83 obszarach w każdej z półkul. Teraz liczba ta wzrosła do 180. Przełomowego odkrycia udało się dokonać dzięki połączeniu danych z różnych metod użytych przy badaniu mózgów 210 dorosłych pacjentów. Następnie naukowcy przetestowali nowy software na grupie kolejnych 210 dorosłych i okazało się, że można dokładnie określić zaznaczone obszary, pomimo zmiany badanej grupy. Sytuacja jest analogiczna do astronomii, gdzie teleskopy naziemne pokazywały stosunkowo zamazany obraz nieba i dopiero nadejście optyki adaptatywnej mogło to zmienić – mówi Matthew Glasser z Akademii Medycznej w Saint Louis.
źródło: www.aktywniepozdrowie.pl
mPolska24
