IDIOLEKT WSPÓŁCZESNY
Idiolekt to charakterystyczny dla danej jednostki zestaw nawyków językowych, nabytych w trakcie socjalizacji ,w macierzystej grupie społecznej . Według osobniczego idiolektu rozpoznać można stosunkowo łatwo skąd wywodzi się dana jednostka, jakie jest jej pochodzenie etc. Artykułowane nawyki mowne pozwalają przypisać jednostkę do określonej grupy społecznej.
Ogromny wpływ na kształt osobniczego idiolektu jednostki ma, nie tylko jej pochodzenie i wczesna socjalizacja językowa, ale również nabyty w dojrzałym życiu indywidualny zbiór doświadczeń. Trudno nie zauważyć też i trudno przecenić wpływ światopoglądu jednostki na obraz używanego przez nią idiolektu. Światopogląd odnoszący się nie tylko do jego zasadniczych kulturowych podstaw a wynikający również z koniunkturalnego przystosowania poglądów jednostki do jej żywotnych interesów, decyduje też o jej językowej identyfikacji i w konsekwencji potwierdza jej przynależność do określonej grupy społecznej.
Wyrazistym przykładem zróżnicowanych nawyków mownych są idiolekty funkcjonujące w naszej aktualnej politycznej rzeczywistości . Kiedy przedmiotem werbalnej komunikacji pomiędzy jednostkami staje się nasza polityczna lub obyczajowa rzeczywistość, już nawet krótka rozmowa pokazuje jak dramatycznie różnymi idiolektami (nawykami mownymi ) posługuje się nasze społeczeństwo.
I tak, w idiolektach grupy „totalnej opozycji” oraz w społeczności członków oraz sympatyków KOD-u obecne są obowiązkowo określenia takie jak demokracja (koniecznie zagrożona), nacjonalizm (zamiast patriotyzmu), faszyzm, ksenofobia, kaczyzm, ciemnogród , dyktatura, homofobia, albo ład prawny i TK (oczywiście zagrożone) , trójpodział władzy(też zagrożony) a w najłagodniejszym przypadku przynajmniej jakaś nietolerancja . Grupa o której mowa stworzyła specyficzną środowiskową odmianę języka ogólnego ( socjolekt ). Jest w nim zawsze jakieś charakterystyczne dla niej hasło jak też i z góry przewidziany odzew.
Takie nawyki mowne, używane prawie podświadomie i machinalnie, występują nagminnie w repertuarze każdego zwolennika poprzedniej władzy, zwłaszcza gdy przedmiotowo dotyczą nowego rządu lub jakiejś „dobrej zmiany”. Idiolekty poczęte z żalu po przegranej i z tęsknoty do „tego jak było” wciąż przyciągają też atrakcyjną semantyką swoich haseł (nawyków mownych), znaczne , chociaż coraz mniej liczne rzesze „pożytecznych” jednostek nieświadomych natury rzeczy, ich istoty i przyczyny.
Sympatycy i przedstawiciele nowej władzy też rewanżują się chociaż daleko im do „mistrzostwa” „ totalnej opozycji” w zakłamywania znaczeń i w jej niedoścignionej przewrotności .Co prawda , używają niekiedy dosadnych określeń w rodzaju „kodziarze”, „koryciarze” lub szyderczo nazywają opozycję obrońcami „demokracji” albo koryta ale cóż to za finezja w porównaniu z kreatywnością i ze „sprawnością” lingwistyczną ich adwersarzy.
Czy jest jeszcze nadzieja byśmy kiedyś, jako Naród, posługiwali się jednym wspólnym dla wszystkich politycznym idiolektem ? Wydaje się to bardzo trudne bo przecież głośne tuby totalnej opozycji wciąż grzmią i nawołują do rewolucji strasząc a to „drugim majdanem” a to „rozlewem krwi” . Nie można raczej spodziewać się gwałtownej, ogólnonarodowej iluminacji ale jest nadzieja, że mozolny proces przemian stanie się tak skuteczny, iż zdoła obnażyć wszystkie nieprawdy jasno i wszem wobec a to być może doprowadzi do oczyszczenia naszego języka z inwektyw, fałszerstw i manipulacji znaczeniowych.
mPolska24
