Moda na pucze nastała ostatnimi czasy. Ledwie spiskowcy w Turcji pokpili sprawę, nie policzywszy się zawczasu (tak głosi linia oficjalna), doprowadzając do obalenia swojej władzy zaraz po ogłoszeniu jej zdobycia, a już po te (nie)sprawdzone zagraniczne wzorce sięgnęli w PIS, zadając kłam własnym deklaracjom, że akurat u nich zagranicznych wzorców się nie poważa. Rada Mediów Narodowych, taki organ, powołany między innymi do odwoływania prezesów TVP, odwołała prezesa TVP Jacka Kurskiego, nie na długo jednak, bo zaraz go przywołała, zarządzając reasumpcję głosowania, która dla mnie powinna być konwalidacją (w konwalidacjach naród się lepiej orientuje), czyniąc z odwołanego przez siebie prezesa TVP Jacka Kurskiego pełniącym obowiązki prezesa TVP. To według jednej wersji, według drugiej zaś członkowie RMN rozjechali się do domów, nie uczyniwszy z odwołanego przez siebie prezesa TVP p.o. prezesa TVP, tylko zastrzegli, ale w tej wersji chyba także po reasumpcji tudzież konwalidacji głosowania, że odwołany prezes TVP będzie prezesem TVP dopóki Rada nie powoła kolejnego prezesa, którego wszakże nie odwoła (ta ostatnia uwaga jest moją wstawką, konieczną jednak, żeby deklaracja RMN zachowała spójność, z przeproszeniem, logiczną).
Wniosek o odwołanie Jacka Kurskiego złożyła pani poseł PIS Joanna Lichocka, ponieważ, jak tłumaczyła, obecny prezes TVP został mianowany przez ministra skarbu, w związku z czym „jest to sytuacja bardzo komfortowa dla rządu”, a RMN, w której pani poseł zasiada, ustanowiona została po to, żeby władze Telewizji Publicznej wyłaniać w otwartych, demokratycznych konkursach. W takim otwartym, demokratycznym konkursie mógłby naturalnie wystartować prezes Kurski i go nawet wygrać, jeżeli będzie najlepszym kandydatem.
Idea otwartych konkursów jest bardzo szczytna, aż tak bardzo szczytna, że PIS zaraz po objęciu sterów państwa usunął konkursy na stanowiska publiczne uznając, że są fikcją. Najwidoczniej z prezesurą TVP sprawa ma się inaczej i na tym odcinku organizowane konkursy zostaną zorganizowane z najwyższą staranności oraz takim sposobem, który wyłoni najwyższej próby fachowca, który swoim doświadczeniem, inteligencją oraz wiedzą zmiecie każdego, kto będzie z przysłowiowym Mieciem.
Cóż jednak wtedy, kiedy ten przysłowiowy Miecio będzie się nazywał Jarosław? Wtedy narracja skomponowana przez panią poseł Lichocką może napotkać pewne problemy, podobne do tych, które napotkała RMN z odwołaniem prezesa Kurskiego, które to problemy polegały na tym (takie przynajmniej głosy dochodzą zza kulis politycznej kuchni), że z prezesem TVP po solidnej prezesowskiej linii zsolidaryzował się prezes PIS i ce ha u jot bombki strzelił bądź też cały misterny plan… wiadomo.
Te (bez)owocne roszady kadrowe z pewnością gwarantują, że nikt nie będzie zawracał sobie głowy jakimiś koncepcjami funkcjonowania mediów publicznych, jakąś ideą, która miałaby im przyświecać, jakimiś konkretnymi rozwiązaniami, które należałoby wdrażać, rzadko kiedy bowiem rodzą się tacy, którym starcza energii i na bezustanne ogrywanie partyjnych wrogów swoich w bezustanne „kto kogo”, i na wymyślenie jakiegoś pomysłu, pomijając już całkiem to, że najbardziej zapaleni gracze w „kto kogo” są zwykle najbardziej niezdolni nie tylko do wymyślania, ale także pojmowania pomysłów podsuniętych bądź bodaj podwędzonych od innych.
Partia rządząca zdaje się dźwigać na swoich barkach dwa bardzo ciężkie ciężary, które w sposób istotny i chyba definitywny przesądzą o tym, że czego jak czego, ale akurat Telewizji Publicznej to ona nie zreformuje w sposób wykraczający poza jej przejęcie. Pierwszy ciężar to ciężar mitycznej misji, która ma wychowywać tych, którzy wychowywani być nie chcą, i pójdą sobie, stanowiąc w swojej masie tak zwaną grupę komercyjną, do Tefałenów. Ale Telewizja Publiczna, więc i pieniądze publiczne, zatem można.
Drugi ciężar to ciężar upartyjnienia, przy czym nie tyle upartyjnienia polegającego na tym, że PIS przejął telewizję i serwuje tam obraz wydarzeń bliski sobie i konserwatywnym wartościom, szeroko podzielanym przez swój elektorat (to jak świat światem od początku przejęcia TVP pochwalałem), lecz takiego upartyjnienia, które skoncentrowane jest jedynie na dostarczeniu medialnej osłony rządowi, która – jak każda osłona – wymaga wiernych żołnierzy, a że ci najwierniejsi zwykle nie są najzdolniejsi (to tak, jak z tymi graczami w „kto kogo”), powstają takie kwiatki, jak w latach minionych, kiedy nie ostał się nawet Bronisław Wildstein.
Logika tego systemu tworzy nam obraz idealnego prezesa TVP – takiego, który z tyłu głowy ma misję, a z przodu głowy osłanianie rządu. Robienie misji powoduje oczywiście, że oglądalność spada, więc dostarczana osłona nie ma przed kim osłaniać, ale gdzież tam takie paradoksy miałyby się zalęgnąć w głowach polityków, ich interesuje, żeby było dobrze. I, co najważniejsze, logika tego systemu powoduje, że na żadnym jego etapie nie ma miejsca na myślenie kryteriami jakościowymi, a bez myślenia kryteriami jakościowymi można sobie co najwięcej zarządzać reasumpcje tudzież konwalidacje głosowań, a nie robić poważną telewizję.
Jacek Kurski to łebski gość, który system rozumie i poruszał się w nim cokolwiek przyzwoicie. Mam intuicję, że poruszałby się jeszcze przyzwoiciej, gdyby miał trochę czasu, pewność niezostania wyrzuconym w tak zwanej każdej chwili, względnie więcej swobody i misję stworzenia telewizji nie misyjnej i nie szczelnie osłonowej, ale li tylko życzliwej rządowi oraz konserwatywnej. Z uwagi jednak na fakt, że słowa „względnie więcej swobody” oraz „Telewizja Publiczna” się w polskiej polityce nie dodają, będziemy bawić się dalej.
Zapraszam na FB
https://www.facebook.com/t.laskus
Zapraszam do śledzenia na TT
https://twitter.com/tomeklaskus
mPolska24
