Sterty papieru z bazgrołami - na tym opiera się dokumentacja medyczna

Przywykliśmy już, że lekarz podczas naszej wizyty jest pochłonięty wypełnianiem różnorakich dokumentów i odnosimy wrażenie, że jesteśmy jako pacjenci tylko dodatkiem do nich. W czasie takiej wizyty lekarz wielokrotnie pisze ręcznie nasze dane: imię, nazwisko, PESEL, adres (skierowania, recepty, inne dokumenty wymagane w obiegu medycznym). Dzień rozpoczyna wchodząc do gabinetu z wielką torbą zawierająca tzw. karty pacjenta („spuchnięte” od nadmiaru zawartości zeszyty), które potem układa na biurku, co oczywiście też zajmuje czas, by z każdą kolejną wizytą pacjenta dorzucić do nich kolejne wpisy i załączniki). Cała ta jego pisanina jest jednak bezużyteczna, jeśli trafimy do lekarza w innej placówce, do czego przecież mamy prawo - nie obowiązuje już rejonizacja - ale dokumentacją jesteśmy przywiązani do jednego miejsca. Oczywiście możemy zażyczyć sobie kopii, multiplikując ten papierowy balast.

Diagnozowanie i leczenie pacjenta odbywa się już coraz częściej z użyciem najnowocześniejszej aparatury i technologii, a dokumentowanie tych procesów co do formy i co do dostępności zatrzymuje nas zdecydowanie w wieku XX i to raczej w jego połowie niż w końcu.

Te archaiczne metody stanowią same w sobie blokadę dla przepływu informacji i upośledzają kontakt lekarza z pacjentem, ale trzeba jeszcze dodać, że lekarze na ogół nie są kaligrafami, wręcz przeciwnie piszą w sposób wyjątkowo nieczytelny. Jest to przyczyną zgryzoty innych medyków, którzy np. zostaną zaszczyceni kopią takiej dokumentacji, żeby mogli się zapoznać z historią choroby, czy farmaceutów, którzy na podstawie bazgrołów muszą zadecydować o wydaniu leku, często o silnym działaniu i poważnych skutkach ubocznych.

Ostatnio przeprowadzona w przychodniach, ambulatoriach i szpitalach kontrola NIK stwierdziła braki i błędy w danych czy błędnie dołączone wyniki w większości z przeanalizowanych indywidualnych dokumentacji medycznych, o czym donosi GPC.

Mitręga, której wymaga taki system dokumentowania procesu diagnostyczno-terapeutycznego i która sprzyja z samej swojej natury uchybieniom, dla wielu lekarzy nie jest jednak sygnałem do tego, żeby optować za cyfryzacją. W publicznych jednostkach medycznych można usłyszeć opinie lekarzy, że absolutnie nie chcą komputerów. Cóż, komputer (ściślej zainstalowane na nim aplikacje) pomaga uniknąć wielokrotnego wpisywania tych samych danych, przyśpiesza generowanie dokumentów i umożliwia szybki wgląd w historię chorób i leczenia, oferując szereg opcji zestawiania danych, ale też wymaga skrupulatności przy ich wprowadzaniu, blokując w przeciwnym razie możliwość przejścia do kolejnych etapów i zapisu.
Papier zniesie wszystko, przy komputerze konieczna jest konsekwencja. Czyżby tego bali się lekarze? Załóżmy, że tylko ci starszego pokolenia. Czy jednak musimy czekać - jak to się nieelegancko mówi - aż wymrze to pokolenie, żeby w usługach medycznych zacząć wdrażać standardy obowiązujące w innych branżach od blisko dwóch dekad?
Oczywiście zaniedbania instytucji zawiadujących opieką medyczną w naszym kraju są sprawą zasadniczą w tej kwestii, ale przy takim podejściu lekarzy do ewentualnego pożegnania się ze stertami zabazgrolonych papierów trudno będzie wdrażać zmiany.