„Gladitor”. Niech Narodzenie Pańskie doda nam Siły i Honoru

Jak pamiętamy akcja filmu rozpoczyna się w Germanii, gdzie to waleczne oddziały Maximusa, po zażartej i krwawej walce, odnoszą zwycięstwo nad hordą barbarzyńskich plemion Północy. Maximus nie walczył tylko dla chwały Rzymu, ale przede wszystkim dla znamienitego cesarza Marka Aureliusza, który generała darzył niezwykłą estymą. Uznanie jego zasług i wierność cnocie sprawiedliwości były posunięte u Cesarza do tego stopnia, że zdołały pokonać nawet ojcowską miłość i miast swojemu synowi, to właśnie Maximusowi zamierzał On oddać władzę. Do tego jednak nie doszło, bo do zwycięzców właśnie dołączył wyrodny syn Kommodus, który co prawda stronił od poświęceń i osobistego zaangażowania w walkę z wrogiem, ale wcale nie zamierzał przyglądać się biernie takiemu obrotowi spraw i szybko postanowił, że to właśnie on zostanie głównym konsumentem owoców dokonań i zwycięstw swego ojca i jego wiernych sług.

Występny uzurpator znał dobrze swego ojca i wiedział, że był to człowiek szlachetny, prowadzący - zgodnie z surowymi zasadami stoickimi - skromne i spokojne życie, wolne od - pomimo posiadanej dystynkcji - jakichkolwiek narcystycznych ciągot, wyskoków, czy kaprysów, pogoni za blichtrem, uciechami i „ucieszkami” życia, a ostatnią rzeczą jaka by mu przyszła do głowy będzie wyrzeczenie się -co byłoby uznane za hańbiącą zdradę - swoich wiernych sług, na korzyść tych, którzy tylko zazdrośnie i zawistnie przebierali nóżkami na widok stanowisk i bogactw, które mógł im zapewnić rosnący w siłę Rzym. Ponad wszystko bowiem cenił Marek Aureliusz sprawiedliwość, czym zresztą zasłużył sobie zapewne na wieczną chwałę i życie wieczne, bo jak wiadomo, błogosławieni Ci, którzy łakną sprawiedliwości. I właśnie dzięki temu niezłomnemu imperatywowi moralnemu miał On całe grono wiernych, lojalnych i zdolnych do poświęceń sług, a Rzym rósł w siłę. Bo kto chce służyć komuś niegodziwemu? Chyba tylko ładaczyny, którzy na braku szacunku, wykluczaniu i poniewieraniu innych budują swoją siłę i wpływy.

Kommodus niezwykle szybko zorientował się, że nie będzie mu łatwo ogrzać się w blasku fleszy będących następstwem nie jego zwycięstwa dlatego zdobył się na rzecz najgorszą z najgorszych, na ojcobójstwo. Zdawał sobie również sprawę z tego, że dopóki nie wytnie w pień wszystkich ojców ostatnich sukcesów ciągle, pomimo formalnego umocowania, będzie narażony na kwestionowanie jego kuriozalnego i groteskowego przywództwa, albowiem wszyscy znali niewybredną przeszłość uzurpatora wraz z jego wstydliwymi wybrykami. Konsekwentnie zlecił morderstwo Maximusa, a odtąd już nikt nie mówił o jego zasługach, bo ci co władzę przejęli, jak na totalniaków przystało, zarządzili całkowite „totschweigen”, a tych co się do tego nie stosowali nazywali pogardliwie trollami. Tym sposobem, ku uciesze swoich totumfackich, to Kommudus wjechał do Rzymu jako wielki zwycięzca i natychmiast bezpardonowo zmieniał go i urządzał po swojemu. Przyzwoitość i zasady poszły w kąt, zaczęło się grubiaństwo i pijaństwo, a nowe pokolenie pretorian ekscytowało się wyłącznie rzucaniem kolejnych ludzi na pożarcie. Oczywiście cały cywilizowany świat zauważył był ten upadek i kompromitację, a stąd prestiż i notowania Rzymu nieuchronnie spadały, co tłumaczono, a jakże, „specyficznymi okolicznościami”, albowiem gdy ktoś raz przyjął zasadę, że w żadnych okolicznościach nie można przyznać się do błędu, ten na zawsze ugrzęźnie w otchłani komiczności.

Maximus jednak przeżył i pomimo zadanych mu krzywd i cierpień wyruszył na odsiecz prawdzie i sprawiedliwości, a dzięki pomocy tych, którzy nie tylko na ustach, ale i w duszy mieli „Siłę i Honor” wyzwolił Rzym od tej zgnilizny. Wesołych Świąt i przyjemnego oglądania.