KRAUZE, GIERTYCH I LEKTURY

Niejednemu odbija się czkawką na samą myśl o lekturach szkolnych. Przypominamy sobie przymus czytania i przekorę, która nas odsuwała od obowiązkowych wieszczów narodowych. Wielu reformatorów szkolnictwa próbowało „grzebać” w kanonie lektur z lepszym, czy gorszym skutkiem (pamiętamy słynną listę Giertycha). We współczesnej szkole pojawiły się jako obowiązkowe tzw. teksty kultury, do których należą dzieła filmowe, malarskie, itp. To dobry kierunek wszechstronnego rozwoju młodego człowieka. Problem jednak pojawia się w przypadku kultury współczesnej, do której młodzież chętniej by sięgała, gdyby jej przykłady były bardziej „na czasie”. Brakuje w niej bowiem dzieł pokazujących naszą najnowszą historię, dokonań na miarę ogólnoświatową, które zmieniły życie narodu na lepsze. Wszyscy znamy laureatów amerykańskich Oskarów, ale nie wiemy, komu tak naprawdę zawdzięczamy naszą wolność. Proponuję dołączyć nową pozycję do kanonu obowiązkowych tekstów kultury, a mianowicie „Czarny czwartek” w reżyserii Antoniego Krauze. To znakomite dzieło obejrzałem z zapartym tchem. Nie było tam heroizacji, wielkich wyczynów, barykad. Byli natomiast zwyczajni ludzie, głodni, pozbawieni praw obywatele. Historia pokazana z perspektywy zwykłego, szeregowego pracownika stoczni gdańskiej, jest w tym dziele aktem żywym. Oglądając film, widz czuje się tak, jakby przedstawione wydarzenia dotyczyły każdego. Z tego powodu obraz masakry z roku siedemdziesiątego w Gdyni głębiej porusza. Archiwalne zdjęcia i nagrania rozmów ówczesnej bezpieki dodają całości autentyzmu. Nie wyobrażam sobie, żeby młody widz nie obejrzał tego obrazu. Żadne podręcznikowe suche fakty nie dostarczą młodzieży tylu emocji i prawdy o tamtych wydarzeniach, co dzieło A. Krauze. Od lat dziewięćdziesiątych trudno w produkcjach kinowych doszukać się naszej najnowszej historii. Mam wrażenie, że są to celowe działania podyktowane strachem przed rozliczeniem z krzywd działających wciąż w polityce partyjnych aktywistów. A może chęć uniknięcia wypłaty należnego zadośćuczynienia ofiarom represji, które często pozbawione przez służby PRL-u środków do życia wegetowały na granicy nędzy, pozbawione możliwości odwołania się gdziekolwiek? Jak demokratyczny kraj zadbał o należyte uhonorowanie i oddanie sprawiedliwości ludziom, którzy w walce z reżimem utracili zdrowie i wszelkie przywileje społeczne? Dlaczego kaci cieszą się wysokimi emeryturami, a żyjące dzieci i żona Brunona Drywy zamordowanego w Gdyni w drodze do pracy nie doczekały się słów przeprosin? Czy żyjemy w normalnej rzeczywistości, gdy słyszymy, że prezydent Komorowski zaprasza Wojciecha Jaruzelskiego na salony? Czy chodzi o to, by młodzież kojarzyła Wojciecha Jaruzelskiego nie z katem, ale bohaterem, który uchronił Polskę przed sowiecką agresją? Widać, że traktuje się naród jak chorego na zbiorową amnezję pacjenta. http://www.youtube.com/watch?v=FpChZtmlKL8&feature=player_embedded Szerzenie fałszywych opinii i głoszenie nieprawdy uważam za największą zbrodnię tego rządu. W tym kontekście nie zdziwiłbym się, gdybyśmy dowiedzieli się za jakiś czas, że w Smoleńsku sam Putin ratował prezydenta RP, ale on chciał popełnić samobójstwo. To przecież już wszystko było: i kłamstwo katyńskie, i przekopywanie ziemi na głębokości metra, i pijany generał…Dlatego trzeba mówić prawdę, choćby była najbardziej bolesna. Dlatego koniecznie trzeba zobaczyć film „Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł.” Antoniego Krauze. Grzegorz Kołodziejczyk