Godz. 7.00 łączniczki alarmowe otrzymują rozkaz Komendanta Okręgu Warszawskiego AK płk. dypl. Antoniego Chruściela "Montera" - o ustaleniu Godziny „W" na 1 sierpnia, godzina 17.00.
Mobilizacja natrafia na trudności w postaci braku broni, czasu na jej wydobycie i zebranie plutonów. Godzina ,,W" - wybucha Powstanie Warszawskie, nazywane początkowo sierpniowym. W niektórych dzielnicach walki powstańcze rozpoczynają się jeszcze przed Godziną „W" - najwcześniej, ok. godziny 14., na Żoliborzu, a w Śródmieściu - Pólnoc i na Woli przed godziną 16.00.
Do walki przystępuje ok. 30 tys. żołnierzy Okręgu Warszaws kiego AK. Stan uzbrojenia Powstańców przedstawia się wręcz tragicznie - tylko ok. 10 proc. walczących ma broń. Przeciw sobie mają stały garnizon niemiecki w sile ok. 20 tys. w pełni uzbrojonych ludzi, z czego połowę stanowi regularne wojsko. Niemcy mają ponadto pancerne jednostki frontowe, skoncentrowane na obu brzegach Wisły, artylerię i lotnictwo. Sztab Okręgu Warszawskiego AK z płk. "Monterem" zostaje ulokowany w zdobytym przez Powstańców hotelu Victoria przy ul. Jasnej.
Garnizon niemiecki odpiera szturm Powstańców. Z ważniejszych obiektów Powstańcy zdobywają tylko magazyny żywności i mundurów przy Stawkach, koszary w budynku szkoły św. Kingi przy ul. Okopowej. Wojskowy Instytut Geograficzny w Al. Jerozolimskich, gmach Miejskich Zakladów Komunikacyjnych na rogu Świętokrzyskiej i Marszałkowskiej, najwyższy budynek w mieście, którym jest Prudential na Placu Napoleona oraz budynek Dyrekcji Kolei u zbiegu Targowej i Wileńskiej na Pradze. Znaczniejszą przestrzeń, wolną od nieprzyjaciela , Powstańcom udaje się uzyskać jedynie na Starym Mieście. Powstańcza Warszawa to kilka odrębnych ognisk walki, rozdzielonych siłami nieprzyjaciela.
W rękach wroga pozostają tak ważne obiekty wojskowe, jak mosty na Wiśle, dworce, lotniska, liczne niemieckie budynki koszarowe. Brak łączności jest powodem opuszczenia miasta przez kilka tysięcy Powstańców z Zoliborza, Woli, Ochoty i Mokotowa, którzy nocą udają się do pobliskich lasów. Do akcji powstańczej spontanicznie przyłącza się ludność cywilna, udzielając walczącym pomocy w budowaniu barykad i umocnień, kopaniu rowów przeciwczołgowych, aprowizacji itp.
Według dowódcy niemieckiego garnizonu Warszawy gen. por. lotn. Reinera Stahela, straty w ludziach 1 sierpnia wynoszą 2 tys. żołnierzy po stronie polskiej i 500 żołnierzy po stronie niemieckiej.
Dla Polaków Powstanie Warszawskie to symbol, którego w żaden sposób nie można bezcześcić, a obszar miasta to miejsce, które praktycznie na każdym kroku zostało uświęcone krwią rodaków.
To najpiękniejszy diament naszej historii i autentyczne świadectwo umiłowania wolności przez nasz naród. „Chcieliśmy być wolni i wolność sobie zawdzięczać” – napisał Delegat Rządu na Kraj i wicepremier polskiego rządu Jan Stanisław Jankowski „Soból”.
Chociaż Polska od początku światowego konfliktu przeciwstawiła się agresji dwóch totalitarnych mocarstw, trwała w obozie państw koalicji antyhitlerowskiej i była najwierniejszym sojusznikiem Wielkiej Brytanii, za chęć samostanowienia o swojej przyszłości musiała zapłacić ogromną cenę.
Warszawa wykrwawiała się, a cały świat, mimo współczucia i wyrazów solidarności, patrzył biernie na jej powolne konanie. A potem i tak nie ominęły nas dziesięciolecia komunistycznej niewoli.
Ale po kolei:
PowstanieWarszawskie, chociaż jeszcze trwało, już stało się obiektem niesłychanej agresji politycznej obejmującego w Polsce władzę obozu komunistycznego. Był to dalszy ciąg zniesławiającejAK kampanii propagandowej, prowadzonej przez wiele lat przez obóz komunistyczny.
Twórcy PRL właściwie ocenili znaczenie powstania w historii Polski. Najwyraźniej zdawali sobie sprawę, że legenda powstania to legenda o bohaterskiej AK stanowiącej przeszkodę na drodze do zdobycia „rządu dusz”, które „inżynierowie umysłów” chcieli przemodelować na wzór i podobieństwo „człowieka sowieckiego”.
W parze z oczernianiem AK szło kreowanie obrazu PPR i GL jako jedynych i prawdziwych organizatorów walki o niepodległość kraju.
Dowództwo Armii Krajowej także wiedziało, jaką rolę odgrywało powstanie w kształtowaniu świadomości społecznej i woli oporu wobec sowieckiej okupacji.
Kampanię wymierzoną w AK i związane z nią symbole bohaterstwa i walki o niepodległość rozpoczęto jeszcze przed powołaniem PKWN. Prasa PPR z 1942 i 1943 r. jest pełna oszczerstw wobec AK i innych organizacji niepodległościowych.
Prasa konspiracyjna często walczyła z oszczerstwami i fałszerstwami szerzonymi przezstronę rządową aż do rozbicia podziemia w 1947 r., kiedy przestały pojawiać się najważniejsze tytuły.
Od powstania zaczęto też stosować starą zasadę, ulubioną metodę Stalina: dziel i rządź. Dowództwo AK stawiano na równi z Hitlerem, co w ówczesnej Polsce było obelgą największą.
Fałszowanie historii Powstania Warszawskiego, szczególnie w okresie stalinizmu, osiągnęło poziom orwellowski: wydarzenia nabierały odmiennego znaczenia, bohaterowie stawali się zdrajcami, zdrajcy bohaterami. Jedni pojawiali się w podręcznikach historii, chociaż nigdy nie powinni się tam znaleźć, innych – tych z niewłaściwym pochodzeniem, rodowodem akowskim, a nie daj Boże eneszetowskim – starano się wymazać z kart historii i świadomości społecznej; bohaterom z „importu ze wschodu” dorabiano polskie życiorysy, by mogli zmieścić się w panteonie PRL.
Po 1956 r. cenzura polityczna złagodniała. Można już było pisać o Powstaniu Warszawskim w sposób częściowo zgodny z faktami.
Wydana w 1956 r. pierwsza powstańcza monografia, dzieło płk. AK Adama Borkiewicza, była najbardziej poszukiwaną książką w PRL . Książka ta przywracała właściwe proporcje i znaczenie poszczególnych wydarzeń, chociaż nie o wszystkim można jeszcze było pisać.
Tematy związane z AK były objęte cenzorskimi obwarowaniami: na jedną książkę o AK
(najlepiej, by autor należał do partii komunistycznej), o bardzo limitowanym nakładzie, przypadało kilka książek o Armii Ludowej i PPR w nakładzie znacznie większym. W innym wypadku plan wydawniczy wydawnictwa państwowego nie miał szans na zatwierdzenie.
Nie wolno było poruszać drażliwych tematów, jak na przykład podawać, że Stalin celowo wydał Warszawę i powstańców w ręce niemieckie, wstrzymując marsz Armii Czerwonej w końcu lipca 1944 r. kilkanaście kilometrów od stolicy Polski, że uniemożliwiał (aż do połowy września 1944 r.) lotnictwu alianckiemu udzielenie znaczniejszej pomocy Warszawie, odmawiając zgody na lądowanie samolotów brytyjskich na lotniskach sowieckich, co przecież w wielu innych akcjach było możliwe, że oddziały Armii Czerwonej i NKWD
rozbrajały idące na pomoc powstańcom oddziały partyzanckie AK.
W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych powstało co najmniej kilka poważnych opracowań, których autorzy udowadniali niemożność przyjścia Armii Czerwonej z pomocą walczącej Warszawie. W wielu wyższych szkołach powstawały poważne doktoraty, których zadaniem było fałszowanie najnowszej historii Polski w imię sojuszu z ZSRR.
Ta batalia zyskała nową jakość, gdy w drugiej połowie lat siedemdziesiątych pojawił się podziemny ruch wydawniczy, który złamał monopol wydawnictw państwowych. Historycy niezależni uzyskali poważny instrument w walce z cenzurą. Po raz pierwszy od czterdziestu lat do wielu domów trafiły książki, w których pisało się o prawdziwej roli Związku Sowieckiego i partii komunistycznej w zniewoleniu Polski.
Częścią walki o dusze Polaków była historia najnowsza, a miejsce w niej najważniejsze zajmowało Powstanie Warszawskie.
" Legenda Armii Ludowej "
Z dużym nakładem środków propagandowych przystąpił PKWN do tworzenia mitu bohaterstwa AL-u. Ekshumacja warszawskiego sztabu tej komunistycznej organizacji stała się okazją do szeroko zakrojonej akcji prasowej, radiowej i manifestacyjnej.
Nie chcemy atakować poległych. Chcemy natomiast napiętnować grę lubelskich politykierów, którzy usiłują dyskontować dla siebie ofiarę krwi złożoną Stolicy nie przez nich, lecz przez żołnierzy Armii Krajowej.
W akcji prasowej i przemówieniach na pogrzebie podkreślić należy niezwykłą bezczelność, polegającą na cynicznym przekręcaniu faktów lub podawaniu nieprawdziwych, przypisywanych sobie czynów bojowych. Jednocześnie uderza, mimo tych usiłowań propagandy, brak dokonań bojowych AL-u w walce z barbarzyńskim najeźdźcą. Brak tego nawet hałaśliwa propaganda nie jest w stanie przesłonić .
Odnośnie rzekomego bohaterskiego oddziału AL-u w powstaniu warszawskim przypominamy: AK liczyło w czasie walki 600 plutonów (około 40 000 ludzi), gdy AL – 4 plutony, a PAL natomiast zaledwie 3 plutony (razem AL i PAL około 500 ludzi). Oddziały AL-u i PAL-u niemal nie brały udziału w walkach. Natomiast komuniści rozporządzali 15 czasopismami drukowanymi i powielanymi szerzącymi podstępnie zdradziecką politykę.
Bojowość AL-u zaznaczyła się po raz pierwszy i jedyny po ogłoszeniu rozkazu o kapitulacji, gdy wobec zdrady Rosji bohaterskie dwumiesięczne zmagania z regularną armią niemiecką nie mogły już być kontynuowane. o AL rozpoczął wtedy kampanię propagandową zaprowadzeniem walki nadal, wpierając społeczeństwu, że pomoc „wielkiego” genialnego marsz. Stalina jest zapewniona.
Nawet w tych tragicznych momentach zaprzedani Rosji bolszewickiej komuniści z AL-u szerzyli za obce pieniądze zamęt wśród najofiarniejszych
synów Ojczyzny oraz wśród ludności cywilnej, udającej się na tułaczą poniewierkę.
„Biuletyn Informacyjny Ziemi Białostockiej”, nr 6/56 z 15 lipca 1945 r.
"W zagadce powstańczej Warszawy,
W labiryncie jej ruin czytać będą pokolenia
idących wieków,że można zniszczyć, a żyć,
przegrać , a zwyciężyć i duszę położyć za świat
a przez to właśnie odzyskać duszę.
I wraz z tą prawdą Warszawa
będzie róść i wznosić się w górę,
ponad wszystkie stolice ziemi ,
aż czoło jej dotknie stropu historii
tam, gdzie króluje Nieśmiertelność."
Jerzy Braun , z tomu Aresztowane Powstanie
Źródło:
https://tezeusz.pl/przygonski-...(link is external)
https://trybuna.info/polska/ar...(link is external)
mPolska24
