Francuska, wielkanocna pocztówka sprzed 73 lat. Duża biała kwoka z napisem „Notre Mere L’Europe” czyli „nasza matka Europa”. Obok niej małe kurki z flagami poszczególnych krajów. Parę metrów od europejskiej matki-kwoki kurka z flagą z białym krzyżem na czerwonym tle czyli Szwajcaria. Widać, że trzyma się z boku albo jest z boku trzymana. Na krańcu kura z flagą Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, która zmierza do pudła wymalowanego w barwy USA...
Prorok jakiś czy co? Czyżby autor przewidziała powojenną integrację europejską w samym środku okupacyjnej nocy? Ależ skąd! Pocztówka była jak najbardziej oficjalna i nie dotyczyła jakiś futurystycznych wizji, ale... tamtej rzeczywistości! Była elementem propagandy ówczesnego francuskiego państwa Vichy. Opisując ją na wstępie, specjalnie pominąłem parę szczegółów. I tak kolejną kurką odłączoną i trzymającą się z boku jest kurczaczek z niebieską flagą i żółtym krzyżem czyli Szwecja. Wieko amerykańskiego pudełka, do którego wchodzi odwrócona do reszty tyłem kura brytyjska, ma Gwiazdę Dawida i ma pokazywać nie tyle nieistniejące wtedy jeszcze państwo Izrael, ale silne lobby żydowskie w Ameryce. Ta aluzyjna niechęć do Żydów nie dziwi w przypadku ówczesnego państwa francuskiego, które bez skrupułów wydawało tysiące swoich obywateli żydowskiego pochodzenia w ręce Niemców. Co więcej: pomagało w ich transporcie w ramach bliskiej francusko-niemieckiej współpracy. Cóż, rodacy Emmanuela Macrona nie lubią o tym mówić, nie lubią o tym słuchać, ale ktoś to musi napisać.
Nie muszę mówić, że bardzo blisko kwoki-Europy jest kurczak, co prawda bez czarnego wąsika, za to z czarną swastyką na tle ostrej czerwieni. Ta czerwień we fladze hitlerowskich Niemiec pewnie też nie jest przypadkowa. Bądź co bądź, ówcześni Niemcy wybrali sobie do rządzenia Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partię Robotników (NSDAP). W gwoli uzupełnienia kura Petaina, kwoka Vichy ‒ symbol zjednoczonej Europy (pod niemieckim butem, ale to przecież drobiazg...) ma pod skrzydłami kurczątka z flagami Królestwa Włoch, Królestwa Hiszpanii, Królestwa Rumuni, Węgier, Królestwa Holandii, Finlandii. Minęły trzy ćwierćwiecza i jakby to napisała Maria Dąbrowska: „ tu zaszła zmiana w scenach mojego widzenia” ‒ bo przecież Włochy czy Rumunia nie są już monarchiami.... Tak, tak ,jasne, różnic jest, hmm, więcej.
Jako historyk patrzę na tę kartkę, jak entomolog Stefan Konstanty hrabia Myszkiewicz- Niesiołowski na uśmierconego owada za szkłem (niestety, hrabia Niesiołowski na tych obserwacjach nie poprzestaje). Skądinąd francuska pocztówka jest raptem dwa lata od hrabiego starsza.
Widać różne były formy integracji europejskiej, ale Francja zawsze miała poczucie , że musi być motorem owej europejskiej jedności. Oczywiście przy poszanowaniu kluczowej roli Berlina!
Monsieur Emmanuel Macron i pan Jan Emeryk – dziękuję obu panom za Waszą mimowolną inspirację przy pisaniu tego tekstu. Ze względu na tematykę być może przedrukuje go „Drobiarz Polski”...
*tekst ukazał się w „Gazecie Polskiej” (06.09.2017)
mPolska24
