Któż jeszcze pamięta, że w każdej epoce można przywrócić poezji godność?
Tym wszystkim, którzy przeczą istnieniu — życia
Obierając sobie mistrzów duchowych, nie zwraca się uwagi
Na technologię czy wrzask publiki szukającej złotego środka
Albo ocalenia przed zgrzytem, znanym wszystkim
Z poprzedniego wcielenia, gdy kulało zdrowie, grzbiety zaś
Uginały się od nadmiaru jedzenia na wyszczerbionej
Podłodze gołego nieba: Tamten świat bowiem nie był
Przeznaczony dla obżarciuchów, dlatego tak trudno jest teraz
Rozstrzygnąć czy zdecydować się na coś z konkretu, więc
Gromadzimy rzeczy bez ładu i składni. —
Apostołowie dobrze znali ten dylemat, postanowili przeto
Zburzyć wszystko, co odpowiadało gardłującym
W każdej sprawie i prowokującym zranienia: Ranić
Bowiem może jedynie pośpiech, a przecież jesteśmy
Za leniwi chociażby na to, by powstać z łóżek
I krygować się dalej w tym samym śnie, acz nie
Z tej beczki, co toczy się ciągle i chwyta za jądra tych,
Co nie mają w sobie za grosik odwagi, by wreszcie
Ruszyć bez okazywania szacunku
Śmieciom sytości i podkładania się pod owe tory,
Na których życie jest tylko okazją czyniącą następne,
A nie istotą, która dorównuje, choć już jest całością:
Na nic jej zatem odsetki od zwycięstw, którymi
Myli tylko ucho i to, co zawsze było cieniem klęski.
Liczenie bez odmierzania
Pamięci wyrzucających wszystkie swoje książki oknem
Ciało promieniuje wzruszeniem: Wszystkie oracje tego świata
Są jak cmentarze, na które się tylko wstępuje i już nigdy
Nie znajduje się wyjścia. Ponieważ wyjść mogą tylko
Pytania obmierzłe, ale te czynią to jedynie na sucho. —
Dlatego pytam i szukam kogoś, kto ma mokre stopy:
Ktoś taki musi bowiem pamiętać o pradawnej groźbie,
Że ukarze cię w dzieciach i wnukach — o niczym nie
Zapomni. Nie próbuj przeto tuszować problemu, że przez
Całe życie musiałaś słuchać wyłącznie poleceń innych, nic
Innego. — Spełniałaś je jednak bez znieczulenia i bez szemrania,
Stąd wybawieniem wydawał ci się być ów luby dołek,
Do którego wpadali zawsze inni, ciebie zaś omijał grób;
Bez obwijania w szczegóły musiałaś udręczać się i cierpieć
Dalej; ciało zaś bez przerwy drążyło tamten temat, gdyż
Tylko ono jest w stanie odpowiadać wierszem, ale co to jest
Wiersz? — Jakiś ideał, ku któremu się dąży czy coś
Spełnionego, czego trzeba pożądać, od czego właściwie
Wszystko się zaczęło wtedy, gdy nie mogłaś sobie pozwolić
Nawet na bilet, stąd pewnie ta rozterka na skraju widzenia,
Gdy nie ma już kogo rozpytywać i czegoś się trwożyć.
Nie czyniąc zadość kupie
Pamięci tych, którzy chrzanią na wszystko to, co wzniosłe
Bez oglądania się na liryczną zwiewność świata
Złośliwego, poczętego bez zgryzu i pełnego groteski,
Wiodę życie stabilne, mechanicznie nie poluzowane,
Psychicznie spójne, więc wydajne, jakby na ironię tym
Wszystkim, którzy mamroczą, żem kukła, marchewka,
Szablon drzewa tuż przed ścięciem lub po dalszym marszu
W drewno, deski, wióry: Jednak to właśnie we mnie
Manifestuje się harmonia świata, jej namacalny
Sakrament, gdy celebrując moje boleści łkam bez orszaku
I wychodzę ze skóry prawie że bezszelestnie, choć
Cała dudnię, gdy piękno świata deprawują magicy, desperaci,
Ekolodzy. — Czuję, jak się rzecz ta zmaga w absurdzie, bez
Racji, aczkolwiek to dopiero początek znoju o czystą świadomość,
Bo kiedy powalona sprawuję się na miedzy, słyszę szept, nieśmiałość:
To w tobie wciąż rozciągają się pola nastawione na kłucie umysłu —
Chodzi o jego obręcz należącą do wszystkich, dlatego muszę mocno
Usadowić się w lęku, by nie pożerało mnie już widmo
Rozpadu tego, co było kiedyś całe przewiną i grzechem —
Rozpalam więc siebie, beznamiętnie, gdyż moja dusza
Nie panuje już samodzielnie nad żywiołem pomruków:
Więc kto jest bez winy sytości, niech nęci namaszczeniem!
Obnażanie oka Pańskiego
Jak można nie kwestionować tego, co jest
Oczywiste, jak można przegapić to, co unosi się
Tuż nad głową i nagabuje niewygodnymi
Pytaniami i przyprawia o mdłości, jak można
Nie popaść w pląsy i iść na całość, jak można
Nie zauważyć łagodności krzyżującej się z nikczemnością
I nie dosłyszeć wyrażeń uważanych powszechnie
Za obelżywe, gdy w obiegu indywidualnym
Do tego stopnia nabierają odmiennych
Znaczeń, że przyprawiają elity rządzące milczeniem
O młodzieńcze otępienie,
Tak spełnia się każdy sen, gdy staje się
Zbyt śliski, aby były w stanie uchwycić go dłonie:
Jak wieczorna burza albo jaszczurka w sadzie,
Patrzę na to wszystko i opieram się o fundament,
Lecz pytaniem sztyletuję tylko pytanie, gdyż
Nie podtrzymuje mnie przecież ta kamienna struktura
Symulująca jego dekolt. —
Im szybciej będę się posuwać, tym wolniej
Będzie za mną biec, jednak nic nie zrównoważy
Namiastki tej kroczącej pogoni
Przyzwolenia na siebie. —
Nigdy nie przekroczę smugi cienia,
Sama bowiem stanowię tę smugę
I decyduję o jej wypasieniu:
Gdyby było inaczej, nic nie byłoby
W stanie ocalić mnie przed piekłem różnic:
Etui na zwłoki, przytulisko dla trupa
Na frenetycznym tabloidzie. —
Choć to przecież nie krach czy katastrofa
Kosmiczna na miarę masowego rozlewu łez,
Nie unoś się zatem i nie wydzieraj gardła
Nadaremno w tej symultanie
Rozdawania i zbierania poszycia
Na skraju głębi.
Andrzej Pańta
mPolska24
