Kłamstwo urzędowe

W dniu dzisiejszym zwróciłem się do marszałka Sejmu Bronisława Komorowskiego o podjęcie działań zmierzających do unieważnienia uchwały Sejmu z 24 września 2004 roku z uwagi na jej nielegalność oraz objęcie jej treścią nieprawdziwych zarzutów. Uchwała ta opublikowana w Monitorze Polskim w październiku 2004 roku podnosi  kłamstwo Zbigniewa Ziobry do rangi dokumentu państwowego. Powoduje, że wśród  uchwał Sejmu znajduje się dokument, który powstał w wyniku jaskrawego naruszenia regulaminu i którego treści zostały zdyskwalifikowane postanowieniem Prokuratury Krajowej. Wierzę, że marszałek Komorowski podziela pogląd, że taki stan rzeczy z uwagi na powagę Sejmu i jego wiarygodność w oczach obywateli nie może być podtrzymywany. Wyrażam nadzieję, że podejmie kroki usuwające urzędowe kłamstwo z dorobku legislacyjnego Sejmu.

                               Uzasadnienie

W Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w numerze 041 z 7 października 2004 roku pod pozycją 711 opublikowano uchwałę Sejmu w następującym brzmieniu:

Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 września 2004 roku w sprawie sprawozdania Komisji Śledczej do zbadania ujawnionych w mediach zarzutów dotyczących przypadków korupcji podczas prac nad nowelizacją ustawy o radiofonii i telewizji.

Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uznaje, że procedura rozpatrzenia

sprawozdania Komisji Śledczej do zbadania ujawnionych w mediach zarzutów dotyczących przypadków korupcji podczas prac nad nowelizacją ustawy o radiofonii i telewizji przeprowadzona w dniu 28 maja 2004 r. została zakończona, a stanowisko odrębne posła Zbigniewa Ziobro, stanowiące załącznik do uchwały, stało się stanowiskiem Sejmu.

W świetle regulaminu Sejmu wyżej wymieniona uchwała jest nielegalna. I tak:

Procedura stanowienia ustaw i uchwał sejmowych określona jest w regulaminie Sejmu w dziale II, rozdziale 1.  Komisja Śledcza na którą powołuje się uchwała Sejmu działała pod rządami Ustawy o sejmowej komisji śledczej z dnia 21 stycznia 1999 roku. (Dz. U. z dnia 22 kwietnia 1999 r.) Ustawa nie przewidywała możliwości stanowienia uchwały sejmowej z pracy komisji śledczej ograniczając się jedynie do stwierdzenia, że „Komisja przekazuje Marszałkowi Sejmu sprawozdanie ze swojej działalności”, zaś marszałek „zarządza drukowanie i doręczenie posłom sprawozdania”. W artykule 1 ust. 3 znajduje się regulacja, że do komisji śledczej „stosuje się przepisy regulaminu Sejmu, chyba że przepisy niniejszej ustawy stanowią inaczej”.

W ustawie nie znajdują się żadne przepisy dotyczące stanowienia uchwał nie ma zatem wątpliwości, że nie kwestionuje ona w żadnej mierze obowiązującego regulaminu Sejmu. Nielegalność uchwały z 24 września 2004 roku wynika z faktu, że żaden z koniecznych przepisów regulaminu Sejmu nie został w jej przypadku zastosowany. I tak:

- Wbrew artykułowi 33 regulaminu projekt uchwały nie został wniesiony przez Prezydium Sejmu, komisję sejmową, czy co najmniej 15 posłów, którzy podpisali ten projekt.

- Wbrew artykułowi 34 regulaminu projekt uchwały nie został złożony w formie pisemnej na ręce Marszałka Sejmu; nie ustanowiono też wnioskodawcy, który powinien wskazać swego przedstawiciela upoważnionego do reprezentowania go w pracach nad tym projektem.

- Wbrew artykułowi 35 regulaminu marszałek Sejmu nie zarządził drukowania projektu uchwały ani doręczenia go posłom. Marszałek Sejmu nie przesłał projektu uchwały Prezydentowi, Marszałkowi Senatu i Prezesowi Rady Ministrów.

- Wbrew artykułowi 36 rozpatrzenie projektu uchwały nie zostało przeprowadzone w dwóch czytaniach. Sejm nie skorzystał też z artykułu 51, który upoważnia Izbę do skrócenia postępowania w szczególnie uzasadnionych wypadkach.

- Wbrew artykułowi 37 regulaminu pierwsze czytanie projektu uchwały nie odbyło się ani na posiedzeniu Sejmu, ani na posiedzeniu komisji.

- Wbrew artykułowi 39 regulaminu pierwsze czytanie projektu uchwały nie objęło uzasadnienia projektu przez wnioskodawcę, debaty w sprawie ogólnych zasad projektu oraz pytań posłów i odpowiedzi wnioskodawcy. Nie miało tez miejsca skierowanie projektu do komisji lub odrzucenie go w całości.

- wbrew artykułowi 40 regulaminu projekt uchwały nie został skierowany do właściwej komisji.

- wbrew artykułowi 42 regulaminu nie miało miejsce rozpatrzenie projektu na posiedzeniu komisji, ani też obligatoryjne uczestnictwo w nim upoważnionego przedstawiciela wnioskodawcy. Nie przedstawiono też opinii innych komisji i posłów oraz zdania zaproszonych ekspertów.

- Wbrew artykułowi 43 regulaminu komisja nie przedstawiła Sejmowi sprawozdania z prac nad  projektem uchwały.

Uchwała Sejmu obejmuje nieprawdziwe zarzuty. I tak:

Uchwała z 24 września 2004 roku stanowi, że „stanowisko odrębne posła Zbigniewa Ziobro, stanowiące załącznik do uchwały, stało się stanowiskiem Sejmu”. Zbigniew Ziobro w swoim stanowisku wymienił siedem zarzutów naruszenia prawa adresowanych bezpośrednio do Leszka Millera wyrażając osąd, że wyczerpują one zarówno znamiona przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. (..), jak też, zgodnie z art. 156 Konstytucji, skutkują odpowiedzialnością przed Trybunałem Stanu. W treści stanowiska Zbigniewa Ziobry znalazły się następujące zarzuty:

 - Leszek Miller pełniący funkcję prezesa Rady Ministrów RP, w okresie od grudnia 2001 r. do lutego 2002 r. inspirował działania naruszające art. 7 oraz art. 146 pkt 1 Konstytucji RP, art. 34 ust. 1 ustawy z 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.U. z 1999 r. Nr 82, poz. 928 z późn. zm.) oraz art. art. 7 ustawy z 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz.U. z 1999 r. nr 82 poz. 929 z późn. zm.) w ten sposób, że wyrażał zgodę na działania, w wyniku, których osoby do tego nieuprawnione tj. Robert Kwiatkowski, Włodzimierz Czarzasty oraz Aleksandra Jakubowska inicjowały i opracowywały politykę Rady Ministrów.

- Leszek Miller pełniący funkcję prezesa Rady Ministrów, w okresie pomiędzy 1 grudnia 2001 r. a 7 stycznia 2002 r. naruszył art. 7 oraz art. 149 ust. 1 Konstytucji RP w związku z art. 37 ustawy z 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz.U. z 1999 r. nr 82 poz 929 z późn. zm.) oraz art. 5 pkt 1 ustawy o RM w ten sposób, że ustnie polecił szefowi kancelarii Rady Ministrów, Markowi Wagnerowi, upoważnić sekretarza stanu w ministerstwie kultury Aleksandrę Jakubowską do prowadzenia uzgodnień międzyresortowych projektu nowelizacji ustawy o RTV, a ponadto w taki sam sposób osobiście upoważnił A. Jakubowską, podczas gdy jedynym uprawnionym do wydawania takich upoważnień był minister kultury.

- Leszek Miller pełniący funkcję prezesa Rady Ministrów, w dniu 26 czerwca 2002 r. naruszył art. 7 oraz art. 149 ust. 1 Konstytucji RP w związku z art. 37 ustawy z 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz.U. z 1999 r. nr 82 poz. 929 z późn. zm.) w ten sposób, że polecił Aleksandrze Jakubowskiej prowadzić prace nad autopoprawką, podczas gdy należało to do wyłącznej kompetencji ministra kultury, w tamtym czasie A. Celińskiego.

- Leszek Miller pełniący funkcję prezesa Rady Ministrów, na przełomie października i listopada 2001 r. naruszył art. 7 Konstytucji RP oraz art. 17 ustawy o RM, w ten sposób, że ustne upoważnił szefa KPRM M. Wagnera do ustalania porządku obrad Rady Ministrów, podczas gdy upoważnienie to było zastrzeżone do wyłącznej, niezbywalnej kompetencji prezesa Rady Ministrów.

- Leszek Miller pełniący funkcje prezesa Rady Ministrów, w dniu 19 marca 2002 r. naruszył art. 7 oraz art. 118 Konstytucji RP, art. 1 ustawy o RM, § 2 Regulaminu prac RM, w ten sposób, że polecił sekretarzowi Rady Ministrów Aleksandrowi Proksie, za pośrednictwem szefa kancelarii Rady Ministrów Marka Wagnera umieścić w porządku obrad Rady Ministrów projekt, z którym członkowie Rady Ministrów nie mieli możliwości się zapoznać i zgłaszać do niego uwag, albowiem warunkiem podjęcia kolegialnej decyzji przez Radę Ministrów jest wcześniejsze zapoznanie się z treścią procedowanego dokumentu, co nie miało miejsca.

- Leszek Miller pełniący funkcje prezesa Rady Ministrów, w dniu 27 marca 2002 r. naruszył art. 7 oraz art. 118 Konstytucji RP oraz art. 1 ustawy o RM, w ten sposób, że przesłał do Sejmu projekt ustawy o RTV, który nie był inicjatywą ustawodawczą rządu, gdyż w dniu 19 marca 2002 r. stworzył on warunki braku kolegialnego rozpatrzenia i zdecydowania o kształcie projektu przez Radę Ministrów, w wyniku czego projekt był prywatną koncepcją nieformalnej grupy osób pracującej nad projektem.

- Leszek Miller, pełniący funkcje prezesa Rady Ministrów, w okresie pomiędzy 4 a 6 marca 2003 r. naruszył art. 7 Konstytucji RP oraz art. 9 ustawy o RM, przez to, że ustnie upoważnił podsekretarza sekretarza w ministerstwie kultury R. Skąpskiego do reprezentowania stanowiska Rady Ministrów w Sejmie w sprawie projektu nowelizacji ustawy o RTV, podczas gdy na podstawie uchwały Rady Ministrów z 19 marca 2002 r. prawo do reprezentowania stanowiska rządu należało do wyłącznej kompetencji ministra kultury.

Na podstawie przyjętego przez Sejm stanowiska, Zbigniew Ziobro skierował do prokuratury doniesienie o popełnieniu przez Leszka Millera wyżej wymienionych przestępstw. Po przeprowadzeniu dochodzenia zarzuty te zostały uznane za bezpodstawne i decyzją Prokuratury Krajowej z dnia 22 stycznia 2008 roku objęte prawomocnym postanowieniem o umorzeniu śledztwa wobec stwierdzenia, że „czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego na podstawie art. 17 par. 1 pkt 2 kpk”.

W dorobku uchwałodawczym Sejmu znajduje się dokument, który powstał w wyniku jaskrawego naruszenia regulaminu i którego treści zostały zdyskwalifikowane postanowieniem Prokuratury Krajowej. Z uwagi na powagę Sejmu i jego wiarygodność w oczach obywateli taki stan rzeczy nie może być podtrzymywany. Niezbędne jest zatem unieważnienie wyżej wymienionej uchwały.