Chwila rozmowy z dziennikarzami, wspomnienie ofiar, wspomnienie atmosfery narodowego zjednoczenia wokół wspólnej żałoby, która nastąpiła w kolejnych dniach. To było doświadczenie porównywalne dla mnie jedynie z żałobą po śmierci Jana Pawła II, ale jednak bez porównania bardziej dramatyczne, ponure i złowrogie.
Później działo się wiele rzeczy potwornie smutnych, i na ulicy, i w mediach, i w urzędach. Rzeczy do których wracam niezbyt chętnie, prowadzących do wniosku, że nawet jeśli to nie był żaden zamach, to bez przeszkód mogłoby do niego dojść i bylibyśmy równie bezradni, skłóceni i zdezorientowani co przez ostatnie lata.
Jarosław Kaczyński powtórzył dzisiaj przed Pałacem Prezydenckim swą tezę, że "bez prawdy o katastrofie smoleńskiej nie będzie Polski naszych marzeń". Muszę przyznać, że gruntownie się z tym nie zgadzam. Kaczyński stracił w Smoleńsku brata i wielu współpracowników, więc ma prawo do przesady czy błędu. Ale my, patrząc na tę sprawę z dystansem, do którego powinniśmy się przymusić, nie możemy czynić całego naszego myślenia politycznego zakładnikiem tej jednej sprawy.
Każdy kto śledził moje wpisy 5 lat temu i później wie, że ta sprawa nie była mi obojętna. Ale jeśli mam być szczery, to sądzę że szukanie w "prawdzie o katastrofie" jakiegoś leku na polskie bolączki to całkowicie ślepa ulica. Dopóki nie zdołamy poradzić sobie z politycznym upokorzeniem, jakim jest to wszystko co towarzyszyło Katastrofie Smoleńskiej i jej "wyjaśnianiu", to nie będziemy zdolni zbudować Polski naszych marzeń. Jeśli ją pewnego dnia zbudujemy, to bynajmniej nie poprzez "prawdę" o Smoleńsku, ale raczej pomimo jej braku.
mPolska24
