Polityka w służbie nauce

Jeszcze w czasie studiów prawniczych niejednokrotnie zastanawiałem się dlaczego politycy tworząc prawo nie posiłkują się opiniami specjalistów w danych dziedzinach. Słuchałem profesorów od prawa karnego, administracyjnego czy podatkowego, mówiących o naprawie wadliwych rozwiązań prawnych, propozycjach usprawnień czy poprawek i nie mogłem zrozumieć, że dyskusja akademicka tak rzadko przekłada się na praktykę w kancelariach Sejmu czy poszczególnych ministrów. Przyznajcie, że przeciętny Kowalski wiele by zyskał, gdyby wiedzę profesorów od prawa przelać na papier i w końcu stworzyć prawo wewnętrznie niesprzeczne i skuteczne. Ehh rozmarzyłem się...

Jest jednak w polskim parlamencie partia, która z lubością przenosi elementy dyskusji akademickich na polityczne salony. Sprawa co prawda nie tak ważna dla funkcjonowania państwa jak prawo ale w ich systemie wartości najwyraźniej bardzo istotna. Trzeba przyznać, że chyba żadne środowisko lewicowe czy feministyczne nie zrobiło tak wiele dla rozpropagowania ideologii gender co Kościół Katolicki i Beata Kempa z kolegami z Solidarnej Polski. Mało który zwolennik ewentualnych zmian w prawie w zakresie związków kazirodczych zrobił dla tego tematu tyle co Adam Hofman. Tematy, znajdujące się na obrzeżach naukowej dysputy, zostały przez partie prawicowe wyciągnięte na pierwsze strony gazet. Najśmieszniejsze jest to, że argumentem, którego używają jest ochrona polskich rodzin nie tylko przed zmianami w prawie w tym zakresie ale w ogóle o udziale w tej dyskusji. Zapominają tylko, że gdyby nie ich działalność to tematy te najprawdopodobniej nigdy nie wypłynęłyby poza czysto teoretyczne debaty w Akademickich Kółkach Zainteresowań.

Z drugiej strony, dużo łatwiej jest znaleźć sobie odpowiednio gorący temat, rozpropagować go, wiedząc, że wszyscy będą przeciw, a potem odtrąbić zwycięstwo. Takie moralne. Które to już z rzędu..