Krach Kasjera Kwacha (2)

Prezentujemy drugi odcinek sagi ukraińskiego kasjera Kwaśniewskiego:

Część Druga: Gruba Rura Pinczuka

Można zaryzykować stwierdzenie, że dzięki hojnemu wsparciu Pinczuka Aleksander Kwaśniewski dokonał błyskotliwej rekonwersji zawodowej i kolorystycznej, z czerwonego prezydenta w Polsce stał się szarą eminencją na Ukrainie. Tym bardziej, że Jałta jest o wiele ciekawsza i cieplejsza od Juraty.

Jednak ten najlepszy z nowych wspaniałych światów kończy się powoli dla Aleksandra Kwaśniewskiego, jako że masoński europejczyk Pinczuk ma coraz większe kłopoty finansowe. A z współczesnej historii życia i śmierci wizjonerów wiemy, że upadki wschodnich oligarchów mogą być równie spektakularne jak ich wzloty. A kiedy upada oligarcha, z reguły upada także jego dwór.

Nowe świeckie królestwo Pinczuka zostało zbudowane na grupie Interpipe, ulepionej po wizjonersku podczas rządów teścia Kuczmy i produkującej rury dla przemysłu gazowego i naftowego. Pierwsze oznaki poważnego kryzysu w grupie Interpipe pojawiły się latem zeszłego roku. Agencja notacyjna Fitch obniżyła rating grupy z uwagi na wzrost rosyjskich stawek celnych na rury eksportowane przez Interpipe do Rosji. Rosjanie strzelili batem celnym w grupę Pinczuka w momencie kiedy ta zwiększyła właśnie swoje moce produkcyjne pożyczając w bankach 700 milionów dolarów w nowa hutę i linię produkcyjną. Hutę zbudowali Włosi z grupy Danielli a większość pieniędzy na inwestycję pożyczyły europejskie banki, z gwarancją eksportową włoskiej agencji SACE. Interpipe ma do spłacenia także 200 milionów dolarów pożyczonych poprzez emisje euroobligacji.

Ostatnio wypłynęła na wierzch informacja, że Interpipe zaciągnęła w 2011 roku dodatkowe 120 milionów dolarów kredytów w grupie rosyjskich banków, którym przewodzi Sberbank, kierowany przez byłego ministra Putina, Germana Grefa. Rosjanie mają prawo zażądać natychmiastowej całkowitej lub częściowej spłaty kredytów jeżeli Intepipe zalegałaby ze spłatami innych kredytodawców lub dostawców. Rosjanie trzymają więc Pinczuka w garści.

W końcu 2013 roku zaczęto otwarcie spekulować o problemach ze spłatą długu Interpipe, który sięga 1 miliarda 300 milionów dolarów. Dług był już restrukturyzowany w 2011 roku i według porozumienia z kredytodawcami Interpipe miała spłacić 206 milionów dolarów w tym roku i 307 milionów w 2014 roku. Niestety, grupa nie spłaciła 106 milionów dolarów w uzgodnionym wcześniej terminie 1 listopada 2013. Dwa tygodnie temu menedżerowie Interpipe poinformowali, że spółka ma tylko 50 milionów dolarów gotówki i żadnej możliwości uzyskania nowych kredytów.

Na reakcję ze strony Rosjan nie trzeba było długo czekać. Do akcji przeciwko Pinczukowi wkroczył potężny rosyjski oligarcha Alisher Usmanow. Jego huty wystąpiły sądownie o spłatę długu 23 milionów dolarów za dostarczone pod-wyroby. Czyżby zaczęło się odliczanie?

Jak na zawołanie na rynku pojawiła się też tajemnicza spółka o równie tajemniczej nazwie IIT (International Investments Technology), która ogłosiła chęć skupu długów handlowych Interpipe. Pewna zbieżność nazw spółki IIT z dobrze znaną u nas spółką ITI wskazywałaby na to, że pomimo upływu lat resortowi księgowi na Wschodzie pozostają raczej mało kreatywni.

Pinczuk znajduje się dzisiaj na śliskim rozdrożu pomiędzy europejskim lansem i długami, ukraińską rzeczywistością oraz rosyjskim rynkiem zbytu. Jak żyć? Filantrop bez kasy musi myśleć kreatywnie.

Pinczuk przygotował strategię rozwiązania swoich problemów finansowych już rok temu. Tak jak wcześniej inny oligarcha w kłopotach, ś.p. Boris Berezowski, Pinczuk przypomniał sobie na czas, że inni oligarchowie są mu winni wielkie pieniądze i ruszył z kosztownym procesem przed trybunałem w Londynie. Desperacja Pinczuka może doprowadzić do publicznego otwarcia puszki Pandory ze smakowitymi faktami z historii powstawania błyskawicznych wizjonerskich fortun na Ukrainie.

Nagły nawrót pamięci Pinczuka dotyczy rewolucyjnego okresu lat 2004-2006, kiedy na Ukrainie obierano pomarańczę ze skórki. Pomimo swoich usilnych prób, teść Pinczuka Leonid Kuczma nie zdołał zaprezentować po raz trzeci w wyborach prezydenckich w 2004 roku. Do władzy doszła para Juszczenko/Tymoszenko, co uruchomiło lawinę przetasowań finansowo-biznesowo-towarzyskich. Wiadomo, że w demokracji zasady zobowiązują. Rząd Tymoszenko szybko unieważnił prywatyzację Kombinatu Stalowego w Krzywym Rogu, który przed wyborami kupił Pinczuk wspólnie z innym oligarchą Rinatem Achmetowem (kasjerem Janukowicza i kumplem Radka Sikorskiego). Kąsek który Pinczuk i Achmetow kupili za 800 milionów dolarów został sprzedany na nowo spółce Mittal Steel za 4,8 miliarda dolarów.

Nieszczęścia chodzą parami, więc Pinczuk stracił nie tylko Kombinat Stalowy w Krzywym Rogu ale także kopalnię Żelazo-Rudny Kombinat w tym samym mieście. Pinczuk twierdzi dzisiaj, że w sierpniu 2004 roku przekazał 130 miliony dolarów dwóm innym oligarchom, aby kupili dla niego prywatyzowaną wtedy kopalnię. Oligarchowie kopalnię kupili ale zamiast przekazać prawa własności Pinczukowi zatrzymali je dla siebie, co więcej, odsprzedając połowę akcji w spółce wyżej wspomnianemu Rinatowi Achmetowi (który wydaje się być wszechobecny w ukraińskim biznesie). Pozwani oligarchowie to Gennady Bogolubow i Ihor Kolomoyski, starozakonni wizjonerzy z Dniepropetrowska, znani w Polsce z wesołego epizodu Amber Gold/OLT Express: 

http://monsieurb.neon24.pl/post/70579,olt-mial-kupic-lot

http://monsieurb.neon24.pl/post/68170,lot-igora-kolomoyskiego

http://monsieurb.neon24.pl/post/76396,pora-na-igora

http://monsieurb.neon24.pl/post/72564,sfora-w-zaprzegu-igora

Londyńscy adwokaci Pinczuka żądają teraz przekazania ich klientowi praw własności nad Żelazno-Rudnym Kombinatem w Krzywym Rogu, odsetków karnych i finansowego zadośćuczynienia za straty moralne. 

Koniec części drugiej. Ciąg dalszy nastąpi.

Janukowicz na przyjęciu Pinczuka w Davos, Szwajcaria (2007) 

Nasz prezydent od lat podbija serca i dusze na Ukrainie