Farsa

Istota sprawy naszywkowej jest prosta: czy sprzedaż takiej naszywki łamała, durne ale jednak prawo w sprawie znieważania znaków państwowych. W polskim prawie zakazano sprzedawania przedmiotów z wizerunkiem godła. Wolno natomiast sprzedawać przedmioty z stylizowanym wizerunkiem godła.  Każdy kto zna nasze godło wie, że to jest biały orzeł na czerwonym tle. 

Jednak sędzia Magdalena Adamiec nie przyjmuje tak powszechnej wiedzy do świadomości.  Bada czy czarny orzeł na oliwkowym tle nie jest godłem. Zamiast po prostu orzec czy sprzedawany przedmiot jest czy nie jest wizerunkiem godła bada jaki napis widniał w internecie pod zdjęciem oferowanej na sprzedaż naszywki. Docieka czy  było to napis „godło Polski” czy też napis "godło Polski, POLSKA, gaszone, oliwkowe tło".

Donosiciel, emeryt z Łodzi na którego wniosek policja, prokuratura i teraz sąd prowadzą sprawę na twój i mój koszt nie potrafi sobie przypomnieć dokładnie jaki napis widniał pod naszywką (i mu się nie dziwię, kto zadaje takie pytania po kilku miesiącach?!).

Ale samo skręcenie toku postępowania w kierunku rozważań o napisie jest absurdem. Napis pod naszywką sprzedawaną na stronie internetowej nie zmienia naszywki: albo ta naszywka jest albo nie jest wizerunkiem godła Polski. Sędzia jednak wnikliwie bada jaki był napis wzywając kolejnych świadków. Marnuje ich czas i pieniądze oraz swój czas i moje pieniądze za które zwołuje kolejne posiedzenia sądu.

Nie mam wyrobionego poglądu na temat gdzie dokładnie kończy się wymierzanie sprawiedliwości a zaczyna jej parodia. Ale jestem przekonany, że jeśli za moje pieniądze sędzia Krystyna Lewecka-Łaśińska lub sędzia Magdalena Adamiec mają zamiar prowadzić kolejne posiedzenia i wzywać kolejnych świadków to granicę tę przekroczyły.