Korzenie Unii Europejskiej

Wielu ludzi lokuje korzenie Unii Europejskiej w Związku Radzieckim. Ideologia komunizmu miała się zmutować i przejść na Europę. Niektórzy mówią nawet o ZSRE, czyli Związku Socjalistycznych Republik Europejskich. Takie rozumowanie jest całkowicie błędne. Wynika ono z przyjęcia złej siatki pojęciowej, tzn. podziału na socjalizm i kapitalizm. Jak wielokrotnie już pisałem, takie rozróżnienie prowadzi nas do nikąd, takie pojmowanie spraw jest niediagnostyczne. Jeżeli przyjmiemy złą siatkę pojęciową, umkną nam sprawy istotne i wyciągniemy błędne wnioski.

Gdzie należy zatem szukać korzeni Unii Europejskiej? Ostatnio przeczytałem wspomnienia Waltera Schellenberga. Schellenberg urodził się w 1910 roku, i był beniaminkiem wśród nazistowskiej śmietanki. Bliski współpracownik Heydricha i Himmlera, szybko robił karierę w hitlerowskich Niemczech, obejmując kolejne stanowiska: szefa kontrwywiadu "Amt IVE" w IV departamencie Gestapo w 1939 roku, VI departamentu Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy RSHA w 1941 roku i w końcu szefa wywiadu SS w 1944 roku. Wyjątkowo inteligentny, swoimi intrygami doprowadził do skazania i rozstrzelania Canarisa, by skupić w swych rękach władzę nad całym wywiadem niemieckim. Pod koniec wojny przygotowywał się do klęski Niemiec i wynikających z tej klęski konsekwencji, prowadząc zręczną grę z aliantami, której celem było wybielenie jego zbrodni. Został skazany w Norymberdze na 6 lat więzienia, z czego odsiedział pół roku. Zmarł w 1952 roku w wieku 42 lat. Przed śmiercią zdążył wydać jeszcze swoje wspomnienia. Co ciekawe jego żoną była Polka z pochodzenia, Himmlera zresztą też. W swojej książce przytacza ciekawą rozmowę, którą przeprowadził z Himmlerem w 1942 roku, u szczytu potęgi III Rzeszy.

Himmler: Dotąd tłumaczył mi pan konieczność takiego alternatywnego rozwiązania i sposoby rozpoczęcia negocjacji. Omówmy teraz konkretne podstawy, na których taki kompromis mógłby się oprzeć. Odparłem ostrożnie: Taki plan jak sądzę, chowa pan w szufladzie swojego biurka, Reichsfϋhrerze. Himmler był znów w przyjaznym nastroju i nie wziął mojej uwagi za złośliwość. No więc, zacznijmy od Anglików — powiedział. A więc — rzekłem — z posiadanych przeze mnie informacji wynika, że Anglicy nalegaliby na wycofanie naszych wojsk przynajmniej z północnej Francji. Nigdy by się nie zgodzili na obecność niemieckich baterii nadmorskich w okolicach Calais. A więc nie wierzy pan w sojusz z naszymi braćmi rasowymi? W najbliższej przyszłości nie — odparłem. Droga od stanu wojny do przymierza poprzez wynegocjowany pokój jest bardzo długa. Himmler skinął głową. No a co będzie z tak germańskimi obszarami, jak Holandia i Belgia? Powinny się one stać przedmiotem negocjacji — odparłem. Wydaje mi się jednak, że obszarom tym należałoby przywrócić ich uprzedni status. Gdyby jednak chciał pan coś uratować w ramach pańskiej polityki rasowej, to tych, którzy by się poczuwali do więzi rasowej z nami, można by przesiedlić do Niemiec. Himmler nerwowo kreślił zielonym ołówkiem po mapie i oznaczył jako obszary przetargowe Holandię, część Belgii i północną Francję. No, a sama Francja? Reichsfϋhrerze — odparłem. Myślę o rozwiązaniu, którego celem byłaby gospodarcza integracja interesów Niemiec i Francji. Należałoby przywrócić Francji jej własne polityczne oblicze, ale zarówno Niemcy, jak i Francję muszą łączyć wzajemne więzy. Francja z jej kolonialnymi posiadłościami mogłaby przynieść Rzeszy ogromne korzyści. Dlatego nie można zawężać pola działania jakimiś doktrynerskimi koncepcjami lub polityczną niechęcią do partnera. Niech pan na przykład weźmie Alzację. Wie pan, że ja sam pochodzę z Saarbrϋcken i wiem z własnego doświadczenia, jak fatalne w skutkach dla Francji było wchłonięcie Zagłębia Saary po traktacie wersalskim. Himmler uniósł głowę i rzekł z niechęcią: Ale przecież w Alzacji jest wiele krwi niemieckiej, która ledwo została tknięta kulturą francuską. Zaproponowałem, aby tę sprawę pozostawić jako jeden z tematów negocjacji; gdyby jednak Alzacja miała powrócić do Francji, należałoby wzmocnić współpracę gospodarczą pomiędzy oboma państwami. Himmler zakreślił z niechęcią półkole wokół Francji. Następnie spojrzał na mnie pytająco: Czy sądzi pan, że takie rozwiązanie zadowoliłoby Anglików? Odparłem, że nie jestem w stanie przewidzieć ich stanowiska, ale wydaje mi się, że uznaliby oni takie rozwiązanie za godne rozważenia. Anglików interesowałaby głównie forma, jaką miałaby przybrać nowa Europa. W tym momencie Himmler przerwał mi znowu. A więc zostawmy na razie ten problem — rzekł. Następnie wzrok jego spoczął na Szwajcarii. Dotknął jej zielonym ołówkiem. Niech pan zostawi Szwajcarię — rzekłem szybko. Jej konstytucja może stanowić dobry wzór dla nowej Europy. Szwajcaria będzie nam potrzebna jako pomost do Europy zachodniej, a także jako bank rozrachunkowy. Z kolei Himmler zwrócił się ku Włochom. Patrzył przez dłuższą chwilę przed siebie, a następnie rzekł: Tak, tak, Mussolini, nie możemy zrezygnować z obszaru przemysłowego północnych Włoch. Odparłem, że jestem pewien, że przemysły północnych Włoch i Niemiec mogłyby się doskonale uzupełniać, ale dodałem, że nie sądzę, by Włochom należało odbierać jakąkolwiek część terytorium. Będą one musiały i tak zrezygnować ze swoich kolonialnych ambicji w wyniku kompromisowego pokoju. I znów Himmler skinął głową jak Budda. Nie przekonał mnie pan co do północnych Włoch — rzekł. Następnie przeszedł do Austrii i rzekł zdecydowanym tonem: Ten kraj musi pozostać w naszych rękach. Odparłem: Tak, jestem pewien, że nikt nie będzie miał, co do tego żadnych zastrzeżeń. No a co z Czechosłowacją? Terytoria sudeckie pozostaną przy Rzeszy, politycznie i administracyjnie. Czechy i Słowacja będą miały autonomiczne rządy, ale gospodarczo zostaną zintegrowane z Rzeszą Niemiecką. Wydaje mi się, ze to samo będzie z Europą południowo-wschodnią Chorwacją, Serbią, Bułgarią, Grecją i Rumunią. Z początku Himmler się temu sprzeciwiał, ale po krótkiej dyskusji przyznał, że terytoriów tych nie dałoby się inaczej włączyć do organizmu nowej Europy. Kiedy wyjaśniałem swój punkt widzenia, Himmler przerwał mi znowu mówiąc: Na dłuższą metę przekształci się to znowu w wyścig gospodarczy z Wielką Brytanią i znów powrócą dawne nieporozumienia i tarcia. Reichsfϋhrerze — rzekłem. Nie myślmy teraz o tarciach, jakie się może i wytworzą w przyszłości. Zastanówmy się przede wszystkim nad tym, jak usunąć obecne napięcia, które przeszkadzają w utworzeniu nowej Europy. To zaś oznacza, że musimy znaleźć jakąś podstawę do kompromisowego rozwiązania, aby zakończyć tę wojnę. Himmler przeskoczył znów na mapie do Polski i powiedział: Ale Polacy będą musieli dla nas pracować? Odparłem: Musimy stworzyć taką sytuację, aby wszyscy współpracowali z nami z własnej woli. Wszyscy musimy znaleźć się w tej samej łodzi, a każdy, kto nie zechce wiosłować, utonie. Następnie Himmler przeszedł do kwestii państw bałtyckich. Tutaj należy stworzyć możliwości ekspansji dla Finlandii. Finowie to inteligentny naród i ten północny zakątek Europy nie powinien nam stwarzać żadnych kłopotów. Spojrzał znów na mnie. No a co z Rosją? Musimy poczekać na dalszy bieg wypadków — odparłem. I znów zapadła cisza. Wreszcie Himmler rzekł: Jeżeli pana właściwie zrozumiałem, podstawą do kompromisowego pokoju w myśl pana koncepcji jest zachowanie poszerzonej nieco Rzeszy Niemieckiej, mniej więcej w granicach z l września 1939 r. Najogólniej mówiąc, tak — odparłem. A czy będziemy się posługiwać w negocjacjach naszymi dotychczasowymi zdobyczami terytorialnymi? — zapytał. Odparłem twierdząco. Następnie kontynuowałem swoje wywody mówiąc, że rdzeń tak zrekonstruowanej Europy — Rzesza Niemiecka — będzie mogła przystąpić do rozwiązania własnych problemów społecznych z nową energią. Prywatną inicjatywę winno się powiązać z jakimś ukierunkowaniem i planowaniem państwowym. Jestem przekonany, że aby stworzyć nową Europę, trzeba będzie powściągnąć tendencje nacjonalistyczne. Te kwestie będą jeszcze wymagały rozpatrzenia przez ekspertów. Obecnie, Reichsfϋhrerze, najważniejsze jest to, by szukać kompromisu wtedy, kiedy znajdujemy się u szczytu potęgi. Ten kompromisowy pokój, jeżeli uda się do niego doprowadzić, stworzy nam właściwą podstawę, na której będziemy mogli stawić czoła Wschodowi. Już w tej chwili prowadzimy wojnę na dwa fronty, a kiedy Stany Zjednoczone rzucą na wagę swój ciężar, szala może się przechylić na naszą niekorzyść". Przypomniałem, co Laval powiedział Hitlerowi: Panie kanclerzu, prowadzi pan wielką wojnę, aby zbudować nową Europę. W rzeczywistości jednak trzeba najpierw zbudować tą Europę, aby wojnę dalej prowadzić. Himmler zmusił się do uśmiechu. Tak, tak — powiedział — ten Laval to sprytny gość. Jak by jego nazwiska nie odczytywać, zawsze brzmi tak samo — Laval. Tymczasem zrobiła się trzecia nad ranem. Himmler zauważył moje zmęczenie i zakończył rozmowę słowami: A więc dobrze. Jestem niezwykle zadowolony z tej wyczerpującej wymiany poglądów z panem. Pańskie plany mają moje całkowite poparcie z jednym wszakże zastrzeżeniem. Jeżeli popełni pan błąd w pracach przygotowawczych, odżegnam się od pana natychmiast. Oczywiście, pozostaje jeszcze problem, czy do Bożego Narodzenia uda mi się przekonać Hitlera.

Czy to nie wypisz, wymaluj Unia Europejska? Niemcy po wojnie poprawili wszystkie swoje błędy i tworzą nową Europę. Oczywiście korzyści z Unii Europejskiej czerpie kilka państw, ale Niemcy czerpią największe. Spójrzmy na mapę bezrobocia w Zjednoczonej Europie:

Najniższe jest w Niemczech i Austrii. Niemcy poprzez sterowanie €URO eksportują swoje bezrobocie do biedniejszych państw. Spójrzmy na średnie zarobki w Europie:

Teraz średnie ceny metra kwadratowego mieszkań w Europie:

http://www.deloitte.com/view/pl_PL/pl/branze/nieruchomosci/254eaba0f1387310VgnVCM3000001c56f00aRCRD.htm#

Najważniejsze dla rozwoju obywatela są: pewność stałego zatrudnienia i niskie ceny mieszkań. Największa dostępność pracy jest w Niemczech i Austrii. Spójrzmy na stosunek zarobków do średniej ceny mieszkań w UE:

Jak widzimy w całej Europie to Niemiec zarobi najszybciej na swoje mieszkanie.

Jeszcze wykres krajów najbardziej powiązanych gospodarczo z Niemcami.

Wiosłujcie Polacy.

O sterowaniu niemieckim w gospodarce europejskiej można przeczytać w artykułach T. Urbasia w URZE, albo u T. Marczaka w Naszym Dzienniku. Korzenie Unii Europejskiej z poziomu strategicznego zostały przedstawione. Wejdźmy poziom wyżej i zastanówmy się, gdzie są ideologiczne korzenie Zjednoczonej Europy.

Kto stał za nazizmem w Niemczech? Nazistowskim symbolem jest swastyka. Ten symbol został zaczerpnięty z Hinduizmu, razem z cała ideologią rasistowską. Naziści wierzyli, że Germanie są potomkami Ariów, nadludźmi, natomiast Słowianie i Żydzi są podludźmi. W Hinduizmie istnieje podział kastowy. Najwyższa kasta to bramini – kapłani, niżej są kszatrijowie – władcy, potem wajśjowie – rzemieślnicy, na końcu siudrowie – czyściciele, czyli zwierzęta w ludzkiej skórze. To co powie bramin, dla niższych kast jest święte i nie podlega dyskusji. Siudrowie rzeczywiście są traktowani jak zwierzęta w ludzkiej skórze w Indiach, tak jak Niemcy traktowali Żydów i Słowian podczas II Wojny Światowej.

Swastyka prawoskrętna była używana przez staropruską masonerię. To był ich znak rozpoznawczy. Gen. Erich Ludendorff, zwycięzca bitwy pod Tannenbergiem, przedstawianej przez propagandę niemiecką jako rewanż za Grunwald był promotorem Hitlera. Co ważne należał do staropruskiej masonerii. To specyficzny rodzaj masonerii, gdyż jest ona antyżydowska. I właśnie Ludendorff podsunął symbol swastyki oraz ideologię rasistowską Hitlerowi.

Podczas I Wojny Światowej Rosja miała zagwarantowaną możliwość wystąpienia z Ententy w przypadku powstań narodowych lub rewolucji. Niemcy postanowiły dopomóc Leninowi w zorganizowaniu rewolucji bolszewickiej i tym samym wyłączyć Rosję z działań wojennych. Ludendorff przygotował przejazd Lenina ze Szwajcarii, przez Niemcy do Skandynawii w zaplombowanym pociągu i wyposażył go w pieniądze. Gdy Lenin dostał się do Rosji, uruchomiono tam agenturę niemiecką, która wspomagała Lenina w jego działaniach. W 1917 roku w Rosji wybuchła rewolucja bolszewicka. Pierwsze banknoty, jakie wypuścili bolszewicy, miały „pieczątkę” Ludendorffa, swastykę.

Również na pierwszych bolszewickich książeczkach wojskowych widnieje ten znak rozpoznawczy.

Wynika z tego, że masoneria miała duży udział w tworzeniu dwóch najbardziej zbrodniczych totalitaryzmów w XX wieku. Jest wiele rodzajów masonerii, ale ich wspólnym wyróżnikiem jest rozmywanie wszelkich wartości poprzez walkę z dogmatyzmem. Wolnomularze działają poprzez wychowywanie w duchu tolerancji, rozumianej w specyficzny sposób itd. Głównym przeciwnikiem masonerii jest Kościół Katolicki, z którym prowadzi walkę na poziomie ideologicznym. Masoneria stosuje stopnie wtajemniczenia, na kolejnych szczeblach otrzymuje się kolejną wiedzę, po odpowiednim przygotowaniu. Ten system sterowania można porównać do sterowania w starożytnym Egipcie, gdzie kapłani manipulowali społeczeństwem, poprzez zaćmienia słońca, wylewy Nilu itd. Wiedzy tej nie rozpowszechniali w społeczeństwie, zachowywali ją tylko dla siebie, w ten sposób uzyskując przewagę informacyjną nad swoim społeczeństwem, co pozwalało nim manipulować. Wolnomyśliciele promują często ruchy new-age, które mają korzenie w Hinduizmie, gdzie obowiązuje podział kastowy. Tak shierarchizowanym społeczeństwem jest łatwo manipulować, co powie bramin jest święte.

Czy w Unii Europejskiej są wpływy wolnomularskie? Spójrzmy na flagę unijną. Znajduje się na niej 12 gwiazdek. To też symbol używany przez węglarzy, a widoczny także na fladze USA, które było zakładane przez masonów. Gwiazdki pojawiły się również w polskim godle na skrzydłach orła po 1927 roku, zniknęła natomiast zamknięta korona z krzyżem. Po zamachu majowym w polskim rządzie było 6 węglarzy. Czy w UE są rozmywane wszelkie wartości w ramach poprawności politycznej? Spójrzmy na ostatnie zmiany w kodeksie rodzinnym we Francji, gdzie słowa ojciec i matka zostały zastąpione przez słowa rodzic 1 i rodzic 2. W Niemczech wprowadza się trzecią płeć, w Holandii legalna jest eutanazja, homozwiązki, w całej UE promowana jest ideologia gender, chyba we wszystkich krajach UE legalna jest aborcja, toczy się batalię o wycofanie krzyży z instytucji publicznych, pod pozorem tolerancji religijnej (faktycznie jest to walka z KK), itd., można by długo wymieniać, ale już to potwierdza masoński charakter UE. Takie sterowanie będzie prowadzić do zatarcia wszelkich różnic; między kobietą, a mężczyzną, między śmiercią naturalną, a zabójstwem, między rodziną, a haremem, itd. W jednym tylko bracia fartuszkowi są bardzo precyzyjni. Nie ma mowy o jakiejkolwiek względności, gdy chodzi o naliczanie podatków.

Liberté, égalité, fraternité, to okrzyk rewolucji francuskiej. Ideologia, które od zawsze obiecuje ludziom wolność, równość, braterstwo, zawsze przynosi śmierć, nienawiść i zniewolenie. Ojcem Chrzestnym dwóch najbardziej zbrodniczych systemów XX wieku był węglarz Ludendorff. Unia Europejska jest kontynuacją wizji hitlerowskich Niemiec, wizji zjednoczonej Europy, dla Polski i Europy możemy się spodziewać takich samych skutków, jakie przyniosła II wojna światowa. Marzy mi się zjednoczona  Europa, ale w  oparciu o wzorce łacińskie, a nie bizantyńsko-wolnomularskie. Należy postawić pytanie, gdzie wprowadzili nas nasi liderzy w 2004 roku?