Jaki ustrój jest najkorzystniejszy dla starych prymitywnych kretynów ze wsi?

Na temat najgłupszego i najbardziej destrukcyjnego dla społeczeństwa ustroju, jaki dotychczas wymyślono, napisano wiele. Jednak nikt nie skojarzył ze sobą dotąd dwóch związku pomiędzy bolszewicko-demokratyczną propagandą oraz związanym z nią upadkiem tradycyjnych elit społecznych z równie kretyńską, bzdurną i szkodliwą propagandą hegemonii w społeczeństwie najpodlejszej, starej hołoty.

Gdy władza się znajduje w rękach narodu, wtedy tak zwana większość upoważniona jest do rządzenia i przez długi czas z tego upoważnienia korzysta; a dzieje się nie dlatego, że rację ma najprawdopodobniej większość, ani dlatego, że taki układ wydaje się najbardziej sprawiedliwy wobec mniejszości, lecz dlatego, że większość jest fizycznie najsilniejsza. Taki rząd, w którym wszystkie decyzje zależą od większości, nie może się opierać na sprawiedliwości, choćby miała być tylko taka, jak pojmuje ją człowiek. Czyż nie mógłby powstać taki rząd, w którym rzeczywista decyzja o tym, co dobre, a co złe, nie będzie zależała od rządzącej większości, ale od sumienia?[i]

Warto jednak podkreślić, że wśród europejskich myślicieli i uczonych najwyższej rangi nie ma prawie nikogo, kto osiągnąwszy wiek dojrzały, nadal wierzyłby w wyższość demokracji.[ii]

Bolszewizm jest logicznym skutkiem demokracji, kolejnym krokiem w dół ku zagładzie ludzkości.[iii]

Jeśli chodzi o moralność, to trzeba stale przypominać, że zgodnie z regułami demokracji A i B mogą połączyć siły i okraść C, C do spółki z A może obrabować B, zaś B i C mogą z kolei układać się przeciwko A itd. Nie ma to oczywiście nic wspólnego ze sprawiedliwością, lecz po prostu urąga przyzwoitości Demokraci więc zamiast cieszyć się powszechnym poważaniem powinni być traktowani z jawną pogardą i ośmieszani jako moralni hochsztaplerzy. Jeśli chodzi o gospodarczą stronę demokracji, należy nieustannie z naciskiem podkreślać, że to nie demokracja, ale własność prywatna, produkcja i dobrowolna wymiana są ostatecznym źródłem ludzkiej cywilizacji i dobrobytu.[iv]

Po pierwsze, gdyby nawet większość społeczeństwa udzielała poparcia każdemu działaniu rządu, to byłaby to zwyczajnie tyrania większości, a nie dobrowolny akt każdego obywatela. Morderstwo jest morderstwem, a kradzież kradzieżą, nieważne czy dokonane przez jedną osobę na drugiej, czy też przez grupę lub nawet większość osób na danym obszarze. Fakt, że większość osób wspiera lub akceptuje akt kradzieży, wcale niepomniejsza przestępczej istoty tego aktu ani jego niesprawiedliwości. W przeciwnym razie musielibyśmy uznać, że żadni Żydzi zamordowani przez demokratycznie wybranych nazistów nie zostali zamordowani, lecz tylko „dobrowolnie popełnili samobójstwo” – co jest groteskową, lecz logiczną implikacją doktryny „dobrowolnej demokracji”.[v]

Republikanizm pozwala jednostce przekonać siebie samą, że państwo jest jej wytworem, że działanie państwa jest jej działaniem, że kiedy państwo siebie wyraża to jednocześnie wyraża tę jednostkę, a kiedy jest gloryfikowane, to i ona jest gloryfikowana. Państwo republikańskie całą swą mocą zachęca do takiej autoperswazji, zdając sobie sprawę, że jest to najskuteczniejszy instrument zwiększania własnego prestiżu.[viii]

W przypadku władzy książęcej tylko jeden człowiek – książę – może zaspokajać swoje pragnienie cudzej własności i to właśnie sprawia, że jest on potencjalnym zagrożeniem i „złem”. Oprócz wymienionych już wcześnie czynników natury logicznej i ekonomicznej, książęce zakusy redystrybucyjne zostają ograniczone przez jeszcze jeden fakt. Mianowicie ludzie uważają na ogół redystrybucję i przywłaszczenie sobie cudzej własności za godne pogardy i niemoralne, dlatego bacznie przyglądają się działaniom księcia. Rzecz ma się zupełnie inaczej w systemie niegraniczonego dostępu do struktur władzy, tam bowiem każdemu pozwala się otwarcie wyrażać swoje zawistne pragnienie własności innych. To, co kiedyś uważane było za niemoralne, godne pogardy i zasługujące na potępienie, teraz zyskuje status uczucia w pełni usprawiedliwionego. Każdy, o ile tylko odwołuje się przy tym do ideałów demokracji, może otwarcie pożądać własności innych. Każdy także może wręcz dać upust swemu pragnieniu cudzej własności, pod warunkiem że uda mu się wejść w szeregi władzy.  W demokracji zatem potencjalnym zagrożeniem staje się każdy obywatel.[ix]

Z historycznego punktu widzenia wybór księcia był kwestią szlachetnego urodzenia, a jego osobiste kwalifikacje kształtowało wychowanie w przekonaniu o przyszłej roli jako następcy tronu odpowiedzialnego za utrzymanie ciągłości rodu, jego włości i pozycji. (…) Zupełnie inaczej jest w demokracji, gdzie wybór przywódców w drodze powszechnych wyborów praktycznie uniemożliwia wejście w szeregi władzy ludziom dobrym lub nieszkodliwym. Premierzy i prezydenci wybierani są właśnie za ich wybitną skuteczność w roli pozbawionych skrupułów demagogów. Demokracja zatem praktycznie zapewnia, że tylko źli i niebezpieczni ludzie będą sięgać po najważniejsze stanowiska państwowe. Ponadto, w wyniku konkurencji i selekcji politycznej, ci zajmujący już najwyższe stanowiska będą się stawać coraz gorsi i coraz bardziej niebezpieczni, aczkolwiek jako jedynie tymczasowi zarządcy będą stosunkowo rzadko likwidowani.[x]

Gdyby wyborcy byli kompetentni, to kampania wyborcza ograniczałaby się do publikacji programu wyborczego.[xii]

Jeśli rząd jest prywatny (w ustroju monarchistycznym), król ma motywację do tego, żeby we własnym interesie kierować się dalekowzrocznością i umiarem w sferze opodatkowania i wojny. Proces cywilizacyjny będzie systematycznie opóźniany, ale siły decywilizacyjne wyrastające z władzy monarchistycznej będą zbyt słabe na to, żeby przełamać przeciwną tendencję do obniżania się stóp preferencji czasowej i wciąż powiększający się zakres rezerw poszczególnych ludzi. Tylko jeśli rząd stanowi własność publiczną (w ustroju demokratyczno-republikańskim) decywylizacyjny wpływ rządu może przybrać takie rozmiary, że proces cywilizacyjny zostanie zahamowany lub nawet przybierze kierunek przeciwny, zamieniając się w proces decywilizacyjny: konsumpcję kapitału, zawężanie horyzontów planowania i zabezpieczenia oraz postępujące zdziecinnienie i brutalizację życia społecznego.[xiii]

Wreszcie, gdy człowiek starzeje się i zbliża do kresu życia, jego stopa preferencji czasowej wzrasta. Krańcowa użyteczność dóbr przyszłych maleje, ponieważ przyszłości jest już niewiele. Maleją oszczędności i inwestycje, a wzrasta konsumpcja – co polega między innymi na nieodnawianiu dóbr kapitałowych i trwałych dóbr konsumpcyjnych.[xiv]