Postęp Polski socjalistycznej

Podstawowe przemiany ekonomiczne i polityczne, które do­konały się w ciągu 19 lat istnienia władzy ludowej, przesądziły ostatecznie przyszłość Polski jako kraju socjalistycznego, sta­nowiącego integralną część światowego systemu socjalistycz­nego.

Wkroczenie Polski na tory socjalizmu było ukoronowaniem historycznej walki polskiej klasy robotniczej i mas pracują­cych o obalenie ustroju kapitalistycznego, który zamykał przed krajem perspektywę rozwojową, skazywał go na zastój w eko­nomice i zacofanie kulturalne, czynił bezsilnym wobec im­perializmu. Socjalizm wprowadził nasz kraj na drogę rozwią­zania podstawowych problemów narodowych, gospodarczych i społecznych. Niepodległość odzyskana w nowych granicach została zabezpieczona przed zagrożeniem i rewanżem niemiec­kiego imperializmu w ramach przymierza państw socjali­stycznych. Staliśmy się aktywnym uczestnikiem walki o za­pobieżenie wojnie nuklearnej i ugruntowanie pokoju. Nowy ustrój otworzył przed narodem jedyną możliwą drogę odro­bienia wielowiekowego zacofania gospodarczego i olbrzymich strat wojennych — drogę socjalistycznego uprzemysłowienia kraju, likwidacji plagi bezrobocia i przeludnienia wsi, podnie­sienia poziomu powszechnej oświaty i pomnożenia szeregów kwalifikowanych kadr. Dochód narodowy Polski w przelicze­niu na 1 mieszkańca powiększył się w ciągu łat władzy ludowej 4-krotnie, to jest w stopniu znacznie większym niż w jakim­kolwiek kraju kapitalistycznym. Produkcja przemysłowa w przeliczeniu na 1 mieszkańca przekroczyła 2-krotnie średni poziom światowy, podczas gdy w międzywojennym 20-leciu była o połowę od niego niższa.

Nasze społeczeństwo gruntownie zmieniło swoje oblicze kla­sowe. Stare klasy panujące społeczeństwa burżuazyjnego – kapitaliści i obszarnicy – zostały już przed wieloma laty zlikwidowane.

Czterokrotnie wzrosła liczebność klasy robotniczej. 4/5  pol­skich robotników rozpoczęło pracę już w socjalistycznych przedsiębiorstwach. Ogromnie wzrósł poziom wykształcenia i kwalifikacji zawodowych. Ponad milion robotników ukoń­czyło szkoły zawodowe.

Wieś osiągnęła najwyższy awans materialny i cywilizacyjny, warstwą dominującą stali się chłopi średniorolni, blisko milion chłopów małorolnych łączy pracę w gospodarstwie z pracą w przemyśle, budownictwie i transporcie, a ponadto milion mieszkańców wsi pracuje wyłącznie poza rolnictwem. Aczkolwiek wieś pozostaje u nas przeważnie drobnotowarowa, to stopień powiązania gospodarstwa chłopskiego z państwem, z przemysłem i handlem socjalistycznym zmienia głęboko eko­nomiczne i społeczne stosunki na wsi, włącza masy chłopskie w ogólny nurt rozwojowy kraju.

Inteligencja polska nie tylko ogromnie wzrosła liczebnie, lecz w 90 proc. zdobyła wiedzę i wykształcenie w Polsce Lu­dowej; w połowie rekrutuje się ona z warstw robotniczych i chłopskich. Głębokim przemianom uległa struktura we­wnętrzna inteligencji, najsilniej wzrósł w jej szeregach udział inżynierów i techników oraz zwiększył się znacznie ich pre­stiż społeczny. W ciągu 10 lat (1950—1960) liczba osób z wyż­szym wykształceniem technicznym i medycznym wzrosła z 37 do 133 tys., a liczba osób z wyższym wykształceniem w za­kresie wszystkich specjalności osiągnęła w 1960 r. 270 tys. osób.

Dla oceny głębokości przemian, które zaszły w strukturze naszego narodu, niezmiernie istotne jest jego odmłodzenie. 40 proc. ludności Polski — to młodzież do lat 19; ludzie w wie­ku do lat 34, to jest tacy, których młodość i samodzielne życie rozpoczęły się już w Polsce Ludowej — stanowią 60 proc. naszego społeczeństwa.

Wszystko to świadczy o tym, że zarówno z punktu widzenia struktury klasowej narodu, jak i jego struktury wieku, baza społeczna dla ideologii burżuazyjnej uległa wybitnemu zwę­żeniu i powstały obiektywne, sprzyjające warunki upowszech­niania i ugruntowania świadomości socjalistycznej.