Samsara czyli odwieczna wędrówka moich myśli

Z tym Orbanem to Pan pojechał .. .:)

Ten Orban niepotrzebny na końcu ale fakt faktem idę na film. W Wawie grają tylko w 3 kinach, Kinoteka, Luna i Kinokawiarnia w Falenicy :)

"o suwerenność Ojczyzny trzeba walczyć tak jak Victor Orban na Węgrzech"
Mądrzej. Dzięki węgierskim doświadczeniom. Zasługą Orbana jest to, że jest prekursorem.

Film jest mocno buddystyczny z tego względu nie podobał mi się np. fragment o posiadaniu broni. Zdjęcia były piękne, to fakt. Szczególny podziw bierze masowość produkcji mięsa.

Los każdego z nas, w każdej chwili, jest dokładnie taki, na jaki zasłużyliśmy sobie do tego momentu. Nic nowego, aczkolwiek dla wielu trudne do przyjęcia (wszak lokalizowanie winy, za własne niepowodzenia - poza sobą, to jeden z przewodnich motywów człowieka - nie tylko Polaka).

Dla mnie przyczyny są bardzo jasne: za dużo wódki, za mało myślenia...

"człowiek zamienia się w robota, maszynkę do przetwarzania żywności, automat w fabryce" "Indoktrynacja" http://www.youtube.com/watch?v=ShZtvPSiqAM polecam filmik! robotyzacja życia w 100% jest realizowana

Panie Pośle, zgadzam się ze stwierdzeniem, że każdy ma w życiu to, na co zasługuje.
Jednocześnie życzę, aby każdy człowiek zasługiwał na wszystko, co najlepsze.
W końcu ....jesteśmy skazani na sukces !

Tak, ja też z pewnością pójdę na ten film. I nie wiem czy nie bardziej niż jego krótki opis zachęciły mnie słowa mówiące o Klubie Filmowym w Gdyni :) Podzielam sentyment do takich miejsc...

zazdroszczę, nie mam czasu na kino, właśnie wysłąłem do Brukseli na konkurs propozycję projektu badawczego, tylko czy przebije się przez te biurokratyczne procedury?

Dzięki powyższej recenzji zwróciłem uwagę na „Samsarę”. W samą porę, bo dzięki temu zdążyłem jeszcze na ostatni seans w gdańskim „Heliosie”. Wiem, że to rzecz ryzykowna zamieszczać komentarz w 10 dni po pojawieniu się artykułu. Ale trudno, film zrobił na mnie na tyle duże wrażenie, że zamieszczam parę własnych zdań na jego temat, nie bacząc czy je ktoś jeszcze przeczyta...
Mówienie, że „Samsara” jest filmem dokumentalnym jest pewnego rodzaju uproszczeniem. Istotnie, jest to zbiór obrazów zarejestrowanych bez udziału scenografa.
Ale sposób filmowania, montaż, dobór scen, muzyki – słowem, cała robota reżyserska wskazują, że mamy do czynienia z bardzo wyraźną kreacją artystyczną. To prawda, nie ma dialogów i nie ma scenariusza. Okazuje się jednak, że nie są one niezbędne by snuć filmową opowieść o upadku człowieka. Opowieść? Może bardziej odpowiednie byłoby słowo „przypowieść”?
Cóż więc mamy w tej przypowieści? Wędrówkę przez wieki i kontynenty. Patrzymy na ludy, które „dopiero co” gdzieś powstały, jak i cywilizacje, które dawno odeszły. Ślad w kamieniu, który po nich pozostał też okazuje się nie być wieczny. Obserwujemy jak powoli acz nieuchronnie traci wyrazistość rysunku, wietrzeje, zanika... Kołowrót zniszczeń i narodzin. I w tym wszystkim ludzie. Człowiek. Pnący się ku Bogu. Z kamiennych budowli wzniesionych na szczytach gór obserwujący i sławiący Dzieło Stworzenia.
Widzimy tych dawno odeszłych Herosów ducha. Znieruchomiałych, zaklętych w rysunku, rzeźbie... Ale są też i żywi. Widzimy ich in statu nascendi. Ukrytych pod smugami farby zdobiącej ciemne, afrykańskie twarze albo w ostrożnym stąpaniu zmęczonych nóg robotników wynoszących na plecach siarkę z wulkanicznej kopalni. Obraz olśniewa. Zamieramy w osłupieniu i zachwycie. Mówiąc sobie: „Boże, jak pięknym mnie uczyniłeś”.
I z drugiej strony mamy przerażającą współczesność cywilizacji pieniądza i konsumpcjonizmu...Ludną. Oszalałą w pędzie donikąd. Ludzi żrących jak wieprze, kopulujących, agresywnych. Ludzi hodowanych. W biurach przywodzących na myśl obozy pracy, w obozach zabawy i wypoczynku, w jednakowych segmentach sypialnych... Patrzymy z niedowierzaniem na kłębiące się tłumy zadając sobie pytanie: to my tak wyglądamy, to JA?!
I przychodzi westchnienie: „Boże, do czego doprowadziliśmy Twoje dzieło”.
Na pokazywaniu tej opozycji, wspaniałej przeszłości i upadłej teraźniejszości, zbudowany jest film.
Katastrofa opisana z niezwykłym rozmachem, pięknymi i zastanawiającymi obrazami.
To tyle? Niezupełnie, choć przecież wystarczyłoby. Niestety, film nie ogranicza się tylko do opisu upadku. Fricke pokazuje nam alternatywę dla szaleństwa tej cywilizacji jaka, zdaniem reżysera, istnieje w świecie buddyzmu. Spokój mnichów, codzienne ceremoniały przynoszące spokój umysłowi i zmysłom. Prostota życia, piękno natury. Jednak nie każdemu będzie odpowiadać ta propozycja życia poza czasem, powolnego „roztwarzania się” istnienia.
A więc z powrotem odwracamy spojrzenia ku naszemu światu. Gdzie są przyczyny upadku? Czy jest nadzieja? Fricke pokazuje nam przeludnione miasta, zakorkowane autostrady, tłumy na stokach narciarskich i w basenach... Czy rzeczywiście jest tak, że ilość przeszła w tak marną jakość? Film zdaje się właśnie na to wskazywać. To trochę słaba analiza. Albo taka scena: rodzina uzbrojona w broń automatyczną pozuje do zdjęcia. Ujęcie pośród sekwencji innych obrazów przedstawiających maszerujące wojska, zacięte twarze, gotowość do agresji. Że co?, że niby te zorganizowane armie biorą początek w naszej biologicznej, i karmionej od dzieciństwa drapieżności? Tu znowu mam wątpliwości czy to istotnie tak jest, i czy to myśl dostatecznie dojrzała by ją poprzez film milionom ludzi rozgłaszać?
Opis współczesnej rzeczywistości zdaje się być kompletny. Widzimy ludzi jedzących, bawiących się, odpoczywających, pracujących, itd. Po namyśle jednak stwierdzamy, że czegoś brakuje. A gdzie banki, giełda, politycy, kancelarie prawne, związki zawodowe, partie polityczne...? Gdzie są, by użyć określenia z „Defendora” - „kapitanowie przemysłu”? Słowem gdzie te miejsca, którym zwykliśmy przypisywać rolę sprawczą wielu istotnych wydarzeń. W warstwie intelektualnej film jest dziwnie słaby. Ilekroć próbuje dać jakąś odpowiedź, to jest ona niepełna i budzi wątpliwości. Znamy to, wokół nas pełno ludzi zagubionych we współczesnym, trudnym do zaakceptowania i zrozumienia świecie. Dla nich jedynym remedium na pojawiające się uczucie bezsilnej złości jest zamknięcie się w odruchowym, emocjonalnym – PRECZ! „Precz z polityką, nie chcę nawet o tym myśleć, dajcie mi święty spokój...” Wydaje się, że Ron Fricke, reżyser „Samsary” kieruje się podobnym odruchem. Odchodzi w świat buddyjskiej nirwany pozostawiając nas, byśmy sami sobie radzili z naszym światem dogorywającym w konwulsjach.
Pomimo powyższych zastrzeżeń, to dobry, mocny obraz. Aż chciałoby się posiadać go w domowej filmotece. W takim jednak wypadku konieczny duży, dobry telewizor by smakować detale obrazu i, najważniejsze, kinowy reżim zachowania: półtorej godziny skupienia bez rozmów, chipsów i telefonów... Ja miałem nieszczęście siedzieć w kinie w pobliżu rodzinki, która na salę kinową najwyraźniej przeniosła się wprost sprzed telewizora we własnym domu. Próba zwrócenia im uwagi została potraktowana jako atak na wolność osobistą. Pomimo całej irytacji było to jednak doświadczenie wzbogacające odbiór filmu. Bo oto grupa małpiszonów z amerykańskiego McDonalda, uzbrojona we frytki, colę i tępe wyrazy twarzy spojrzała nagle w stronę ciemnej sali kinowej i zobaczyła swoje odbicie. Spojrzenia przesunęły się po sobie i po chwili wszystko ruszyło dalej. Tylko mnie zrobiła się w głowie „stopklatka” i trwam w zdumieniu nad tą chwilą. Gogolowskie „Z czego się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie” zawisło w powietrzu jak groźne memento...