Paranoja aborcji!

  Je­śli trzy­mam pa­lec w ogniu, na 100% się opa­rzę – to fakt. Jed­nak je­śli ktoś twier­dzi, że uro­dze­nie dziec­ka do­pro­wa­dzi go do trau­my, de­pre­sji czy pa­ra­noi – to już wy­łącz­nie je­go su­biek­tyw­ne prze­ko­na­nie, któ­re­go nie moż­na zwe­ry­fi­ko­wać. Set­ki ty­się­cy ko­biet ro­dzi dzie­ci w trud­ny­ch wa­run­ka­ch, w skraj­nej bie­dzie, w sy­tu­acja­ch dra­ma­tycz­ny­ch, i ja­koś nie do­ko­nu­ją sa­mo­bój­stw na ma­so­wą ska­lę. Sko­ro więc więk­szo­ść da­je so­bie ra­dę, to te, któ­re twier­dzą, że „mu­szą” za­bić dziec­ko, bo ina­czej nie prze­ży­ją – po pro­stu kła­mią.

  Abor­cja nie je­st żad­nym „wy­bo­rem” – to bru­tal­ne, ce­lo­we za­bój­stwo czło­wie­ka, któ­ry nie ma jak się bro­nić. Je­śli mor­der­ca tłu­ma­czy, że mu­siał za­bić, bo ina­czej po­padł­by w de­pre­sję, to nikt nie trak­tu­je te­go ja­ko uspra­wie­dli­wie­nia. Nie­mniej, gdy ko­bie­ta mó­wi, że mu­si za­mor­do­wać wła­sne dziec­ko, bo ina­czej „jej psy­chi­ka te­go nie wy­trzy­ma”, to na­gle le­wi­co­wi ide­olo­dzy uzna­ją to za ra­cjo­nal­ny ar­gu­ment.

  Abor­cja nie ra­tu­je żad­ne­go ży­cia – abor­cja za­wsze koń­czy się śmier­cią. Je­dy­ne py­ta­nie brz­mi: kto gi­nie – mat­ka czy dziec­ko? Je­śli ist­nie­je re­al­ne, me­dycz­ne za­gro­że­nie dla ży­cia ko­bie­ty, to ma­my dy­le­mat tra­gicz­ny. Jed­nak le­ga­li­za­cja abor­cji na żą­da­nie to czy­sta eu­ge­ni­ka – eli­mi­no­wa­nie „nie­chcia­ny­ch” dzie­ci, bo ktoś uznał, że są pro­ble­mem.

  Gdy­by sto­so­wać lo­gi­kę abor­cjo­ni­stów do in­ny­ch dzie­dzin ży­cia, na­le­ża­ło­by po­zwo­lić na eli­mi­na­cję każ­de­go, kto prze­szka­dza w re­ali­za­cji cu­dzy­ch pla­nów – ro­dzi­ców na sta­ro­ść, cho­ry­ch wy­ma­ga­ją­cy­ch opie­ki, lu­dzi nie­peł­no­spraw­ny­ch, dzie­ci, któ­re pła­czą w no­cy. Bo prze­cież ich obec­no­ść „ob­cią­ża psy­chicz­nie” in­ny­ch.

  Le­wi­ca pró­bu­je wmó­wić lu­dziom, że ich fo­bie, neu­ro­zy i pa­ra­no­je są waż­niej­sze niż ży­cie nie­win­ny­ch dzie­ci. Stra­szy ko­bie­ty, że ma­cie­rzyń­stwo to tor­tu­ra, pro­mu­je kult ego­izmu i wy­ra­cho­wa­nia, a każ­de ży­cie, któ­re nie pa­su­je do ich wi­zji, trak­tu­je ja­ko „pro­blem” do usu­nię­cia. Je­śli tak wy­glą­da „po­stęp”, to je­st to po­stęp cy­wi­li­za­cji śmier­ci.

  Dla­te­go abor­cja nie po­win­na być le­gal­na z po­wo­du su­biek­tyw­ny­ch „na­stro­jów psy­chicz­ny­ch” ko­bie­ty, tyl­ko pod­le­gać wy­łącz­nie twar­dym kry­te­riom me­dycz­nym do­ty­czą­cym za­gro­że­nia ży­cia. Pa­ra­no­je le­wi­co­wy­ch ak­ty­wi­stek nie mo­gą być pod­sta­wą do zmia­ny pra­wa. Za­mia­st słu­chać lu­dzi, któ­rzy na­wo­łu­ją do mor­du, na­le­ży ich le­czyć i izo­lo­wać od de­ba­ty pu­blicz­nej, za­nim ich tok­sycz­na ide­olo­gia po­chło­nie ko­lej­ne po­ko­le­nia nie­win­ny­ch ofiar.

Grzegorz GPS Świderski
https://t.me/KanalBlogeraGPS
https://Twitter.com/gps65