Mandat SMM OBWE, a także obowiązki stron w Trójstronnej grupie kontaktowej, zaznaczone we Wspólnych Konkluzjach Końcowych w sprawie wyników spotkania w formacie normandzkim z dnia 09.12.19, przewidują dostęp SMM do całego terytorium Ukrainy, w tym terytorium czasową niekontrolowanych przez ukraiński rząd.
Wraz z długotrwałą blokadą przez Rosję i jej okupacyjną administrację możliwości pełnienia przez SMM monitoringu na obszarach okupowanych, od marca 2021 r. Kreml także zintensyfikował walkę elektroniczną, mająca na celu zniwelowanie kluczowego technicznego nadzoru nad zasobami dalekiego zasięgu bezzałogowych statków powietrznych Misji, których wykorzystanie ujawniło do tej pory najwięcej informacji o faktycznych oznakach obecności wojskowej Rosji na Ukrainie.
Federacja Rosyjska wykorzystuje nieprzejrzystość oraz brak międzynarodowego monitoringu na granicy z Ukrainą w celu dostarczania broni, sprzętu wojskowego i amunicji do czasowo okupowanych terytoriów Ukrainy, nielegalnego eksportu zasobów naturalnych i środków produkcji z ukraińskich przedsiębiorstw przemysłowych, rotacji sił okupacyjnych i realizacji działań na rzecz integracji okupowanych części obwodów Ługańskiego i Donieckiego z Rosją.
Porozumienia mińskie były początkowo rozwiązaniem tymczasowym, mającym na celu zatrzymanie aktywnej fazy działań wojennych na Donbasie. We wrześniu 2014 i lutym 2015 roku zostały one podpisane w warunkach zagrożenia militarnego ze strony Federacji Rosyjskiej. Dlatego są one wymuszonym wyborem Ukrainy. Strony sygnatariuszy nie mają jednoznacznej interpretacji kolejności wykonywania poszczególnych punktów porozumień. Kluczowym dokumentem w kontekście porozumień mińskich jest Konwencja wiedeńska o prawie traktatów z 1969 r. (art. 52: „Przymus państwa groźbą lub użyciem siły”).
Były prezydent Francji F.Hollande wspominał w swoich publikacjach o groźbach ze strony Putina podczas rozmów o treści porozumień mińskich.
mPolska24
