Chamstwo ponad podziałami

Przynosi mi wpisy na portalach społecznościowych, gdzie nie tylko anonimowe „jaja” wylewają strumień pomyj ze słowami, których porządny człowiek nawet znać nie powinien, ale także różne” autorytety” – poczynając od parlamentarzystów a na dziennikarzach i artystach kończąc, nie przebierają w słowach, byle tylko skopać, upodlić, okazać swoja pogardę wszystkim „innym” – tym, którzy inaczej myślą, co innego robią, inaczej wyglądają, biorą udział w nie w tych, co należy – zdaniem „autorytetów” -  demonstracjach.

Pogarda dla ludzi przybiera róże formy, ale przeważnie wynika z przekonania, że jest się lepszym, mądrzejszym, że jest się strażnikiem jedynie słusznych poglądów i działań. Gardzi się tymi, którzy są biedniejsi, a nagle mogą też pojechać nad morze czy zabrać dzieci do kina. Pluje się mentalnie na przeciwników politycznych, bo w walce o władzę wszystkie chwyty są dozwolone, a o kodeksie Boziewicza, Lasku Bielańskim czy zdolności honorowej prymitywni nosiciele jedynej prawdy i racji nawet nie słyszeli.

Wszelkie normy przyzwoitego zachowania w debacie publicznej zostały złamane. I czy to jest sala sejmowa, gdzie kiedyś chamskie odzywki były rzucane anonimowo z ław poselskich i tylko widoczne w stenogramie, a teraz bez oporów wygłasza się je z mównicy, czy też w reklamie czy na Twitterze -  nie ma większej różnicy. Ugodzić śmiertelnie, dotknąć najbardziej wrażliwej części naszej duszy, obrazić tak, by długo bolało…z przekonaniem o prawie pełnej bezkarności.

Dlaczego jako element debaty publicznej wymieniłam reklamę? Bo to jest jej bardzo znaczący segment, docierający prawdopodobnie do szerszego grona odbiorców niż polityczne dyskursy w parlamencie, mediach tradycyjnych czy też Internecie.

Reklamy w stylu „zaje…te” filmy, promujące stację filmową (nawet bez wypikania) już nie robią na nikim wrażenia. I wydawać by się mogło, że w reklamie wszystko jest dozwolone, byleby tylko towar się sprzedał, kiedy wybuchła afera z promocją napoju energetycznego Tiger.

Nie będę pisała o co chodzi, bo prawie wszyscy wiedzą. Pomyślałam sobie wtedy, że być może stanie się to asumptem do jakiejś poważnej dyskusji nie tylko o granicach w promowaniu przedmiotów, ale także ludzi – szczególnie tych, którzy przekraczającą dobre obyczaje a prowokacje uważają za swój znak firmowy i siłę ciągłego istnienia w publicznym obiegu.

Że być może przy tej okazji potępi się publiczne obrażanie kobiet, bez względu na to, czy chodzi o seks w rządzącej partii, czy damską bieliznę w opozycyjnej.

Że już nigdy nie pozwoli się na to, by sfrustrowani artyści czy rokowi muzycy, co do których istnieje uzasadnione podejrzenie, że młodzieńcze ćpanie na starość poczyniło spustoszenie w ich mózgach, będą obrażali Polaków (w ich mniemaniu tylko te gorszą część) mówiąc o otumanionym wódą i 500+ narodzie, który jest zakałą świata.

I wtedy przeczytałam wypowiedź reżyserki Agnieszki Holland, komentującą kolejną „miesięcznicę” smoleńską: „Miesięcznica to brzmi jak z jakiejś powieści futurystycznej, to dziwna nowomowa. Mnie to się również kojarzy z miesiączką, bo miesiączka to comiesięczne krwawienie płodnej kobiety”…

Można wierzyć w różne teorie o przyczynach tragedii smoleńskiej. Można winą za nią obarczać różne osoby. Można być na Krakowskim Przedmieściu co miesiąc 10 kwietnia, a można uważać, że jest to fanatyczna, polityczna demonstracja i po prostu tego dnia omijać tę ulicę.

 Ale jedno trzeba uszanować -  tragiczną śmierć 96 osób oraz nieprzemijający ból i żałobę ich rodzin. Tak, co miesiąc krwawią – serca tych, co opłakują zmarłych.

Rechot reżyserki Holland zdarł z niej warstwę politury. Być może niektórzy pamiętają tę scenę ze sztuki Gabrieli Zapolskiej, kiedy to Dulska z pogardą mówi do Juliasiewiczowej  - tobie się wydaje, że jesteś wyzwolona, bo masz trochę politury na wierzchu…

Reżyserce Holland też się wydaje, że jest subtelną, wrażliwą, wyposażoną w pokłady artystycznego humanizmu i empatii artystką oraz sumieniem narodu. A to wszystko tylko politura, którą jak się zdrapie, to widać nieociosane, prymitywne deski.

Ciekawa jestem, jakby salon i redaktor Żakowski, który nawet nie skomentował owych „miesiączek” z rechotem rzuconych w jego audycji oraz sama reżyserka zareagowali, gdyby ktoś zażartował sobie, że samobójstwo jej ojca (skoczył z okna) to taki nieudany lot Supermena…Prawie tak śmieszne jak miesiączki, prawda?

Obawiam się, że stworzenie koalicji przeciw chamstwu w naszym życiu społecznym i publicznym jest zadaniem dużo trudniejszym, niż stworzenie koalicji opozycyjnych partii. Czy w ogóle jest możliwe i czy ktoś w końcu się odważy, by tacy ludzie byli objęci infamią?

Czekam na pociąg a obok mnie grupka młodzieży. Z rozmowy wynika, że uczęszczają do renomowanego warszawskiego liceum. Co drugie słowo „k…a”, a wszystko jest „zajeb…te”.

Wyrosną z nich w przyszłości politycy, artyści, dziennikarze? Pewnie tak, wzorców dzisiaj mają pod dostatkiem.