„Dobra zmiana” w polityce wschodniej

Musi dziwić, jak dalece Prawo i Sprawiedliwość odchodzi od polityki wschodniej, którą starał się prowadzić Lech Kaczyński – tak dzisiaj przez tę partię wynoszony na pomniki. Lechowi Kaczyńskiemu do głowy by nie przyszło, by kosztem polskiej mniejszości na Białorusi budować jakieś niejasne relacje z białoruskim autokratą.

Trudno też zrozumieć tę dziwną u tej partii (i jej prezesa) tendencję do otwierania coraz to nowych frontów. Likwidując telewizję Biełsat Prawo i Sprawiedliwość wchodzi przecież w konflikt z częścią bliskiego sobie dotąd środowiska politycznego. Szefową Biełsatu jest bowiem Agnieszka Romaszewska, znana dziennikarka, wiceprezeska przyjaźnie nastawionego wobec tzw. „dobrej zmiany” i raczej sprzyjającego prawicy Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, a prywatnie córka nieżyjącego już senatora Zbigniewa Romaszewskiego, który przez dwie kadencje sprawował swój mandat z rekomendacji PiS-u.

PiS za nic w tej sprawie ma też apel w obronie „Biełsatu” podpisany między innymi przez noblistkę Swietłaną Aleksijewicz, obrońcę prawa człowieka na Białorusi Alesia Bialackiego czy nieuznawaną przez reżim Łukaszenki szefową Związku Polaków na Białorusi Andżelikę Borys.

Jednak najbardziej smutne w tym kolejnym wymiarze pisowskiej „dobrej zmiany” jest to, iż PiS, niszcząc telewizję Biełsat, po prostu chce sobie oczyścić przedpole do nawiązania ściślejszych relacji z władzami Białorusi. Trochę na zasadzie „swój do swego”. A ci „swoi” to z punktu widzenia prezesa PiS-u tacy wirtuozi sterowanej demokracji jak Orban, Erdogan i Łukaszenka właśnie.