Szkoda Lecha

Od elektryka do prezydenta - trudno o coś bardziej romantycznego. I gdyby Wałęsa poznał kilka legend o herosach i greckich bogach, to wiedziałby, że cały myk polega na tym, że są oni pełni wad i ułomności charakteru – taki Zeus to okropny dziwkarz, Hades był introwertykiem, a Ares był raczej głupkowaty. O tych wadach wszyscy wiedzą i nie ujmują im one wcale boskości. Bo w tych mitach, tak jak w życiu, nie chodzi o to, że się upada, tylko o to, jak się wstaje z kolan. 

Można opowiadać cuda wianki, że są ludzie bez skazy, ale to bzdura, wszyscy mają ułomności i blizny. Niestety Lech Wałęsa przegapił moment, w którym mógł być na szczycie. Chwilą tą było pierwsze spotkanie Wolnych Związków Zawodowych, na którym powinien powiedzieć: upadłem, byłem TW, ale pokazałem im środkowy palec, a dziś chcę odkupić swoje winy – wiem jak to działa i dlatego jestem bardzo cenny dla was. Czy taka deklaracja by coś zmieniła w biegu historii? Nie wiem. Może dziś to nie Wałęsa byłby twarzą buntu, ale gdyby był – to byłby ikoną większą od Piłsudskiego. Dziś jego mit jest słusznie demontowany. Ważne jest jednak stwierdzenie, że nie jest demontowany ani przez Kiszczaka, ani przez IPN, ani nawet przez Cenckiewicza. Jest on demontowany przez samego Wałęsę. I nie może być dla niego litości, bo jeśli będzie, to nigdy nie doczekamy się bohatera narodowego, na którego imię same będą się zginać kolana. Prawda przeciw światu. 

Dziś nie szkoda mi Wałęsy, dziś szkoda mi jego rodziny, która albo musi się wyrzec ojca i męża albo brnąć w jego obronę i uwiarygodniać kolejne kretynizmy, jakie wygaduje lub wypisuje.