Serwis używa plików cookies, aby mógł lepiej spełniać Państwa oczekiwania. Podczas korzystania z serwisu pliki te są zapisywane w pamięci urządzenia. Zapisywanie plików cookies można zablokować, zmieniając ustawienia przeglądarki. Więcej o plikach cookies możesz przeczytać tutaj.

Autorzy więcej

Imigranci w Szwecji i RFN – przestroga dla Polski

Inwazja uchodźców czy, mówiąc ściślej, imigrantów do Europy jest w wymiarze kulturowo-społeczno-cywilizacyjno-religijnym największym europejskim wyzwaniem nie tyle od dziesięcioleci, co wręcz od wieków. Na naszych oczach waży się przyszłość Starego Kontynentu. Czy chrześcijańska historia Europy jest w momencie breakingpoint, w czasie swoistego przełomu, czy też, jak lekceważąco mówi przewodniczący Parlamentu Europejskiego, Niemiec Martin Schulz, milion imigrantów to nie jest dużo, w sytuacji gdy kraje członkowskie liczą ponad pół miliarda obywateli?

Inwazja uchodźców czy, mówiąc ściślej, imigrantów do Europy jest w wymiarze kulturowo-społeczno-cywilizacyjno-religijnym największym europejskim wyzwaniem nie tyle od dziesięcioleci, co wręcz od wieków. Na naszych oczach waży się przyszłość Starego Kontynentu. Czy chrześcijańska historia Europy jest w momencie breakingpoint, w czasie swoistego przełomu, czy też, jak lekceważąco mówi przewodniczący Parlamentu Europejskiego, Niemiec Martin Schulz, milion imigrantów to nie jest dużo, w sytuacji gdy kraje członkowskie liczą ponad pół miliarda obywateli?

Zamiast dyskutować z niemieckim politykiem, pozwolę sobie zwrócić uwagę na mało znane w Polsce konkrety dotyczące błyskawicznie rosnącej diaspory muzułmańskiej w dwóch najbogatszych (obok Luksemburga) krajach członkowskich UE, jakimi są Niemcy i Szwecja.

Szwedzkie multi-kulti czyli wzrost przestępczości

Czy rzeczywiście nie widać związku między napływem imigrantów (uchodźców) do Królestwa Szwecji a faktem, że w ostatnim czasie nastąpił tam wzrost szczególnie groźnych przestępstw o 300%? Przy czym liczba gwałtów wzrosła niemal o... 1500%. Zgoda, że definicja gwałtów w Szwecji jest szersza niż w naszym kraju i szeregu innych państw europejskich, jednak mimo wszystko są to porażające statystyki. Jak pisała szwedzka badaczka problemów multi-kulti Ingrid Carlqvist: „Szwecja jest zmuszona pobrać się z mężczyzną, którego nie wybrała, ale którego ma kochać i szanować, mimo że ją bije i źle traktuje. A jej rodzice (w domyśle – władze, dop. R. Cz.) mówią, aby była ciepła i okazywała mężowi solidarność”. Trudno się dziwić temu porównaniu, które jest aluzją do „ustawianych”, ale niechcianych małżeństw w islamie, zważywszy, że jeszcze przed tegorocznym oceanem imigrantów do Europy, w tym Szwecji, do tego państwa rocznie przyjeżdżało niemal 200 tysięcy imigrantów. Oznacza to rok w rok aż 2% (!) ludności Królestwa Szwecji. Zdecydowana większość z tych ludzi nie ma ani pracy, ani adekwatnego do wymogów rynku pracy wykształcenia. Wisi zatem na garnuszku pomocy państwowej – czytaj: szwedzkiego podatnika.

Wzrost rozbojów w Szwecji, w tym jednym z dwóch największych terytorialnie państw Europy (obok Francji), w dużym stopniu zawdzięczany imigrantom, spowodował reakcję samoobronną społeczeństwa „Wikingów”. Nie tylko w postaci licznych stron internetowych, które zrywają z polityczną poprawnością i są więcej niż sceptyczne w stosunku do uchodźców, a w szczególności uchodźców muzułmańskich. Reakcją było też zwiększenie zakupów osobistej broni palnej i większa liczba zarejestrowanych sztuk broni palnej. Pod koniec listopada 2015 szacowano, że zarejestrowanych jest prawie 2 miliony sztuk broni palnej, które należą do niemal 570 tysięcy osób. W tej statystyce nie uwzględniono broni posiadanej nielegalnie.

Ogromne nawet dla RFN koszty

Przenieśmy się przez morze do Republiki Federalnej Niemiec. Ocenia się, że 7 na 10 imigrantów, którzy przybyli, przybywają czy przybędą do RFN to niewykwalifikowani robotnicy bez żadnych szans znalezienie dla siebie oferty na rynku pracy. Przy czym owe 70% nie zależy od tego czy do naszego zachodniego sąsiada przybędzie 800 tysięcy przybyszy czy milion – jak się teraz coraz częściej mówi ‒ czy może nawet 1,5 miliona. Minister pracy i spraw społecznych w rządzie Angeli Merkel, Andrea Nahles twierdzi, że dodatkowe koszty dla niemieckiego systemu socjalnego (nie mówimy o dodatkowych wydatkach samorządów!) wynoszą na dziś ‒ grudzień 2015 ‒bagatela, 7 miliardów euro!

W obecnym lub najbliższym czasie w niemieckich miastach znalazło się lub ma się znaleźć około miliona (sic!) mężczyzn, którzy po niemiecku nie mówią i nie są zdolni do zarabiania na własne utrzymanie. To wyobcowanie oczywiście przyśpieszy radykalizację islamu i islamistów. Brak „niemieckiego raju obiecanego” ‒ jak pisze mieszkający w Berlinie ekspert Sławomir Ozdyk w tekście „Lewacka polityka imigracyjna zarzewiem europejskiej anarchii” ‒ buduje poczucie zderzenia trudnej rzeczywistości z łatwymi o niej wyobrażeniami i prowadzi ich samych, a w przyszłości zapewne – wzorem Francji – ich dzieci i wnuki do RFN prostą drogą do zapisania się do radykalnego islamskiego stowarzyszenia, a z czasem do grupy terrorystycznej. Jeszcze gorzej, gdy „samotne wilki” czyli radykalni muzułmanie działający w pojedynkę, biorą się za odwet na własną rękę (mowa o próbach takich właśnie kilku ostatnich zamachów w Niemczech). Tym trudniej ich namierzyć.

Skądinąd w Berlinie toczy się dyskusja czy owi muzułmańscy imigranci będą mieli w swoich szeregach 70% niewykwalifikowanej „siły roboczej” czy też odsetek takich ludzi bez żadnych perspektyw zawodowych, skazanych na socjal będzie bliższy nawet 80%. Oto pyta już nie tylko niemiecka „ulica”, przeciętni zjadacze chleba z Belina, Dortmundu czy bawarskich wioseczek, ale także coraz częściej eksperci, a nawet politycy tkwiący dotychczas w kagańcu i obroży political correctness.

Ta debata nakłada się na inną, sprowadzającą się do pytania czy islam, obok chrześcijaństwa czy tradycji judaistycznej, jest już częścią Niemiec? Na „tak” odpowiedziała już w zeszłym roku Kanzlerin Merkel, ale jako pierwszy uczynił to były prezydent RFN Christian Wulff jesienią 2010 roku. Charakterystyczne były badania opinii publicznej, a dokładniej elektoratów poszczególnych partii, jak zareagowały na to stwierdzenie. Wbrew często powtarzanym, także w Polsce, stereotypom, iż to prawica jest najbardziej „islamosceptyczna” czy, mówiąc językiem ideologicznym: „islamofobiczna”, najbardziej niechętni stwierdzeniu, że „islam przynależy do Niemiec” byli wyborcy… radykalnej lewicy (LINKE). Aż 56% czyli 11 na 20 sympatyków lewaków i postkomunistów odpowiadało „NEIN” na to pytanie. Tymczasem w elektoracie centroprawicowych CDU-CSU odpowiedzi rozkładały się równo pół na pół ‒ po 48%. Bardziej otwarci na akceptację religii muzułmańskiej jako elementu kultury Niemiec współczesnych byli liberałowie („za” ‒ 53%) i socjaliści („za”‒55%). Najbardziej „islamoentuzjastyczni” byli Zieloni (odpowiedzi na „tak” udzieliło 7 na 10 wyborców tej partii).

Tęsknota za grzecznymi Turkami

No tak, tyle że to było pięć lat temu, gdy Niemcy jeszcze nie przeżyli jesiennej traumy imigracyjnej A.D. 2015. Teraz nastoje w RFN, podobnie jak w całej Europie (przykład tradycyjnie poprawnych społeczeństw skandynawskich – Szwedów i Duńczyków – jest tu najbardziej spektakularny) nastroje przesunęły się w kierunku niechęci nie tylko do obecności muzułmanów we własnym kraju, ale nawet do islamu jako takiego. Ciekawe czy bliższa znajomość Koranu i takich oto słów: „ I zabijajcie ich, gdziekolwiek ich spotkacie. Wypędzajcie ich, skąd oni was wypędzili. Przesiedlanie jest gorsze niż zabicie (…) Gdziekolwiek oni będą, zabijajcie ich! ‒ Taka jest odpłata niewiernym!” (Koran 2:19) ‒nie spowodowałoby jeszcze większego dystansu do religii proroka Mahometa?

Muzułmanie byli częścią niemieckiego społeczeństwa już od lat 1950. Ale szukający rozpaczliwie pracy Turcy, marzący o lepszym życiu i nie mający ambicji nawracania swoich niemieckich szefów i sąsiadów na „prawdziwą religię”, to byli zupełnie inni muzułmanie niż ci obecni. Dzisiaj polaryzacja wyznawców islamu w RFN stała się jaskrawa. Z jednej strony mamy reprezentantów Niemiec w piłce nożnej – mistrzów świata o korzeniach nie tylko polskich (Podolski, Klose), ale także tunezyjskich i tureckich (Sami Khedira i Mesut Özil) czy polityków pochodzenia tureckiego, jak współprzewodniczący Partii Zielonych (Cem Özdemir) czy kobiety-ministrowie: pracy w mieście-landzie Berlin (Dilek Kolat) czy spraw socjalnych w Nieder-Sachsen – Dolnej Saksonii (Ajgül Özkan). Z drugiej strony już sześć lat temu niemieckie służby specjalne oceniały, że w RFN działa około 30 organizacji islamistycznych, w szeregach których jest przeszło 36 tysięcy muzułmańskich aktywistów. Tylko założona przez byłego premiera Turcji Necmettina Erbakana organizacja „Milli Görüş” prowadziła do niedawna co najmniej 330 meczetów.

Od trzydziestu lat w Niemczech funkcjonuje także słynny Hezbollah, libańska szyicka milicja. Liczy niespełna 1000 członków czy sympatyków i choć nie ma oficjalnych, znanych z nazwiska przedstawicieli, to werbuje swoich żołnierzy za pośrednictwem około 30 meczetów i muzułmańskich centrów kultury.

W porównaniu z tym „islamskim problemem” największego, najbogatszego i najbardziej wpływowego kraju członkowskiego UE, Polska jest w zupełnie innej, lepszej, sytuacji. Ale żeby projektować właściwą politykę imigracyjną, należy wiedzieć co dzieje się w tym zakresie u sąsiada.

*tekst ukazał się w „Gazecie Polskiej Codziennie” (24.12.2015)

Data:
Tagi: #

Ryszard Czarnecki

Ryszard Czarnecki - https://www.mpolska24.pl/blog/ryszard-czarnecki

polski polityk, historyk, dziennikarz, działacz sportowy, poseł na Sejm I i III kadencji, deputowany do Parlamentu Europejskiego VI, VII i VIII kadencji, były wiceminister kultury, były przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej i minister – członek Rady Ministrów, wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego.

Komentarze 0 skomentuj »
Musisz być zalogowany, aby publikować komentarze.
Dziękujemy za wizytę.

Cieszymy się, że odwiedziłeś naszą stronę. Polub nas na Facebooku lub obserwuj na Twitterze.