Unijne święto jest ważne także przez to, że grzebie wiele strachów i lęków. Apokalipsa, która miała spaść na Polskę okazała się spustoszeniem w głowach przeciwników integracji. Wbrew przepowiedniom dalej jesteśmy państwem suwerennym. Będziemy nim w przyszłości, bo suwerenny naród nie może pozbawić się suwerenności.
Mój rząd był ostatnią zmianą w sztafecie europejskich marzeń i aspiracji Polaków. Wykazał sprawność i determinację, ale korzystał też ze wsparcia wewnętrznego i zewnętrznego. Nie sposób podziękować wszystkim, wymienię tylko nazwiska ludzi, których nie ma już wśród nas: Bronisława Geremka i Jacka Kuronia.
Pamiętam też o sojusznikach z zagranicy: kanclerzu Schröderze i komisarzu Verheugenie. Bez tych dwóch Niemców nasze starania o wejście do Unii Europejskiej byłyby trudniejsze. Do rangi symbolu urasta fakt, że Polska droga na Zachód wiodła przez Niemcy. Współczesne pokolenia Niemców i Polaków mogą być dumne, że granica z krwi i żelaza, która dzieliła przez wieki nasze narody, dzisiaj jest już tylko symboliczną linią na mapie.
Przeszłość jest kartą zamkniętą. Ale przyszłość – zielone drzewo życia wymaga od nas troskliwości i skupienia. Uwagi tym większej, że dzień jutrzejszy Europy jest przyszłością świata. To, co zdarzy się na naszym kontynencie, będzie miało wpływ na cały glob. Niestety Europa wydaje się uśpiona. Europejskie marzenie przerodziło się w drzemkę. A przecież XIX wieczny model państwa narodowego nie może wyznaczać przyszłości i modelu Europy. Integracja musi posuwać się naprzód. Zamiast dalej budować iluzje trzeba tworzyć konstytucję i instytucje Państw Zjednoczonych Europy. To oznacza głęboką integrację we wszystkich możliwych wymiarach.
Kolejna polska sztafeta, która ma już inny cel – zbudować nowoczesną tożsamość Europy i narodu Europejczyków ma wielką rolę do odegrania. W byciu Polakiem i Europejczykiem nie ma przecież żadnej sprzeczności.
mPolska24
