Na ołtarzu Kaczyńskich

7 marca umieściłem na blogu wpis, że sekretarzem generalnym NATO zostanie Anders Fogh Rasmussen. Duński premier, który swym politycznym credo uczynił słowa prezydenta Roosevelta, że w polityce naprawdę liczą się tylko ludzie „o twarzach pokrytych kurzem, potem i krwią”. Rasmussen przewodził Unii Europejskiej w finale prowadzonych przez mój rząd negocjacji akcesyjnych. To właśnie z nim toczyłem przez cały dzień – 13 grudnia 2002 roku dramatyczne rokowania otwierające wejście Polski do europejskiej wspólnoty. 
Kiedy pisałem te słowa prezydent Kaczyński z tajemniczą miną opowiadał o ważnych spotkaniach, które wypromują ministra Sikorskiego, a politycy PO obwieszczali, że „Lech Kaczyński jest bardzo popularny, szczególnie w państwach bałtyckich, więc może bardzo pomóc”. Polski prezydent jest ostatnim politykiem, który może na arenie międzynarodowej pomóc w czymkolwiek. Minister Sikorski przegrał swoją drogę do NATO nie dlatego, że nie ma ku temu wystarczających kwalifikacji. Szef dyplomacji padł ofiarą silnego wśród polskiej prawicy przekonania, że antyrosyjskość buduje uznanie i prestiż na Zachodzie. Obóz braci Kaczyńskich podniósł to cudaczne credo do rangi oficjalnej doktryny państwowej. W efekcie Polska ma dziś gębę rusofoba, który przeszkadza w „resetowaniu” relacji amerykańsko – rosyjskich i jest zbędny, jako poważny sojusznik.  
Zbędny także w wyścigu do światowych i europejskich stanowisk.