Kreacjonista-pacyfista

Pamiętacie Państwo Mirosława Orzechowskiego? To ten ex-wiceminister edukacji, który ogłosił, iż nauczycieli-homoseksualistów należy wywalać z roboty, bo mogliby pedalstwem zarazić młodzież, a teoria ewolucji powinna zniknąć z podręczników, bo to kłamstwo zbudowane na luźnej koncepcji niewierzącego starszego pana, któremu brakowało ognia wewnętrznego, bo nie jadł mięsa. Tenże intelektualista poświęcił mi w swoim blogu nader poetyczny passus, stwierdzając iż „pałałem żądzą krwi” i z tytułu tej mojej żądzy polscy żołnierze pojechali na „głupią bliskowschodnią wojnę”.
Pryncypialny pacyfizm posła Orzechowskiego jest naznaczony pewnym relatywizmem – czyli czymś, czego Polacy-katolicy nienawidzą szczególnie. Mogę się mylić, ale wydaje mi się, że Mirosław Orzechowski był wiceministrem w rządzie, który wysłał wojska do Afganistanu i nie porzucił wtedy posady, trzaskając drzwiami w wyrazie protestu. O ile dobrze opamiętam, został wylany wraz z całym LPR-em po rozpadzie koalicji. Nie śmiałbym przypuszczać, iż za ówczesną wyrozumiałością pana Orzechowskiego kryła się po prostu chęć zachowania stołka – a zatem, jak rozumiem, uważa on, iż bywają okoliczności uzasadniające wzięcie udziału w działaniach zbrojnych poza granicami kraju.
Czy taką okolicznością może być zagazowanie pięciu tysięcy ludzi, jak miało to miejsce w Halabdży? Albo prawie siedem tysięcy ludzi zlikwidowanych w Abu Gharib w ramach „czyszczenia więzień”? Mało? To może wystarczy tysięcy sto tysięcy zabitych lub „zaginionych” w ramach wymierzonej przeciw Kurdom kampanii „Anfal”? Może wojna staje się trochę mniej „głupia”, jest toczona przeciw władcy, którego ulubioną metodą radzenia sobie z krytyką jest figurująca oficjalnie w KK kara obcięcia języka? A może choć trochę uzasadnia interwencję publiczne ścinanie głów kobietom podejrzanym o prostytucję, zatrudnianie w więzieniach „zawodowych gwałcicieli”, wyłupywanie oczu, przewiercanie rąk wiertarką elektryczną, kąpiele w kwasie solnym i kilka innych tortur stosowanych powszechnie, także wobec dzieci osób podejrzanych o działalność opozycyjną? Czy którykolwiek z tych argumentów miał prawo nas przekonać, ze świat bez Saddama Husseina będzie lepszym miejscem?
Błędy popełnione przez Amerykanów w Iraku nie czynią cierpienia ofiar Saddama ani odrobinę mniej realnym, choć dziś wielu „pacyfistów” zdaje się dziś o tych ofiarach nie pamiętać.