Polityka prorodzinna? A komu to potrzebne?

Postaram się dziś wymienić kilka argumentów stosowanych przez zwolenników wielce hojnej polityki prorodzinnej i pozwolę sobie przedstawić kilka swoich opinii na ten temat.
Pierwszy i najważniejszy argument jaki pada z ich ust to widmo upadku ZUSu. Czarny scenariusz perspektywy braku możliwości wypłaty emerytur z powodu zbyt niskiej ilości ludzi pracujących w stosunku do ludzi pobierających emerytury od państwa. Według zwolenników polityki prorodzinnej większe świadczenia rodzinne, takie jak becikowe, coraz to dłuższe urlopy macierzyńskie i stosowane przez samorządy tzw. karty dużych rodzin mają długofalowo dać boom demograficzny, z jakim mieliśmy do czynienia w latach 80 XX wieku, kiedy rocznie rodziło się nawet 700 tysięcy Polaków (obecnie jest to około 360 tysięcy- red.)
Z mojego punktu widzenia receptą na naprawę instytucji zajmującej się redystrybucją nie jest zwiększanie redystrybucji w postaci wyżej przeze mnie wymienionej. Receptą jest likwidacja ZUSu i systemu repartycyjnego zaprojektowanego przez kanclerza Ottona Bismarcka, gdy średnia długość życia wynosiła mniej, niż wiek emerytalny. Zamiast instytucji skutecznie marnującej nasze pieniądze, a oficjalnie je wypłacającej powinny istnieć emerytury obywatelskie wypłacane bezpośrednio z budżetu. System emerytur obywatelskich polegałby na wypłacaniu wszystkim Polakom od 67 roku życia jednolitej kwoty w wysokości minimum egzystencjalnego. Ułatwiłoby im to samodzielne, dodatkowe oszczędzanie, a politykom nie spędzałby już sen z powiek upadek niewydolnej instytucji.
Kolejny powód, dla jakiego warto zwiększać inwestowanie w dzietność jest kondycja gospodarcza Polski i jej znaczenie w świecie.
Tu po prostu brak mi słów na tego typu etatystyczny bełkot. Siły państwa i jego gospodarki nie wymierza się na podstawie liczby ludności, a na PKB na głowę mieszkańca. To ten wskaźnik jest bardziej adekwatnym wyznacznikiem bogactwa, a nie Produkt Krajowy Brutto sam w sobie, liczony jako suma wszystkich wytworzonych dóbr i usług w danym kraju. Przykładowo Produkt Krajowy Brutto Ukrainy wynosi 176 mld dolarów amerykańskich, a PKB Luksemburga zaledwie 57 mld dolarów. Gdzie żyje się lepiej i który kraj ma silniejsze przedsiębiorstwa? Odpowiedź pozostawiam wam.
Trzecim i ostatnim argumentem zwolenników, jaki omówię to umożliwienie parom bycia szczęśliwym z posiadania dzieci. Jest im to rzekomo uniemożliwiane przez wysokie ceny mieszkań, przedszkoli, wyprawki szkolnej dla dziecka oraz wszelakich zabawek i gadżetów prze których brak dziecko czuje się wykluczone z grupy rówieśników posiadających najnowszy model Supermana, czy lalki Barbie.
Po części muszę się zgodzić, ale: w mojej opinii może to doprowadzić do patologii jaką jest tzw. życie z posiadania dzieci. Czyli że za urodzenie dziecka rząd Ci płaci, a Ty możesz nie pracować i przepijać całą wypłatę mocno krzywdząc przy tym swoją pociechę. Co do wykluczenia dziecka z grupy także się zgodzę. Uważam ciągłą pogoń za towarem celem upodobnienia się do grupy za zgubną i nie wolno myśleć wyłącznie o dobrach doczesnych, staram się promować taki styl życia wśród ludzi. Aczkolwiek uważam ludzi za wolnych, i to oni wybierają czy chcą być wiecznie zabiegani celem zarobienia na kupienie trzeciego w ciągu 20 lat samochodu.
Według mnie rozbudowana polityka prorodzinna może nieść za sobą wiele niekorzystnych skutków i często jest wręcz ona niepotrzebna. Na świecie mieszka już ponad 7 miliardów ludzi, podczas gdy w roku 1990 to było "zaledwie" 5,2 mld ludzi. Przy takim tempie wzrostu liczebności ludzi na naszej planecie czeka katastrofa. Szybciej będą się wyczerpywać naturalne złoża surowców mineralnych, wycinanych będzie coraz więcej lasów celem zasiedlenia nowych terenów lub uprawy roli celem wyżywienia coraz większej liczby ludności co poniesie za sobą spadek różnorodności biologicznej na Ziemi. Przeludnienie w najgorszym scenariuszu może doprowadzić do III wojny światowej, gdy znajdzie się człowiek głoszący "żeby nie było niczego".
Europa Środkowa się obecnie wyludnia i ja ten proces uważam za szansę, a nie zagrożenie. Rodziny z całego świata powinny brać z niej przykład i przestać rodzić więcej niż trójkę dzieci. Miejsce na następny boom demograficzny jest najwcześniej za 50 lat, a nie teraz.