Okazało się, że zaległości w opłatach sięgają już 5000 zł, przy ok. 200 zł czynszu miesięcznego (po odjęciu dodatku mieszkaniowego wypłacanego przez miasto) za 70 m2 mieszkania, gdzie mieszka 9 osób, w tym 4 osoby dorosłe, z których żadna nie pracuje. Pani nie pracuje i ma trójkę dzieci. Dostaje 1500 zł z programu 500+ i inne zasiłki socjalne. Na pytanie co z pozostałymi dorosłymi osobami, usłyszałem, że mama (57 lat) jest chora. To spytałem, skoro chora, to dostaje zapewne rentę? Pani wyjaśniła, że jej matka nie dostaje renty, gdyż nigdy w życiu nie pracowała, a jeśli już, to na czarno. Córka żyje jak mama. Rodzi się pytanie, jak będą żyły dzieci tej pani, wychowane w domu, w którym nikt nie pracuje, ale jakoś wszyscy sobie radzą. Czy nie jest tak, że nie przemyślana, źle kierowana pomoc społeczna prowadzi do dziedziczenia patologii i biedy?
I co mam zrobić, wyremontować mieszkanie tej pani za publiczne pieniądze innych ludzi, którzy na swój chleb zarabiają ciężką pracą?
Kiedy słyszę, że np. będą podwyższane podatki dla „najbogatszych”, że wyższa kwota wolna od podatku będzie dotyczyła tylko tych, którzy zarabiają maksymalnie 500 zł miesięcznie (za bardzo się nie napracują), to muszę się uszczypnąć, żeby się przekonać, że nie śnię, że nie jestem w roku 1917, kiedy dokonywał się akt sprawiedliwości rewolucyjnej, kiedy ten co miał więcej od najbiedniejszego, był kułakiem i burżujem, a ciężko pracujący na swój dobrobyt- pasożytem. Kiedy to równano w dół, zamiast w górę. Czy rządzący zapominają o tym, że ten, który więcej zarabia (oprócz kilku procent wyjątków) całe życie się uczył i ciężko pracuje, często po kilkanaście godzin na dobę, w odróżnieniu od tych biednych, często z własnej winy. Czy należy karać ludzi za pracowitość, zaradność i ambicje? Już zapowiedziano równanie emerytur w dół. ZUS i nasz składki (czym ciężej pracujesz, więcej zarabiasz, więcej płacisz) już są karykaturalne, bo bez względu na wysokość wpłacanych składek, dostęp do służby zdrowia mamy taki sam.
Tyle mówiło się o tworzeniu w Polsce klasy średniej, która jest motorem napędowym rozwoju, a dziś tworzy się klasę socjalną. Dzieci tej pani z historii powyżej, jak dorosną, jak będą żyły, widząc jak żyła ich babcia, jak żyje ich mama? Żyją i będą żyć w przeświadczeniu, że im się należy, nie zastanawiając się nad tym, skąd się biorą te rozdawane w ramach socjalu pieniądze! Dziwny jest ten kraj.
mPolska24
Warunki życia rodziny Wałęsów w pierwszych latach powojennych były wyjątkowo ciężkie. Dwoje dorosłych i siedmioro dzieci mieszkało w dwóch pokojach w biednej chacie z glinianą podłogą. Ojczym najmował się u innych chłopów jako murarz, mechanik i kowal. Aby rodzina mogła wypożyczyć konia do jednodniowej pracy, najstarszy brat Lecha Wałęsy pracował na to przez cztery dni. Przy gospodarstwie pomagały wszystkie dzieci. Zarówno przed pójściem do szkoły, jak i po powrocie z niej wypędzały krowy na pastwisko, pasły gęsi i wykonywały niewielkie prace w domu. Ubrania otrzymywały od organizacji pomocy społecznej. "Danuta, podobnie jak on, urodziła się w rolniczym regionie i marzyła o lepszym życiu w wielkim mieście. Oboje pochodzili z wielodzietnych rodzin.W grudniu 1990 wyborach powszechnych wybrany został na urząd Prezydenta RP.