Dzisiejszy kongres sędziów tylko przyspieszy proces przesuwania granic ich władzy. Miał coś w sobie pomiędzy obroną oblężonej twierdzy, a sesją psychoterapeutyczną. Sędziowie zajęli się rzekomymi zagrożeniami dla demokracji, a ani słowem nie wspomnieli o sądowym przekazywaniu kamienic stulatkom, które obecnie bulwersują obywateli. W ramach poprawiania sobie samopoczucia były takie wypowiedzi jak ta profesora Ryszarda Piotrowskiego:
Czy też taka Andzrzeja Rzeplińskiego:
Że niby jak?! Dopuszczając margines tolerancji na ustne wypowiedzi, wypowiadane pod stresem przed większym gremium, nie da się takich wypowiedzi rozumieć inaczej niż jak to, że czołowi przedstawiciele tego środowiska twierdzą, że to oni nami rządzą, a nie nam służą.
Do zebranych sędziów dołączył, główny polityk opozycji:
Źródło: Dziennik Gazeta Prawna
Gdy sędziowie zbyt otwarcie stając po jednej stronie politycznych sporów ryzykują większe, niż jest to konieczne ograniczenie swojej władzy. Ja rozumiem, dlaczego mogą im się podobać takie wypowiedzi Ryszarda Petru jak ta poniżej:
Ale upieranie się przy tym, że mamy sprawne sądy w Polsce zaszkodzi zarówno Ryszardowi Petru jak i sędziom. Nie mamy, I obywatele to wiedzą. Czym dłużej będą tak twierdzić, tym większą wzbudzą niechęć suwerena, tego prawdziwego, a nie uzurpowanego.
Kongres zakończył się ogłoszeniem dziewięciu żądań ustrojowych, które prezentuję poniżej wraz z komentarzem:
przekazania nadzoru administracyjnego nad sądami powszechnymi i wojskowymi Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego,
To sensowny postulat. Dziś odpowiedzialność za sprawne procedowanie sądów ginie pomiędzy ministerstwem sprawiedliwości a sędziami. Przejęcie całkowitej odpowiedzialności przez sędziów jest pożyteczne.
– wyłączenia możliwości delegowania sędziów do pracy w Ministerstwie Sprawiedliwości,
Co do zasady to sensowny postulat. W ministerstwie sprawiedliwości, za każdych rządów pracowało pomiędzy 100 a 200 sędziów. Sędzia pracujący dla władzy wykonawczej to oczywiste złamanie podziału władz. Jednak dziś ten postulat, to tak naprawdę próba sabotażu prac ministerstwa, a zwłaszcza sabotażu rozważanej przez ministerstwo reformy. Przez dziesiątki lat było OK? A teraz urasta do rangii postulatu ustrojowego? Bo co? Bo rządzi PiS?
– powołania ogólnopolskiego organu samorządu sędziowskiego, reprezentującego sędziów uprawnionego do wypowiadania się w imieniu całego środowiska sędziowskiego.
To sobie powołajcie. No chyba, że domagacie się kolejnego ustawowego zwiększenia, waszych i tak za dużych uprawnień. To nie dziękujemy i kolejny powód, by nawet liberał głosował na PiS. Sędziowie w Polsce z naruszeniem trójpodziału władzy decydują o nominowaniu, awansowaniu oraz rozliczaniu sędziów. Dopiero reinterpetacja konstytucji przez prezydentów Kaczyńskiego i Dudę ograniczyła nieco tę uzurpację. Sędziowie chcą być niezależną od innych władzą z prawem decydowania o innych władzach i obywatelach, a to już tyrania. Mają już swoją Krajową Radę Sądownictwa i to w zupełności wystarczy.
– wprowadzenie zasady tworzenia i znoszenia sądów jedynie w drodze ustawy,
Nad tym można się zastanowić. To oczywiście próba zabetonowania obecnej siatki sądów, z którą jest taki problem, że są sądy, które mają mało pracy i takie, które mają dużo. Ale sama w sobie raczej dużo nie zmieni.
– ograniczenie wpływu czynnika politycznego na wybór i powoływanie sędziów, w tym także sędziów Trybunału Konstytucyjnego,
Wedle sędziowskiego czytania konstytucji prezydent naszego kraju jest pacynką, która swym podpisem uświetnia nominacje sędziowskie dokonane przez sędziów. Takie czytanie nie ma silnego oparcia w naszej konstytucji. Nasza konstytucja stwierdza, że sędziów sądów powszechnych wybierają sędziowie, a prezydent nominuje. Czyli tak naprawdę nie wiadomo, kto co robi.
– poszerzenie uprawnień samorządu sędziowskiego.
Sami siebie nominują. Sami siebie awansują. Sami siebie rozliczają. Co jeszcze im dać? Prawo nakładania podatków, bez ustawy? Na drzewo.
– ograniczyć kognicję sądów i zakres czynności zastrzeżonych dla sędziów oraz uprościć procedury,
Tak! W Polsce, każda nawet najbardziej błaha sprawa ma prawo do dwuinstancyjnego rozpoznania przez zawodowego sędziego. Sęk w tym, że to wymyśliły i doprowadziły do rangi konstytucyjnej interpretacji nasze najwyższe autorytety prawnicze, które naczytały się książek o demokracji, ale nie miały pojęcia o praktyce sądzenia w demokratycznym państwie. Ciekawe, jak to odrówcimy, bez traktowania konstytcji jak szkolnej tablicy, gdzie wszystko można co chwila zetrzeć i od nowa napisac…
– określić wymiar obowiązków służbowych sędziego tak, aby umożliwiał ich wykonanie w czasie zgodnym z przepisami Kodeksu pracy,
Jest problem, ale ta propozycja, go tylko pogłębi. Po pierwsze sędziowie robią dużo nikomu niepotrzebnej roboty. Za dużo czynności biurowych, jest u nas podniesionych do rangi decyzji sędziego. Nasza procedura sądowa jest zbyt pracochłonna. Kognicja sądów zbyt szeroka. A praca zbyt nierówno rozłożona pomiędzy sędziów. Ale roszczeniowe podejście do tego problemu zemści się na sędziach, na pewno w opinii publicznej, a może i w rozwiązaniach ustawowych.
– przestrzegać zasady ochrony praw nabytych przez sędziów przy dokonywaniu zmian w strukturze sądownictwa i sposobu jego funkcjonowania.
Mówią nam, że nawet jeśli będzie jakaś reforma struktury sądów, to że ma być, tak jak było. OK sędzia to nie jest zwykły pracownik zwyczajnej firmy. Pogarszanie warunków pracy, może być nieuprawnionym naciskiem na sędziego. Ale ten ogólnik nie może znaczyć, że tym sędziom, którzy mają znancznie mniej pracy niż ich koledzy, nie można dać więcej pracy.
mPolska24
