Sikorski w Sejmie jak Beck - Polska wciągana w globalny konflikt

W dniu 20 marca 2013 r. Radosław Sikorski przedstawił w Sejmie Informację Ministra Spraw Zagranicznych o zadaniach polskiej polityki zagranicznej w 2013 roku. Dokument został przygotowany profesjonalnie, ale zawiera intencjonalne przemilczenia i manipulacje.

Radosław Sikorski podobnie jak wskazałem w artykule „Polska stoi na rozdrożu” zamieszczonym w „Uważam rze” oraz we wpisie „Rzeczpospolitej 2044” na portalu mPolska24.pl zarysował dwie główne determinanty siły państwa: potencjał demograficzny i gospodarczy.

Z ludnościowego punktu widzenia Europa przegrywa.

Źródło: MSZ.

Udział Europejczyków w ludności świata spadnie z 20 % w 1960 r. do 8 % w 2040 r. Utrzyma się za to ponad 50 % udział mieszkańców Azji (głównie Chin i Indii). Liczba ludności wpływa na potencjał mobilizacyjny armii.

Również z gospodarczego punktu widzenia Europa jest na równi pochyłej.

Źródło: MSZ.

Radosław Sikorski zauważa słabnięcie Europy opartej o cywilizacyjny dorobek M. Śródziemnego: „porównałbym Unię Europejską do Cesarstwa Rzymskiego”. Jej bezpieczeństwa upatruje w konsolidacji słabnących państw tego kręgu: „potrzebujemy porozumienia o transatlantyckiej strefie wolnego handlu - Unia Europejska i Stany Zjednoczonych” oraz „Gdyby więc świat wschodniosłowiańskiego prawosławia kiedyś zechciał, i umiał, przyjąć dorobek prawny oraz instytucjonalny naszej Unii, to horyzont europejskiego świata przesunąłby się nie tylko za Dniepr, ale hen, po granice Chin i Korei.”.

Strefa wolnego handlu ze Stanami Zjednoczonymi oraz Unia po granice Chin i Korei to geostrategiczna wizja elit amerykańskich, europejskich oraz naśladujących je polskich. Podkreślam elit, gdyż koncepcja NATOwskiej obrony granicy Rosja-Chiny pojawiła się już w 2010 r. w felietonie żony Radosława Sikorskiego Anny Applebaum w „The Washington Post” pt. „Następna misja NATO”: "Pewnego dnia może się okazać, że pomagamy Rosji w obronie granic przeciw Chinom, więc lepiej zacząć się do tego przygotowywać".

Nie trudno dostrzec, że porozumienia te są wymierzone we wschodzące mocarstwo Chiny. Związek gospodarczy USA-EU-Rosja prowadzi do ekonomicznej izolacji Chin, których Radosław Sikorski nie widzi jako partnera w wolnym międzynarodowym handlu.

Śmiała wizja rozszerzenia Unii po granice Chin oznacza również wprost okrążenie geograficzne Chin. W tym świetle jasny staje się cel wysiłku zbrojnego NATO w Afganistanie. Afganistan to geostrategiczne oflankowanie Chin od zachodu. Od południa masyw Himalajów. Od wschodu Tajwan. A od północy… Rosja. Terytorium rosyjskie to świetne miejsce dla instalacji systemów antyrakietowych broniących USA przed atakiem chińskich rakiet strategicznych (bez Rosji system musi opierać się o Polskę, Alaskę i okręty w Arktyce). Analogiczną politykę świat już przerabiał. Tak samo Stany Zjednoczone izolowały Japonię przed wybuchem drugiej wojny światowej.

Okrążenie Chin i ich ekonomiczna izolacja to prowokowanie wybuchu wojny. Władze komunistycznych Chin nie mogą pozwolić na zaduszenie chińskiej gospodarki. Recesja w Chinach to wybuch niepokojów społecznych, rozpad Chin (tak jak wielokrotnie działo się to w ich dziejach) i utrata władzy przez komunistyczne elity. Przy takiej alternatywie Chiny mogą użyć sił zbrojnych po wcześniejszym głębokim zdestabilizowaniu zachodnich gospodarek (pogłębienie kryzysu gospodarczego przez użycie asymetrycznych broni finansowych).

Polityka zagraniczna rządów postsolidarnościowych wprowadza Polskę do globalnego konfliktu, który może wybuchnąć już za 5 lat. Wówczas zgodnie z przedstawionymi w Sejmie prognozami gospodarka Chin ma dorównać pod względem możliwości finansowania wojny Stanom Zjednoczonym. Nieprzypadkowo w 2018 r. Polska ma zakończyć Program Mobilizacji Gospodarki. W tym samym czasie jest realizowany w Polsce program wielkich zbrojeń: Plan Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych 2013-2022.

Polska nie ma interesu w udziale w tej awanturze. Polacy nie mają interesu w umieraniu za Syberię i bronieniu rosyjskiego imperializmu. Honor Polaków nie polega na ratowaniu oszukańczych interesów zachodnich bankierów i finansjery przez ich przykrycie wojną. Polacy mają interes w ledwie wzmiankowanym przez Radosława Sikorskiego „partnerstwie strategicznym” z Chinami.

Radosław Sikorski dostrzegł wielowymiarowy trend słabnięcia Unii Europejskiej. Nie zadał jednak podstawowego pytania. Dlaczego? Dlaczego Europa wyludnia się? Dlaczego udział Europy w światowym PKB zmniejsza się? I mimo nie zadania tych pytań doktryna Donalda Tuska sprowadza się do przyjęcia euro za wszelką cenę. Przyjęcia waluty państw targanych wstrząsami jak Imperium Rzymskie. Państw, których receptą na rodzenie dzieci są związki jednopłciowe. Państw w których gnębi się przedsiębiorczość przez biurokrację i etatyzm. Państw, które sprzeniewierzają się rzekomo wyznawanym wartościom, dokonując zamachu na oszczędności obywateli poprzez forsowanie strzyżenia depozytów oszczędnościowych (Cypr).

Minister Spraw Zagranicznych jest świadomy tych ułomności. Jest świadomy, że polityka rządów po 1989 r. doprowadziła do katastrofy demograficznej również w Polsce. Jest świadomy, że powszechny miernik zamożności PKB na osobę z uwzględnieniem siły nabywczej walut stawia Polskę na czwartym miejscu od końca w Unii (za nami Łotwa, Rumunia i Bułgaria). Jest świadomy, że osiągnięcie obecnego poziomu życia na Zachodzie przy dotychczasowej polityce to kwestia co najmniej 30 lat: „potrzebujemy jednego pokolenia bezpiecznego rozwoju, aby osiągnąć zdolności produkcyjne Zachodniej Europy i około 30 lat, aby osiągnąć jej jakość życia”. Po 20 latach rzekomo wolnorynkowej gospodarki ma świadomość pozostawania w ogonie Europy. Ma świadomość, że w tym samym czasie kraj ze zdruzgotanego Rewolucją Kulturalną pariasa świata może zostać światowym mocarstwem.

Polska ma szansę. Szansę wyzwolenie niszczonej polskiej przedsiębiorczości przez wyrwanie biurokracji z korzeniami. Szansę wzrostu oszczędności i inwestycji przez likwidację etatyzmu. Szansę zbudowania strategicznej przewagi gospodarczej w oparciu o edukację, naukę i innowacje. Szansę wzrostu zamożności do poziomu średniej europejskiej nie w 30 lat, a w 10 lat („Chińska recepta”). Szansę aby rodzice w polskich rodzinach mieli pracę i zarobki pozwalające na wychowywanie większej liczby dzieci. Szansę, aby wolność i zamożność były wartościami które pozwolą Polsce pogłębić współpracę i wspólnotę państw od Bałtyku do M. Czarnego. Tych szans Polska nie będzie miała w żadnej z wizji władz z pokolenia Solidarności.